Αρχές της δεκαετίας του ΄80 στο γήπεδο του Πιερικού γνώρισα ένα γυμνασιόπαιδο με αστείρευτη αγάπη για την ομάδα μας. Κάθε Κυριακή παρών στο γήπεδο. Στα τσιμέντα της Θύρας 5 καθόταν μόνος του ανάμεσα σε πολλούς άλλους φίλους του Πιερικού. Φώναζε για την Πιερικάρα του μαζί με τους άλλους αλλά αυτός ήταν μόνος.
Το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του ήταν η αιτία της απομόνωσης που αισθανόταν. Το πάθος του για το ποδόσφαιρο και τον Πιερικό ήταν το δεκανίκι που τον στήριζε για να ανέβει το δικό του Γολγοθά, για να καταφέρνει να φτάνει με τα πόδια στο γήπεδο σε κάθε ποδοσφαιρική συνάντηση. Ο Πιερικός ήταν το οξυγόνο που χρειαζόταν ο οργανισμός του για να αναπνεύσει σωστά, για να ζει ως φυσιολογικός άνθρωπος.
Όταν ξημέρωνε Κυριακή υποκρινόταν στους γονείς του για την υγεία του, για να μην τους στενοχωρεί, για να αισθάνονται ήσυχοι κατά την ώρα που θα βρισκόταν στο γήπεδο.
Υποκρινόταν ακόμη και όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στο σχολείο και προσπαθούσε να υπερβεί τα όρια των αντοχών του, για να αποδείξει πως αξίζει μια θέση στην εντεκάδα της τάξης του.
Δεν έχω ξαναδεί πιο ιδιόμορφη περίπτωση ανθρώπινου εγωισμού. Αυτό το παιδί νικούσε το εγώ του, θυσίαζε τον εαυτό για να χαρεί την ομάδα, για να προσθέσει τη δική του φωνή και βοήθεια, για να γευτεί τη μαγεία του ποδοσφαίρου, για να συμμετάσχει στη γιορτή που λέγεται ΠΙΕΡΙΚΟΣ.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί το πρόβλημα της υγείας του. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ο Πιερικός αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Στις χαρές και στις λύπες ήταν ανελλιπώς δίπλα του, έστω και ασθενής, χωρίς να το ξέρει κανείς, δίχως να νοιώσει κανείς το πρόβλημα του.
Σήμερα, με τη βοήθεια του Θεού και με τη δύναμη της ψυχής του, είναι υγιής. Είναι παρών και πάλι εκεί, στις κερκίδες του Πιερικού Σταδίου. Για την μεγάλη του αγάπη. Για τον Πιερικό και μόνο.
*Στείλτε μας κι εσείς τις δικές σας αναμνήσεις, ότι σημάδεψε τη ζωή σας μέσα από την ιστορία του Πιερικού.
Email: sfipierikou@gmail.com
