Του Δημήτρη Τσιμούρα
Η λέξη δημοψήφισμα έχει μια θετική φόρτιση και όταν προτείνεται, αρχικά τουλάχιστον, έχει ένα πολύ θετικό άκουσμα. Συνήθως ζητάμε δημοψήφισμα για να προλάβουμε ή να λύσουμε ένα σοβαρό πρόβλημα, που απασχολεί η μπορεί να απασχολήσει την κοινωνία. Προσωπικά το πρώτο και τελευταίο δημοψήφισμα που θυμάμαι, μετά την χούντα, ήταν αυτό του 1975 με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία.
Η αφορμή για να γραφούν αυτές οι γραμμές δόθηκε από την ανακοίνωση-κάλεσμα, προς τους πολίτες της Πιερίας, της επιτροπής αγώνα κατά των διοδίων, για το άνοιγμα των διοδίων της Λεπτοκαρυάς την Κυριακή 27/3/11, καθώς και την επιστολή της ίδιας επιτροπής προς τον Δήμαρχο και το Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Δίου-Ολύμπου, που τους καλεί να πάρουν την πρωτοβουλία για την διεξαγωγή τοπικού δημοψηφίσματος, σχετικά με την διατήρηση ή όχι των διοδίων στην Πιερία.
Συγκεκριμένα στην μεν πρώτη και κατά τη γνώμη μου πολύ σωστά , μεταξύ των άλλων αναφέρονται:
«Όταν η αδικία γίνεται νόμος του κράτους, τότε η ανυπακοή σε αυτούς τους νόμους είναι όχι απλά δικαιολογημένη, αλλά αποτελεί υποχρέωση των πολιτών.»
«…Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στην ύπαρξη διοδίων γιατί πληρώνουμε για δρόμους υφιστάμενους, τους οποίους έχουμε προπληρώσει και γιατί πληρώνουμε, μέσω των τελών κυκλοφορίας που είναι πανάκριβα, αλλά και των ενσωματωμένων φόρων στα καύσιμα για να γίνονται δημόσια έργα συντήρησης, βελτίωσης και επέκτασης του οδικού δικτύου. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για ελεύθερους δρόμους χωρίς διόδια υπερασπιζόμενοι το σύνταγμα και τις διατάξεις περί ελεύθερης μετακίνησης.»
Στη δε δεύτερη προτείνεται και η διεξαγωγή τοπικού δημοψηφίσματος για το ίδιο θέμα
«Τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα κατά των διοδίων της Πιερίας καλούν το Δήμαρχο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Δίου-Ολύμπου:
… Να λάβουν ως Δημοτικό Συμβούλιο και ως τοπική κοινωνία απόφαση για την διεξαγωγή του τοπικού δημοψηφίσματος και πρόταση για το περιεχόμενο του ερωτήματός του που θα τεθεί στους δημότες.»
Με αφορμή όλα τα παραπάνω, αφού εκφράσω την ειλικρινή εκτίμηση προς τα μέλη της επιτροπής που αγωνίζεται για την κατάργηση όλων των διοδίων, έχοντας και την προσωπική άποψη ότι βοήθησαν και βοηθούν ουσιαστικά τον αγώνα και σε πανελλαδικό επίπεδο για την καταργησή τους θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις με αποκλειστικό και μόνο στόχο να βοηθήσω στο έργο της.
Δυστυχώς αν και η καταγωγή μου είναι από την Πιερία, λόγω της διαμονής μου σε άλλο νομό δεν μπορώ να παραβρεθώ ούτε στις συνεδριάσεις, αλλά και ούτε στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται για το άνοιγμα των διοδίων της Λεπτοκαρυάς, πράγμα που πολύ θα ήθελα. Παρ’ όλα αυτά παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή όλες τις δραστηριότητες σχετικά με τον αγώνα που γίνεται για την κατάργηση όλων των διοδίων.
Κατά την προσωπική μου άποψη, νομίζω ότι υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση, ανάμεσα στις δύο σχεδόν ταυτόχρονες ανακοινώσεις. Συγκεκριμένα η πρώτη αναφέρεται στην αδικία που γίνεται νόμος του κράτους, αλλά και στην κατάφωρη παραβίαση του ίδιου του συντάγματος, μιας και τα διόδια εμποδίζουν την ελεύθερη μετακινησή μας. Στη δεύτερη προτείνεται μεταξύ των άλλων και τοπικό Δημοψήφισμα για το ίδιο θέμα.
Και ερωτώ. Τι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το Δημοψήφισμα; Τα αιτηματά (μας) είναι πλήρως αιτιολογημένα, απόλυτα δίκαια, συμφωνούν απόλυτα με το κοινό αίσθημα και υπηρετούν την συνταγματική επιταγή για την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών. ‘Όλα αυτά πρέπει να αποτελούν κοινό τόπο για όλους.
