Όταν ο Γιάννης Βλασταρίδης ή Τσανάκαλης έγραψε τους στίχους και τη μουσική για τον ύμνο «Η μάνα έν’ κρύον νερόν» για την Πόντια μάνα, ίσως δεν φανταζόταν πως αυτό το τραγούδι θα συγκινούσε βαθιά όλους τους Έλληνες.
Απόδειξη ότι το έχουν ερμηνεύσει πλήθος Ποντίων και μη τραγουδιστών αποσπώντας κάθε φορά το θερμό χειροκρότημα όσων το ακούνε.
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι το χειροκρότημα αλλά τα δάκρυα που γεμίζουν τα μάτια στο άκουσμα του τραγουδιού!
Οι γεμάτοι αγάπη για τη μάνα στίχοι:
Όντες γερά η μάνα και άλλο ’κί εμπορεί
ατότε θέλ’ βοήθειαν, ατότε θέλ’ ζωήν, ατότε θέλ’ ζωήν
κι όντες θα έρτε η ώρα και άλλο ’κί θα ζει
άμα ’κί εφτάς το χρέος ης, θα καίεται η ψ’ή σ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Η μάνα έν’ βράχος, η μάνα έν’ ραχίν
’ς σο δύσκολον την ώρα σ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’ θα τσιαείς
η μάνα έν’ το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδίν
τ’ ατηνές η εγάπη ’κί ευρήεται ’ς ση γην.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Θα διαβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε κι εμείς
ατά είναι με τη σειράν ’κί θα γλιτών’ κανείς, ’κί θα γλιτών’ κανείς
και ολ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο τη ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς ’κί ελέπ’ χαΐρ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
