ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Αδελφοί και τέκνα έν Κυρίω προσφιλή και επιπόθητα,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Σκυθρωπή είχεν ακούσει κάποιαν ημέραν του ΙΘ' αιώνος η άνθρωπότης από το στόμα του τραγικού φιλοσόφου ότι: «ο Θεός είναι νεκρός! Τον σκοτώσαμε,.. Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες τον... ό Θεός θα μείνη νεκρός! Τί άλλο είναι οι εκκλησίες παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;» Και επίσης, ολίγας δεκαετίας αργότερον, από το στόμα ενός νεοτέρου ομολόγου του, ότι: «Ό θεός απέθανε! Σας αναγγέλλω, κύριοι, τον θάνατον τον Θεού!»
Αι διακηρύξεις αύται των άθεων φιλοσόφων ετάραξαν τας συνειδήσεις των ανθρώπων. Σύγχυσις πολλή επηκολούθησεν εις τον χώρον του πνεύματος και της λογοτεχνίας, της τέχνης και της ίδιας κάποτε της Θεολογίας, όπου, εις την Δύσιν κυρίως, ήρχισε να γίνεται λόγος ακόμη και περί «Θεολογίας του θανάτου του Θεού».
Ή Εκκλησία βεβαίως δεν είχε ποτέ και δεν έχει καμμίαν άμφιβολίαν ότι ό Θεός απέθανε. Τούτο έγινε το 33 μ.Χ. επάνω εις τον λόφον Γολγοθά της Ιερουσαλήμ, επί Ποντίου Πιλάτου του Ρωμαίου Ήγεμόνος της Ιουδαίας. Αφού έπαθεν ανήκουστα Πάθη, εσταυρώθη ωσάν κακούργος και, περί ώραν ενάτην της Παρασκευής, είπε «Τετέλεσται!» καί παρέδωκε το πνεύμα! Αυτό είναι μία αναντίρρητος ιστορική πραγματικότης. Ό Μονογενής Υιός και Λόγος τού Θεού, ό Ιησούς Χριστός, ό αληθινός Θεός, απέθανεν «υπέρ πάντων» των ανθρώπων! Αφού ανέλαβεν όλα τα ιδικά μας: σώμα, ψυχήν, θέλησιν, ενέργειαν, κόπον, άγωνίαν, πόνον, λύπην, παράπονον, χαράν, τα πάντα, παρ εκτός αμαρτίας,, ανέλαβεν τέλος, και το μεγαλύτερον ζήτημά μας, τον θάνατον, και μάλιστα εις την πιο βασανιστικήν και ταπεινωτικήν εκδοχήν του, δηλ. τον Σταυρόν. Μέχρις εδώ συμφωνούμεν με τους φιλοσόφους. Θα δεχθούμε ακόμη και το ότι αι εκκλησίαι, οι ναοί, είναι «οι τάφοι», «τα μνήματα» τού Θεού! Όμως!... Εμείς γνωρίζομε, ζούμε και προσκυνούμε τον θανόντα Θεόν, ώς «νεκρόν ζωαρχικότατον»! Ολίγον μετά την φοβεράν Παρασκευήν, εις την πρωινήν αμφιλύκην της «Μιας των Σαββάτων», της Κυριακής, συνέβη αυτό, διά το οποίον έγινε ν όλη ή δια σαρκός και πάθους και Σταυρού και καθόδου εις τον άδην οικονομία του Θεού: Ή Ανάστασις!... Και αυτό, η Άνάστασις, είναι μία εξ ίσου αναντίρρητος ιστορική πραγματικότης!.. Και η πραγματικότης αύτη έχει άμεσους και σωτηρίους επιπτώσεις εις όλους μας. Ανέστη ο Υιός τού Θεού, ο Οποίος είναι συνάμα και Υιός του Ανθρώπου! Ανέστη ό θεός με όλον το πρόσλημμα της ανθρωπότητος: το Σώμα που έλαβεν από τα άχραντα αίματα της Υπεραγίας Θεοτόκου και την αγίαν Ψυχή ν Του. Ανέστη εκ νεκρών, «παγγενή τόν Αδάμ αναστήσας ώς φιλάνθρωπος»!.. Ό Τάφος του Ιησού, το «καινόν μνημείον» του Ιωσήφ, είναι πλέον δια παντός κενός! Αντί δια μνημείον νεκρικόν, είναι μνημείον νίκης κατά του θανάτου, είναι πηγή ζωής! Ό νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης ανέτειλεν «εκ του τάφου ωραίος», χαρίζοντας φώς ανέσπερον, ειρήνην, χαράν, αγαλλίασιν, ζωήν αίώνιον! Ναι, οι ναοί είναι οι «τάφοι» του Θεού! Αλλά Τάφοι κενοί, ολοφώτεινοι, γεμάτοι από «οσμήν ζωής», από εαρινόν μύρον πασχάλιον, ωραίοι, ερατεινοί, καταστόλιστοι μέ μυρσίνες δοξαστικές και με άνθη χειροπιαστής ελπίδος, τάφοι ζωοδόχοι και ζωοπάροχοι! Ό Θάνατος του Θεού αν έστρεψε τας δυνάμεις τού άδου, ό θάνατος ευτελίστηκε πλέον εις απλούν επεισόδιον πού εισάγει τον άνθρωπον από τον βίον εις την Ζωήν. Αι εκκλησίας οι «τάφοι» τού Θεού, είναι αι διάπλατοι θύραι της αγάπης του Θεού, οι ορθάνοιχτες είσοδοι τού Νυμφώνος του Υιού Του, πού «ώς Νυμφίος προήλθεν έκ του Μνήματος», και οι πιστοί εισερχόμενοι, «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες ύμνου μεν τον αίτιον, τον μόνον Ευλογητόν των πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον»!
Ευτυχώς, λοιπόν, πού απέθανε ν ό Θεός, και ό θάνατος Του έγινε ζωή και ανάστασις ιδική μας! Ευτυχώς πού υπάρχουν τόσα «μνήματα» Του εις τον κόσμον, τόσοι άγιοι ναοί, όπου ημπορεί να εισέλθη ελεύθερα ό πονεμένος, ό κουρασμένος και απαρηγόρητος άνθρωπος, να απόθεση το φορτίον του πόνου του, της αγωνίας του, του φόβου και της ανασφάλειας του, να «ξεφορτωθή» τον θάνατον του. Ευτυχώς πού υπάρχουν αι εκκλησία του Εσταυρωμένου, Αποθανόντος, Άναστάντος και αιωνίως Ζώντος Χριστού, όπου ό απελπισμένος άνθρωπος των ημερών μας, ο καταπροδωμένος από όλα τα είδωλα, όλους τους «χαμοθεούς» πού έκλεψαν την καρδιά του, την οικονομίαν δηλαδή, την ιδοεολογίαν, την φιλοσοφίαν, την μεταφυσικήν και όλας τας υπολοίπους «κενάς απάτας» του παρόντος αιώνος «του απατεώνος», εύρίσκει καταφύγιον και παραμυθίαν και σωτηρίαν.
Από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, την Μητέρα Εκκλησίαν πού βιώνει εις το πλήρωμα τους το Πάθος, τον Πόνον, τον Σταυρόν και τον Θάνατον, άλλα εξ ίσου και την Ανάστασιν του Θεανθρώπου, απευθύνομεν προς όλα τα τέκνα της Εκκλησίας εγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμόν και ευλογίαν, μαζί με ασπασμόν αγάπης Ιησού Χριστού του εκ νεκρών Αναστάντος και αιωνίως Ζώντος και ζωοποιούντος τον άνθρωπον. Εις Αυτόν η δόξα, το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, εις τούς αιώνας. Αμήν!

Άγιον Πάσχα 2009
Ό Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
ευχέτης πάντων υμών