του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Πάνω από δυο ώρες πίναμε καφέ, χθες το πρωί, στο γραφείο του, κοντά στη Βουλή. Πίναμε καφέ, μου διηγείτο, τον ρωτούσα. Ένας πρωινός καφές μεταξύ δυο καλών φίλων, που είχαν θητεύσει μάλιστα 3,5 χρόνια στο Κοινοβούλιο μαζί, είχε εξελιχθεί σε μια συνέντευξη- θρίλερ. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Να δω το φίλο μου ήθελα, να κουβεντιάσω λίγο μαζί του, να μου εξηγήσει τους λόγους που επέστρεψε στο παλιό του επάγγελμα ( δεν είναι ούτε αυτός πλέον βουλευτής), να μου μεταφέρει λίγο από τον παλμό της εκλογικής του περιφέρειας.
Τα “ξανάκουσα” από την ηχογράφηση της ψυχής μου χθες το βράδυ όσα μου είπε . Από ένα σημείο και μετά, όταν τον άκουσα να εξομολογείται όσα μου εξομολογείτο με κόμπο στο λαιμό και με τα μάτια του να γυαλίζουν περίεργα, κατάλαβα ότι η συζήτηση αυτή των δυο φίλων είχε “ξεφύγει”.
Ο άνθρωπος αυτός, κοντά είκοσι χρόνια βουλευτής και από τα στελέχη που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο σε διάφορες περιόδους των εξελίξεων στο κόμμα του, μιλούσε γεμάτος πίκρα για τις συμπεριφορές ατόμων που είτε ευεργέτησε, είτε στήριξε, γεμάτος απέχθεια, έστω με ελαφριά κοροιδευτική διάθεση για το σύνολο του πολιτικού συστήματος εξουσίας και κατέγραφε με απίστευτη ακρίβεια και τεράστια ψυχραιμία τρομερές λεπτομέρειες γύρω από γεγονότα που κανείς μας δεν ξέρει.
Δεν ήξερε.
Εγώ πλέον ξέρω. Κι αν κάποια στιγμή αποφασίσω να τα γράψω, με την άδειά του εννοείται, θα τα μάθετε κι εσείς. Έστω κι αν ξέρω πολύ καλά πλέον ότι η πολιτική δεν είναι εκδίκηση. Κουλούρι είναι. Και “τρώγεται” ζεστό. Όσα κι αν γράψω, όπως κι αν τα γράψω, βιβλίο, μελέτη, άρθρα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, το “πουλάκι πέταξε” πια.
Το συνειδητοποίησα αφού είχα γράψει το μυθιστόρημά μου “24 Δευτερόλεπτα” με όλες τις άγνωστες πτυχές και λεπτομέρειες μιας τρομερής υπόθεσης, του βίαιου θανάτου εν πτήσει 7 ατόμων( μεταξύ των οποίων και του τότε υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννου Κρανιδιώτη) μέσα σ΄ ένα μικρό executive αεροπλάνο, το πρωθυπουργικό Falcon του Κώστα Σημίτη, το 1999.
Πίστευα ότι οι αποκαλύψεις από τη δημοσίευση του βιβλίου και όσα ακολούθησαν, θα δημιουργούσαν τις συνθήκες να “αλλάξει η ιστορία”, να βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι και να αποδοθούν λευκοί οι άτυχοι που καταδικάστηκαν.
Δεν έγινε τίποτα. Ακόμη και οι εφημερίδες και τα περιοδικά που είχαν ασχοληθεί δημοσιογραφικά με το βιβλίο, έγραψαν καλά ή κακά λόγια για το “μυθιστόρημα” και τον “συγγραφέα”. Όχι για την υπόθεση.
Αυτή η υπόθεση πρέπει να “βγει” προς τα έξω. Και να μάθει ο κόσμος τα πραγματικά στοιχεία και γεγονότα. Ίσως το κάνω. Χρειάζεται εκτεταμένη έρευνα, χρειάζομαι βοήθεια, τεκμηρίωση, στοιχεία. Κι άλλα στοιχεία.
Και η υπόθεση; Η άνοδος και η πτώση του νεο – Καραμανλισμού στην Ελλάδα.
Ραντεβού σε ένα χρόνο.