Η πρόταση όμως αυτή στην ουσία, εμπεριέχει μια έμμεση αμφισβήτηση από εμάς τους ίδιους, του δίκαιου των αιτημάτων μας. Πώς για παράδειγμα θα βλέπαμε μια πρόταση για δημοψήφισμα για τα σχολειά που κλίνει σήμερα η Κυβέρνηση, η για τα νοσοκομεία που υπολειτουργούν, ή για τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων που δεν δίνονται και μάλιστα παράνομα και αντισυνταγματικά; Όταν λοιπόν ζητάμε Δημοψήφισμα για το αυτονόητο, στην ουσία είναι σαν να αναστέλλουμε τον αγώνα. Και κάτι ακόμη πάνω σ’ αυτό. Ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία χρησιμοποίησε το Δημοψήφισμα σαν εργαλείο και με την συνδρομή της παραπληροφόρησης των… ΜΜΕ που έλεγχε απόλυτα και της «τηλεοπτικής τρομοκρατίας», όμοιας με αυτήν που ζούμε και εμείς σήμερα, κατάφερε δια Δημοψηφίσματος να ανεβάσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους Ιταλούς στα 67 χρόνια! Άρα θέλει ιδιαίτερη προσοχή μία τέτοια πρόταση, χωρίς βέβαια γενικά για οποιαδήποτε άλλη περίπτωση να μπορεί να αποκλειστεί εκ των προτέρων ένα τέτοιο αίτημα
Ειδικά τώρα για το θέμα των διοδίων της Πιερίας, με την προϋπόθεση ότι θα υλοποιηθεί αυτή η πρόταση για Δημοψήφισμα και αν παρ’ ελπίδα η απόφαση που θα βγει θα είναι η διατήρηση των διοδίων, θα υπερισχύσει τότε της συνταγματικής επιταγής που θέλει ελεύθερους τους δρόμους; Με ποια θέση θα ταχτούν τότε τα μέλη της επιτροπής, με αυτή που επιτάσσει το σύνταγμα ή με το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος που οι ίδιοι ζήτησαν; Εκτιμώ λοιπόν ότι αυτή η πρόταση, θυμίζει κάπως εκείνο το… «στρίβειν δια του αρραβώνος»!
Θα ήθελα επομένως να τονίσω, ότι αυτό το αίτημα αδυνατίζει, έως και υπονομεύει ως ένα βαθμό τον αγώνα για την επίτευξη αυτού του στόχου, άσχετα με το ποιες είναι οι προθέσεις αυτών που το υποβάλουν. Θα εξηγήσω γιατί. Αν υποθέσουμε ότι δεν θα υπάρξει μεγάλη συμμετοχή, τότε αβίαστα θα βγάλουν το συμπέρασμα αυτοί που κυβερνούν, αλλά και οι ίδιες οι εταιρίες που εισπράττουν, ότι η …σιωπηρή πλειοψηφία στη χειρότερη για αυτούς περίπτωση, δεν έχει αντίρρηση για την ύπαρξη των διοδίων, ενώ στην καλλίτερη τα επιζητά κιόλας. Σχεδόν πάντα σε κάθε τέτοια κινητοποίηση εμφανίζονται, είναι γνωστό αυτό, κάποιοι σε διατεταγμένη υπηρεσία , ενδεχομένως και κάποιοι αφελείς που…απαιτούν(!) να πληρώσουν! Αυτούς τότε θα τους παρουσιάσουν μάλιστα και σαν πλειοψηφία.
Όσο για τη μικρή ή ακόμη και την ελάχιστη συμμετοχή θα αναλάβουν εργολαβικά όσοι φανερά και όσοι σιωπηρά συμφωνούν με την ύπαρξη των διοδίων. Και στην σημερινή τραγική κατάσταση που οι ίδιοι μας έφεραν είναι πιο εύκολο να το πετύχουν, δεν θα το έλεγα σαν εκβιασμό, αλλά σαν μια… προτροπή αποχής, από αυτούς που θεωρούν ότι οι δρόμοι μπορεί να είναι…ιδιωτική υπόθεση! Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο στο πολιτικό μας γίγνεσθαι!
Αυτοί που θα αναλάβουν αυτόν το ρόλο και γενικά τον ρόλο της υπονόμευσης του αγώνα είναι γνωστοί. Είναι οι βουλευτές των κομμάτων που ψήφισαν να παραχωρηθούν οι δρόμοι προς… εκμετάλευσιν(!) στους ιδιώτες, σαν να ήταν δικό τους κτήμα(!), είναι τα στελέχη των κομμάτων τους, είναι και όλοι οι παρατρεχάμενοί τους.
