Του
καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Στην
ψυχοκοινωνική θεωρία αποτελεί είναι
αποδεκτό ότι η χάραξη ορίων και ο
προσδιορισμός κάποιων στοιχείων
αποδεκτής ατομικής και συλλογικής
συμπεριφοράς είναι απαραίτητα για τη
θεμελίωση "πλαισίων αναφοράς"
που απορρέουν από το πλέγμα των γραπτών
και άγραφων νόμων που τα διέπουν και
από τη φύση των δεδομένων δομών και
θεσμών που στοιχειοθετούν την κοινά
αποδεκτή συστοιχία ηθών και εθίμων.
Το
ελληνικό κοινωνικό σύστημα ακολουθούσε
το παραπάνω σχήμα αλλά αυτό δεν φαίνεται
να ισχύει πια στις μέρες μας πράγμα που
το οφείλουμε κατά κύριο λόγο στον τέως
Πρωθυπουργό μας κ Γεώργιο Παπανδρέου,
γιο του γεννήτορα του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα
Παπανδρέου, άν και ο Σαλονικιός καθηγητής
του Συνταγματικού Δικαίου διάδοχός του
στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι
τα πάει πολύ καλά στο σύστημα του «φάσκω
και…αντιφάσκω!»
Δεν
αποτελεί ιστορικά χειροπιαστή απόδειξη
αυτής της θέσης η ανιστόρητη
φιλελευθεροποίηση της κυβέρνησης του
ΠΑΣΟΚ που που προέκυψε από τις εκλογές
του 2009 και ενώ υποτίθεται ότι αντιμαχόταν
ουσιαστικά ευνόησε το κέρδος, πίεσε
προς την υπερκατανάλωση και λειτούργησε
με σαφείς καπιταλιστικές μεθόδους
συναλλαγής και συμβίωσης; Και ήταν, να
πάρει η ευχή, Κυβέρνηση Σοσιαλιστών
προερχόμενη κατ΄όνομα από το κόμμα που
ενσάρκωνε, έλεγαν, τη σοσιαλιστική
θεωρία της κοινωνικής δικαιοσύνης και
της δικαίωσης του αγώνα των εργαζομένων
τάξεων απέναντι στο.. μεγάλο Κεφάλαιο
και την Ευρωπαϊκή Ενωση του Μάαστριχτ
που, αναμφίβολα, αφού ευδοκίμησε στην
πρώτη 8ετία του «Σημιτικού» ΠΑΣΟΚ
συνέχισε να ευδοκιμεί και με τον κ
Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου που αφού
«παρέδωσε» την Ελλάδα στην τρόικα του
ΔΝΤ παρέδωσε κλειδιά και δακτυλίδι στον
κ Βενιζέλο…Και ο κ Βενιζέλος πήγε στα
«Σαλόνια της Ευρώπης» ως Τσάρος της
Ελληνικής Οικονομίας, και συνυπέγραψε
με τον κ Σαμαρά (της «Νέας» Ν.Δ.) Μνημόνια,
συμβάσεις και προγράμματα λιτότητας
Στην
πατρίδα μας οι σχέσεις Κράτους πολίτη
ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές,
αλλά ίσως θα πρέπει, επι τέλους, να τις
δούμε και σαν εντυπωσιακά...ψυχοπαθολογικές.
Η
ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής
της σχέσης συνίσταται στην κραυγαλέα
αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη
απέναντι στο ελληνικό Κράτος.
Ετσι,
τη στιγμή που οι Ελληνες κάθε νέας γενιάς
εθίζονταν στο να θεωρούν το Κράτος ως
«καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο,
ψυχρό αφεντικό» ταυτόχρονα κοινωνικοποιούσαμε
τις νεώτερες γενιές να προσβλέπουν σε
αυτό το δυσλειτουργικό Κράτος ως «τον
καλό πατέρα, τον πιό σίγουρο εργοδότη,
μιά παροιμιακή αγελάδα που πάντα περίμενε
την ενααλλαγή από Μπλε σε Πράσινη και
από Πράσινη σε Μπλε Κυβέρνηση για να
αρμεχτεί από τα...δικά της παιδιά!»
Με
άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι
νεο-Ελληνες αναπτύξαμε τη σχιζοτυπική
συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων,
όπου περιμέναμε να ευνοηθούμε από το
Κράτος που αντιμετωπίζαμε με καχυποψία
αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας
άσχετα με το που στεκόμασταν ιδεολογικά!
Να
αποφασίσουμε οι Έλληνες τι σημαίνει
Αριστερός, τι σημαίνει Καπιταλιστής,
τι σημαίνει Σοσιαλιστής, τι σημαίνει
Φιλελεύθερος…
Αφού
δημιουργήσαμε πολιτικό «αχταρμά» με
την ψήφο μας στις 6 Μαίου, δείξαμε έμπρακτα
στους Ευρωπαίους πως πράγματι είναι
«περίεργο» να τους λέμε ότι 70 στους
εκατό θέλουμε Ευρώ και Ευρωζώνη και την
ίδια στιγμή μπροστά στην κάλπη 70 στους
εκατό να ψηφίζουμε κόντρα στο Ευρώ και
την ευρωζώνη!..
Προλαβαίνω
κάποιους που θα αντιτάξουν ότι Θέλουμε
το Ευρώ αλλά ΔΕΝ θέλουμε αυτές τις
«κατάπτυστες
αποικιοκρατικές συμβάσεις, συμφωνίες
και μνημόνια», λέγοντας ότι οι αριθμοί
ΜΙΛΑΝΕ ξεκάθαρα:
Παρά
τη δραματική λιτότητα παραμένοντας στο
ευρώ ούτε ανταγωνιστικοί μπορούμε να
γίνουμε, ούτε να τελειώσουμε πληρώνοντας
τόκους και χρέη στα επόμενα 15-20 χρόνια,
ούτε και να δούμε την πολυπόθητη και
«θρυλική» πλέον…Ανάπτυξη!
Στις
17η
Ιουνίου πρέπει να αποφασίσουμε εάν
θέλουμε:
«ευρώ
και λιτότητα» ή «δραχμή και λιτότητα»,
γιατί και σκύλος χορτάτος και πίτα
ολόκληρη ΔΕΝ γίνεται όταν αντιμετωπίζεις
το κλασικό δίλημμα: «μπρος γκρεμός και
πίσω…ρέμα!»
Οδεύοντας,
όμως, προς την επίσημη ΠΤΩΧΕΥΣΗ μη ρωτάτε
σε ποιόν να χρεώσουμε τον Εθνικό
μας...ΑΧΤΑΡΜΑ:
Κυττάξτε
στον…Καθρέπτη!
