Είμασταν χιλιάδες στα διόδια των Αφιδνών σήμερα. Οι φίλοι οδηγοί πέρναγαν και κορνάριζαν συνεχώς δονώντας τις ψυχές μας. Μικροί και μεγάλοι ( ακόμα και πολύ μεγάλοι!) ήταν εκει και γιόρταζαν , μοιραζόντουσαν ο,τι ειχαν και γελούσαν. Νομίζω ότι όλοι ένιωθαν λίγο μεθυσμένοι από την επιτυχία της εκδήλωσης και την νίκη που ζούσαν επι του συστήματος και της αδικίας. Επιτέλους είχαμε κάτι να γιορτάσουμε!
Όσοι πέρναγαν έπαιρναν ξεκάθαρα το μήνυμα ότι μπορούν να......
ελπίζουν, ότι δεν ειμαστε λίγοι, ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες.
Μοιραζα φυλλάδια στα αυτοκίνητα που ερχόντουσαν από Αθήνα με κατεύθυνση Χαλκίδα και συνεχώς λιγόστευαν. Ενώ από την άλλη μεριά γυρναγαν οι εκδρομείς και και ειχε πολλή κινηση. Αρχισα να στεναχωριέμαι γιατι δεν είχα πολλά αυτοκίνητα να δώσω υλικό. Γυρνώ σε μια κοπέλλα που ήταν στην παρέα που μόλις ειχα γνωρίσει και της λέω «δεν εχει πολλά αυτοκίνητα από εδώ, να είχα μερικά περισσότερα» και ενώ ειχε μεινει ο δρόμος έρημος ξαφνικά βλέπω από μακριά φώτα αναμμένα και ξαφνικα γεμίζει ο δρόμος από φορτηγά που κορνάριζαν λυσσασμένα και από πίσω τους εκατοντάδες αυτοκίνητα να ακολουθούν! Έμεινα αφωνος! Είχαν έρθει φορτηγατζήδες και έγινε χαμος. Οι κόρνες τους ουρλιαζαν σε διαφορετικούς τόνους και εγω ήμουν εκει στη μέση του δρόμου , απέναντι τους, να μοιαζω σε μαέστρο που διευθύνει κονσέρτο για κόρνες από 20-30 φορτηγά. Εκπληκτικό!
Ο δρομος δεν έκλεισε ουτε μια στιγμή και τα ΙΧ πέρναγαν κορνάροντας και πανηγυρίζοντας. Οι αστυνομία παρακολουθούσε και επικροτούσε σιωπηρά την κίνηση μας.
Μπραβο στους διοργανωτές. Μπραβο σε όσους συμμετείχαν.
Αυτά δεν τα έδειξε κανένα κανάλι μέχρι τώρα. Το γιατί το ξέρετε.
Νάστε καλά.