Επίσης έχει μεγάλη σημασία η θέση των Δημοτικών αρχών στο εν λόγω πρόβλημα. Είναι κάποια από τις τρείς Δημοτικές αρχές της Πιερίας σαφώς υπέρ της κατάργησης όλων των διοδίων; Ή μήπως γνωρίζοντας καλά και το κοινό αίσθημα, το «παίζουν» ήξεις αφήξεις;
Γενικότερα δε, είναι απαραίτητο να ξέρουμε τη θέση τους σχετικά όχι μόνο με την πολιτική των παραχωρήσεων που υπηρετούν με συνέπεια οι κυβερνήσεις μας, αλλά και αυτού του ξεπουλήματος, της συνειδητά απαξιωμένης δημόσιας περιουσίας, για να γνωρίζουμε ποιοι εν τέλει είναι οι συμμαχοί μας και κατά πόσο μπορούμε να βασιζόμαστε όταν απευθυνόμαστε σ’ αυτές τις αρχές για την επίλυση παρόμοιων προβλημάτων.
Και αν τώρα πάρουμε την θετική πλευρά και υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ’ ευχή και ακούσει η Κυβέρνηση τη φωνή των πολιτών της Πιερίας και προτρέψει τα…αφεντικά των δρόμων να μετατοπίσουν τα… διοδιά τους εκτός της Πιερίας και τα αφεντικά ακούσουν, τότε λύθηκε το πρόβλημα; Η επιτροπή όμως, μιλάει για την κατάργηση όλων των διοδίων και έτσι πρέπει. Ο νομός Πιερίας δεν είναι κλειστός και απομονωμένος από την υπόλοιπη χώρα. Επομένως το αίτημα είναι να καταργηθούν όλα τα διόδια και όχι σε ποιο νομό θα τα πληρώσουμε! Ούτε οι κάτοικοι της Πιερίας κινούνται μόνο εντός του νομού τους!
Για παράδειγμα σήμερα για να επισκεφτεί κανείς την Πιερία, αλλά και όπου αλλού, εκτός του υψηλού κόστους λόγω των διοδίων, έχει και ένα υψηλότατο κόστος λόγω της υψηλής τιμής της βενζίνης. Να μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον 1,10 έως 1,20 ευρώ(!!!) ανά λίτρο, είναι μόνο ο φόρος που πληρώνουμε για τη βενζίνη! Αν κοντά σ’ αυτά συνυπολογίσουμε την οικονομική ένδεια που υπάρχει στην πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας, εξαιτίας της υψηλής ανεργίας, των εξευτελιστικών μεροκάματων, της τάση για ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό των όποιων κοινωνικών παροχών, αλλά και της υψηλής εν γένει φορολογίας για τους μη έχοντες, τότε και αυτοί που θα αποφασίσουν να επισκεφτούν τον νομό μας για μια απόπειρα αναψυχής, δυστυχώς δεν θα έχουν την…πολυτέλεια ούτε καν να καθίσουν σε ένα «τραπέζι», αλλά θα… βολευτούν με ίδια μέσα!
Επομένως, αυτό που κατά τη γνώμη μου προκύπτει αβίαστα είναι ότι πρέπει να υπάρξει ένας κοινός και συντονισμένος αγώνας, όλων όσων έχουν κοινό και ξεκάθαρο στόχο την κατάργηση όλων των διοδίων, για να σπάσει ένας από τους αδύναμους κρίκους αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως γράφτηκε, για να συνεχίσουμε τον αγώνα για το σπάσιμο και των υπόλοιπων κρίκων. Και επειδή η αναφορά μου έγινε, με αφορμή τις ανακοινώσεις, για τους αγώνες της επιτροπής της Πιερίας ενάντια στα διόδια, για να είμαι απόλυτα δίκαιος οφείλω να αναφέρω τους συντονισμένους και πολύχρονους αγώνες του ΠΑΜΕ, για την κατάργηση όλων των διοδίων και μάλιστα πολύ πριν γίνει η λεγόμενη παραχώρηση των εθνικών δρόμων στους ιδιώτες, αλλά και τους αγώνες του για την ανατροπή της γενικότερης πολιτικής που μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω!
Θεωρώ λοιπόν, ότι είναι καθοριστικής σημασίας για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, η επιλογή των συμμάχων. Και είναι προφανές, ότι ο κοινός αγώνας όλων των αδικημένων, που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία αυτού του τόπου που λέγεται Ελλάδα, μπορεί να φέρει σαν αποτελέσματα, όχι μόνο την κατάργηση των κάθε μορφής διοδίων, αλλά και την ανατροπή εν γένει στο συνολό της, αυτής της βάρβαρης πολιτικής! Και ας έχουμε κατά νου, πως, ότι λάμπει δεν είναι χρυσός!
