AN

- Ιf - του Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία κι΄
αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.
Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…
Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...
Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…
Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…
Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνηαν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις. Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…
Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις
ν΄ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου
θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος κι όλη η γη θα 'ναι δική σου.