H στιγµή που ολόκληρη η Ελλάδα φωνάζει «Πίου, Πίου, Πίου!», ο Tάκης Σπυριδάκης κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του: «Υπάρχουν ηθοποιοί που εργάζονται επί χρόνια, που έχουν κάνει σηµαντικές δουλειές και ο κόσµος τούς ... µαθαίνει τώρα µέσα από µια διαφήµιση. Είναι κρίµα. Σε πιάνει το γαµώτο». Το «ΘΕΜΑ» συνάντησε τον δηµοφιλή ηθοποιό στην Αίγινα, την ιδιαίτερη πατρίδα του. «Αν και... πρόεδρος, γεννήθηκα εδώ», λέει χαριτολογώντας και προσθέτει: «Και µάλιστα σε µια φτωχική οικογένεια. Ο πατέρας µου ήταν οικοδόµος και µε έβαλε από νωρίς στο γιαπί. Οχι επειδή ήθελε να µε ταλαιπωρήσει, αλλά γιατί είχε έντονο το άγχος της επιβίωσης. Το µυστρί αποδείχτηκε εξαιρετικά σκληρό για τα δικά µου χέρια και έτσι ύστερα από µερικά χρόνια και αφού είχα εγκατασταθεί στον Πειραιά θέλησα να ακολουθήσω τα δικά µου όνειρα. Εκοψα τον οµφάλιο λώρο µε την οικογένεια και έγινα ηθοποιός».
- Γιατί ο «Πρόεδρος» έγινε τόσο αγαπητός στον κόσµο;
Γιατί είναι οικείο πρόσωπο για τους Ελληνες. Είναι ο πρόεδρος της λαµογιάς, που όλοι κάποια στιγµή έχουµε συναντήσει. Ενας τύπος µε µηχανάκι, µε δύο κινητά, που είναι το λύσε-δέσε. Ολοι µας ξέρουµε έναν τέτοιο πρόεδρο από κάπου: από την πολιτική, από κάποιο νοσοκοµείο, από το χωριό, ακόµη και από το ΙΚΑ.
- Θα µπορούσε εκτός από µηχανάκι ο «Πρόεδρος» να µετακινείται µε Porsche Cayenne;
Η φιγούρα είναι σαφώς µέρος της λαµογιάς. Ξαφνικά όλοι γίναµε πρόεδροι: πούρο, καβαληµένο ύφος και πάµπολλα κυβικά. Ούτε στο Μόντε Κάρλο δεν κυκλοφορούν τόσες Cayenne όσες στο κέντρο της Αθήνας. Ζούσαµε το παραµύθι µας µε δανεικά και µε χρήµατα βγαλµένα από λαµογιές. Μαύρο χρήµα, βρόµικες δουλειές. Κάποιοι προτιµούσαν να έχουν υπερπολυτελές αυτοκίνητο και να µην έχουν σπίτι. Αλλά το παραµύθι τελείωσε, εικονική πραγµατικότητα τέλος.
- Λένε ότι αν φωνάξεις «πρόεδρε» στην Ελλάδα, θα γυρίσει ο µισός πληθυσµός.
Τώρα πια αυτό ισχύει και για µένα. Πιο πολύ µε προσφωνούν έτσι παρά µε το όνοµά µου.
- Παρ’ όλα αυτά, δεν βλέπουµε συχνά προέδρους να κάνουν τόσες δουλειές όσες εσείς
. Eγώ είµαι άνθρωπος της επιβίωσης. Για παράδειγµα, τα έπιπλα του σπιτιού τα φτιάχνω µόνος µου, επισκευάζω οποιοδήποτε υδραυλικό χαλάσει και λατρεύω τις βόλτες µε τη βάρκα - έστω κι αν δεν ψαρεύω ο ίδιος. Συχνά µου τηλεφωνούν φίλοι, µε προσκαλούν για ψάρεµα και εγώ τους απαντώ: «Μπορεί να µην έχω ρέντα στο καλάµι, έχω όµως στον καφέ. Θα έρθω µαζί σας και την ώρα που εσείς θα παλεύετε για το µεγάλο ψάρι, εγώ θα σας φτιάχνω φραπέ». Επίσης, κάτι που µε ξεκουράζει είναι η κηπουρική. Οταν είµαι ζαλισµένος και συννεφιασµένος, το ρίχνω στο κλάδεµα. Λατρεύω τα δέντρα µου. Προχθές µου κάηκε µια λεµονιά και ακόµη δεν µπορώ να συνέλθω…
- Εχετε περάσει οικονοµικές δυσκολίες;
Yπήρξαν εποχές που ακόµη και ο Πίου ήταν πλουσιότερος από µένα. Είναι κωµικοτραγικό: µετά την πρώτη µου ταινία, τη «Γλυκιά Συµµορία», η οποία απέσπασε δέκα βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δεν µε έπαιρνε κανείς για δουλειά. Στην Ελλάδα δεν σου συγχωρούν εύκολα το να µπαίνεις σε χωράφια άλλων. Ηταν η εποχή που έκανα τα πάντα για να ζήσω. Δούλεψα σε οικοδοµή και όταν κουράστηκα έγινα σερβιτόρος σε ταβέρνα και αργότερα δούλεψα σε µπαρ. Οποιαδήποτε δουλειά βάζει ο νους σας την έχω κάνει, αυτό όµως είναι κάτι που δεν µε τροµάζει. Προτιµώ να κάνω τις επιλογές µου ελεύθερα, κι ας υπήρχαν εποχές που έψαχνα τα συρτάρια µπας και βρω κάνα ξεχασµένο χαρτονόµισµα για να πάω στο σούπερ µάρκετ.
