Εικόνα 1η: Είδα αυτές τις φωτογραφίες από τις παρελάσεις στο Κερατσίνι, στο Περιστέρι –παιδιά με αντιναζιστικά περιβραχιόνια, ρισκάρουν από επίπληξη μέχρι αποβολή μέχρι ξύλο (τουλάχιστον). Σκέφτομαι πως...
έχουν λιγότερα από τα μισά μου χρόνια, ωστόσο μάλλον δεν έχω αψηφήσει ποτέ μου τόσο πολύ το φόβο όσο αυτά τα παιδιά. Βλέπω και τους πιτσιρικάδες σε διάφορες πορείες, τους βλέπω στο δρόμο, ακούω τις φωνές τους από το παράθυρο, σα να έχουν
πάρει χαμπάρι τι γίνεται, σα να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που (ίσως άδικα) φαινόταν αφασική γενιά, καμία σχέση με αυτούς με τα μαύρα γυαλιά-μύγα και το φρι-πρες ανά χείρας, όταν δεν έβλεπαν φέιμ στόρι, καμία σχέση με αυτούς που έθρεψαν την «εναλλακτική Αθήνα».
*
Εικόνα 2η: Διαβάζοντας αυτή την είδηση για την Αλβανή μαθήτρια στη Λάρισα (συμμαθητές της απείλησαν να φέρουν τη χρυσή αυγή για να μην γίνει σημαιοφόρος, ο διευθυντής του σχολείου εξοργιστικά λίγος, το δεκαπενταμελές λέει δεν είχε πρόβλημα αλλά τελικά η κοπέλα καταχειροκροτούμενη παρέδωσε τη σημαία) στάθηκα στο δεκαπενταμελές, στάθηκα στο καταχειροκροτούμενη, σκέφτηκα ότι ήρθε καιρός να θυμηθούμε -ή ίσως να καταλάβουμε για πρώτη φορά- γιατί υπάρχουν μαθητικές εκλογές και μαθητικά συμβούλια.
*
Εικόνα 3η: Θυμήθηκα τα δικά μου σχολικά χρόνια, θυμήθηκα τι διαβάζαμε και τι κουβεντιάζαμε τότε, τότε που ακόμα -καταπώς λέγεται σήμερα- έμπαιναν οι βάσεις για τη σημερινή κατάντια, λέει. Θυμήθηκα γενικές συνελεύσεις στο Γυμνάσιο, θυμήθηκα συζητήσεις στο Λύκειο, θυμήθηκα πράγματα που λέγονταν που άμα τα πεις τώρα σε δεκαεξάρη θα σε κοιτάξει σαν Ούφο. Ίσως ψέματα: όχι σε τωρινό δεκαεξάρη.
*
Και μερικές λέξεις: Λεγόταν κάποτε ότι η κομματικοποίηση των νέων (όσοι το λέγανε, τεχνηέντως δεν μιλούσαν για πολιτικοποίηση) ήταν μια από τις μεγάλες πληγές του σχολικού συστήματος. Λέγεται ακόμα το ίδιο για το πανεπιστήμιο. Υποτίθεται ότι σε τέτοια μέρη πρέπει να επικρατεί ειρήνη και σύμπνοια, ακόμα και όταν ο κόσμος γκρεμίζεται, υποτίθεται πως η πολιτική πρέπει να μένει απ’ έξω. Εμένα πάλι η μόνη μου ελπίδα, το μόνο φως που βλέπω ή τέλος πάντων το πιο φωτεινό για να μην υπερβάλλω, είναι ακριβώς αυτή η πολιτικοποίηση των νέων. Ελπίδα υψηλού ρίσκου, γιατί ήδη είναι πολιτικοποίηση αμφίπλευρη –αλλά πού δεν υπάρχει ρίσκο σήμερα; Άσε που, από τους γονείς τι να περιμένεις…
Μ’ άλλα λόγια: η ευμάρεια τριών δεκαετιών έκανε σιγά σιγά τη δουλειά της, μας μεταμόρφωσε όλους σε νοικοκυραίους. Ακόμα και οι δεκαεξάρηδες, οι εικοσάρηδες, ήταν σαν να προετοιμάζονται για το ρόλο αυτό στο μέλλον. Τώρα κυριαρχεί ο φόβος. Άλλοι πάνε με το μέρος αυτών που τον επιβάλλουνε· άλλοι λουφάζουνε, άλλοι καταφεύγουν στη δουλειά τους. Άλλοι όμως όχι: είναι η ώρα των πιτσιρικάδων. Voici le temps des gamins.
Aναρτήθηκε από: ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΛΑΓΙΟΝ
