Γράφει ο Γ. Ράπτης
Αγνοημένοι ήρωες της Πιερίας
Η περίπτωση του Καπετάν Στρομπίνου
Ακριβώς σαν σήμερα, στις 22 Φεβρουαρίου 1878, κηρύχθηκε η Επανάσταση του Ολύμπου για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, κάτω από τον οποίο δεινοπαθούσε η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη, η Ανατολική Ρωμυλία, η Κωνσταντινούπολη, ναι η πρωτεύουσα του Βυζαντίου, που από το 1453 βρισκόταν στη διάθεση των βαρβάρων…μετά από 11 αιώνες Ελληνορωμαϊκού θριάμβου. Ελληνικού από άποψη λαού, στο μεγαλύτερο ποσοστό στην Πόλη και στον ευρύτερο βαλκανικό και μητροπολιτικό Ελληνικό χώρο αλλά Ρωμαϊκού στην ηγεσία, αφού όλοι οι αυτοκράτορες (πλην τριών δυναστειών) δεν ήταν ελληνικής καταγωγής, μη εξαιρουμένων και των Πατριαρχών, με χαρακτηριστική περίπτωση τον Πατριάρχη Γεννάδιο, που ενώπιον των κατακτητών ομολογεί ότι είναι «Ελλην εις την φωνήν, ουχί όμως και εις το γένος!!».
Πέρασαν οι Έλληνες πολλά δεινά επί 400 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης εκείνη τη μαύρη Τρίτη, την αποφράδα μέρα του 1453.
Κι όταν η Εθνεγερσία του 1821, με μεγάλα επαναστατικά κινήματα, πριν και μετά, στα αθάνατα ελληνικά βουνά, καρποφόρησε και η Ελλάδα απόκτησε κρατική υπόσταση (με πρώτη χώρα που μας αναγνώρισε τη δεινοπαθούσα σήμερα Αϊτή!!), το ελεύθερο κράτος των αγώνων του Υψηλάντη, του Γιωργάκη Ολύμπιου, του Κολοκοτρώνη, του Καραισκάκη, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Μάρκου Μπότσαρη, του Κασομούλη, του Γιάννη Φαρμάκη, των Βλαχοβαίων, των Λαζαίων στην Πιερία, ήταν η Ελλαδίτσα από την Πελοπόννησο μέχρι τη Λαμία! Έτσι το αποφάσισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις (αναντίρρητα και αδικαιολόγητα συνάμα εχθρικές εναντίον μας ως ηγεσίες και ως λαοί, από τότε μέχρι τη σημερινή τους στάση-δήθεν συμμάχων μας-στο θέμα της καθημαγμένης Μακεδονίας μας στις σχέσεις μας με το θνησιγενές κρατίδιο των Σκοπίων).
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΤΟ 1878
Πήραν πάλι οι ανυπόταχτοι Κλεφταρματολοί μας τα όπλα, κόντρα στις Συνθήκες και τα Πρωτόκολλα, να απελευθερώσουν και τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη, την ίδια την Πόλη, γιατί πάλι με χρόνια και καιρούς, πάντα δική μας θα ήταν, σύμφωνα με τη λαμπρή μας παράδοση μέσα στη …νύχτα της Τουρκοκρατίας.
Εκμεταλλεύονταν οι Κλεφταρματολοι τους Ρωσσοτουρκικούς πολέμους, στις συχνές συρράξεις Ρώσων και Τούρκων.
Το 1878 η Τουρκία έβγαινε ηττημένη από έναν τέτοιο πόλεμο και υπόγραψε τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στις 22 Φεβρουαρίου του 1878, καθορίζοντας τα σύνορα της Βουλγαρίας στη Θεσσαλονίκη, το Λιμάνι της Καβάλας, τον Έβρο…
Αυτή ακριβώς τη μέρα που οι Ευρωπαίοι έβαζαν «ταφόπετρα» στον δικαιολογημένο μεγαλοϊδεατισμό μας, συγκεντρώθηκαν οι γόνοι των κλεφταρματολών στον Ολύμπου όπως ξεσηκώθηκαν και στο Πήλιο και στα βουνά της Ηπείρου πήραν τα όπλα, σκότωσαν τουρκικές φρουρές στα μέρη τους, και κήρυξαν την Ένωση της Μακεδονίας (οι επαναστάτες του Ολύμπου) με την Ελλάδα.