- Ποδόσφαιρο παρακολουθείτε;
Eίµαι Ολυµπιακός, αλλά µε τρελαίνουν όλα αυτά που συµβαίνουν στον χώρο. Ο αθλητισµός είναι µαγεία, δεν είναι µπίζνα. Βαρέθηκα τις «παράγκες», τους τζάµπα µάγκες, τους χούλιγκαν και τα στηµένα παιχνίδια. Ο αθλητισµός είναι κάτι ωραίο. Κάποιοι πάνε στο γήπεδο για να πλακώνονται στο ξύλο και να βρίζονται. Παλαιότερα τα πράγµατα ήταν πιο ροµαντικά.
- Πότε δηλαδή;
Στα νεανικά µου χρόνια. Τότε έπαιζα και εγώ ποδόσφαιρο. Εκανα το ντεµπούτο µου στην οµάδα της γενέτειράς µου, της Αίγινας, και συνέχισα στον Εθνικό Πειραιά. Είµαι από τους ελάχιστους προέδρους που ξεκίνησαν την καριέρα τους µε πασούλες.
- Ο Πίου τι ακριβώς αντιπροσωπεύει;
Tο ελληνικό «µπούρου-µπούρου», ψεύτικα λόγια και ουσία τίποτα. Ενας φαφλατάς -στην προκειµένη περίπτωση ο «Πρόεδρος»- προβάλλει το δικό του άχρηστο ίνδαλµα και ο κόσµος αποχαυνωµένος από κάτω χειροκροτά. Πόσες φορές στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου δεν συνέβη αυτό; Πόσοι εθνοσωτήρες δεν αποδείχτηκαν εντέλει «Πίου»;
- Σήµερα τι είναι αυτό που σας κάνει να θυµώνετε περισσότερο;
Kάποιοι πολιτικοί που φαίνονται ανάξιοι των περιστάσεων. Πάνω απ’ όλα, όµως, θυµώνω µε την Αριστερά. Εκεί τα παίρνω στο κρανίο, γιατί σε αυτούς τους τύπους δόθηκε λαϊκή εντολή να παίξουν καθοριστικό ρόλο τη συγκεκριµένη χρονική στιγµή και εκείνοι προτίµησαν τον ρόλο του θεατή. Ηταν η µεγάλη τους ευκαιρία να µπουν στο παιχνίδι, να ορίσουν τα πράγµατα και την κλότσησαν.
- Οι διακοπές υπάρχουν στο φετινό σας πρόγραµµα;
Δεν σκέφτοµαι κάτι άλλο από την Αίγινα. Τάβλι, ούζο και µπάνιο µε τις δύο κόρες µου, που έχουν τον δικό τους µαγικό τρόπο να µου γεµίζουν τις µπαταρίες. Πέρα από αυτό, υπάρχει και η προετοιµασία της επόµενης ταινίας µου που θα είναι χρηµατοδοτούµενη κυρίως από ξένους.
- Αλήθεια, τι σας λένε οι µετανάστες στα φανάρια όταν σας βλέπουν;
Δεν υπάρχουν αντιδράσεις από τους Πακιστανούς των φαναριών, εφόσον αµέσως µετά τη διαφήµιση που έκανα ήρθα στην Αίγινα. Κάθε φορά όµως πλανόδιοι πωλητές που µε συναντούν σε καφενείο της Αίγινας ξελαρυγγιάζονται: «Πίου, Πίου». Πάντως, προτιµώ το «Πίου» από το «Αγαπούλας» που λένε κάποιοι άλλοι. Το «Αγαπούλας» µού ακούγεται λίγο φλώρικο.