Κρύβονται εδώ συγκινητικές στιγμές του λαού μας στην Πλάκα Λιτοχώρου, στο Λιτόχωρο, στον Άγιο Διονύσιο, στον Κοκκινοπλό, την Κατερίνη, το Αιγίνιο (και θλιβερές μα και ηρωικές συνάμα στον Κολινδρό, όπως διασώζει ο Ευάγγελος Κωφός στον «Κώδικα» του Επισκόπου Νικολάου Λούση….
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
1.Ξεχωρίζουμε τις γυναίκες των Βλαχοποιμένων στη Μονή των Αγίων Πάντων στον Κολινδρό ( προς τα Παλατίτσια, με ηγέτη τους αδελφούς Πατραλέξη από το Βλαχοχώρι του Σελίου), που για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων πέφτουν από τα βράχια της Μονής με τα μωρά στις αγκαλιές τους, στη βαθιά χαράδρα, γράφοντας το δικό τους Ζάλογγο, τη δική τους Αραπίτσα (Πότε Κολινδρινοί και Βεργιώτες θα στήσουνε το οφειλόμενο μνημειακό σύμπλεγμα με τα τόσα πακέτα Ντελόρ που πήρατε για έργα…υποδομής και βάλε; Υπάρχει μεγαλύτερη υποδομή για τον χαμένο πατριωτισμό των Ελλήνων;).
2.Βλέπουμε αναδρομικά και οραματικά μπροστά μας το γενναίο Μακεδονομάχο Καπετάν Στρομπίνο από την Έλαφο, με εφτά παιδιά ταυτόχρονα στην εξέγερση του Ολύμπου, να ανεβάζει καβάλα στο μουλάρι του, μέσα σε μεγάλη χιονοθύελλα και φουρτούνα, τον αξιωματικό Γιαννάκη Λάζο, γόνο των Λαζαίων, γιατρό τότε στη Χίο. Μπροστά ένα από τα 7 παιδιά του Στρομπίνου, και πίσω ο Καπετάνιος. Κι όταν έφτασαν στη Μονή της Πέτρας αγωνίζεται ο γιατρός να βγάλει τα τσαρούχια του Καπετάνιου από τα παγωμένα πόδια του, με βαριά κρυοπαγήματα, μα αδύνατον. Και του’κοψαν όλα τα δάχτυλα!!
Ανάπηρος ο Καπετάνιος δεν το βάζει κάτω μαζί με όλα τα παιδιά του. Από το 1878 μέχρι το 1912, οδηγός και πάλι τότε του Αλέξανδρου Ζάννα και του Καπετάν Ματαπά, που έφτασαν νικητές μέχρι τη Δράμα, την Καβάλα και την Ξάνθη.
Στην επιστροφή στη Δράμα, ο Καπετάνιος προσβάλλεται από ελονοσία και ο παπάς της Δράμας αρνείται να τον κηδέψει στο Νεκροταφείο!!!
Καλά που ήταν ο Ματαπάς κι ο Ζάννας. Άρπαξαν τον παπά από τα γένια και έψαλλε έτσι την πιο λαμπρή νεκρώσιμη ακολουθία για το μεγάλο, μα αγνοημένο πολύτεκνο πατέρα –ήρωα των Πιερίων.
Κύριε Αλεξάκη; Σας ευχαριστώ για τη φωτογραφία που μου βρήκατε με τον Καπετάνιο. Τη στέλνω, μεγαλωμένη, στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα με σημερινό πρόεδρο τον Λιβαδιώτη εγγονός του Ζάννα, Δημήτριο Ζάννα, Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης το 1974, μετά την πτώση της Χούντας.
Κυρία Μίχου, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Πιερίας, στην πιο καλή σας συγκυρία, που τη δικαιώνεται συγκινητικά με τις πολιτικές σας παρεμβάσεις στην Πιερία και τη Βουλή Αποκαταστήστε στη συνείδηση της φάρας του Στρομπινου, με απόγονους σήμερα στη Βέροια, σε συνεργασία με τους εκεί βουλευτές να στήσουμε περίοπτο ανδριάντα, ως σήμα κατατεθέν, στην υποβαθμισμένη Βόρεια Πιερία.
Προσωπικά, θεωρώ αυτή την υποχρέωσή σας-πρώτη φορά εκπροσωπείται έτσι στη Βουλή η περιοχή σας- ως πρώτη προτεραιότητά σας.
Δεσμευθείτε σήμερα (και όχι αύριο) ότι θα αποκαταστήσετε το τρωμένο κύρος του Καπετάνιου μας.
