«Και η μυλωνού...»
Ι. Κ. Πρετεντέρης
Εχω την αίσθηση ότι η επίθεση που δέχεται ο Αλέξης Τσίπρας για το (περίφημο πλέον) «Ολαντ-ρέου» είναι έως ένα σημείο άδικη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μεταφέρει στο Παρίσι τις κυρίαρχες και αποδεκτές συμπεριφορές της ελληνικής πολιτικής.
Λυπάμαι, αλλά το θράσος, η αγένεια, η απρέπεια, η έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής και θεσμικής αγωγής δεν είναι ίδιον του Τσίπρα.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή αποτελεί περίπου τίτλο τιμής και θεμιτή μανιέρα να λέει ο καθένας για τον άλλο ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Με παντελή έλλειψη πολιτικού και προσωπικού σεβασμού για τον συνομιλητή του.
Ετσι, εντελώς ενδεικτικά και μόνο μέσα στις τελευταίες εβδομάδες, ο Καμμένος αποκαλεί τους άλλους «προδότες», ο Βενιζέλος χαρακτήρισε τον Σαμαρά «φοβικό», ο Τσίπρας είπε τον Κουβέλη «αριστερό Καρατζαφέρη» και ο Καρατζαφέρης λέει τους άλλους «αρουραίους» και «ρουφιάνους».
Ολα αυτά θεωρούνται περίπου θεμιτά και καλοδεχούμενα, μέρος ενός πολιτικού τελετουργικού, στο οποίο οι πρωταγωνιστές απαλλάσσονται από όλους τους κανόνες ευπρέπειας, απλής ευγένειας και στοιχειώδους αστικής αγωγής.
Και γίνονται αποδεκτά επειδή η ίδια η κοινωνία μας έχει καταργήσει αυτούς τους κανόνες. Επειδή αρέσκεται να εξομοιώνει τους πάντες με τα πάντα και να αποδέχεται ως μοναδικά κριτήρια διάκρισης τη θρασύτητα, την αυθάδεια και την αναίδεια. «Ολοι ίδιοι είμαστε!».
Υποθέτω ότι ο Τσίπρας νόμισε πως κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα και στις πολιτισμένες χώρες.
Οτι, δηλαδή, ο φιλοξενούμενος στο Παρίσι αρχηγός ενός ελληνικού κόμματος του 16,8% μπορεί να καλαμπουρίζει ή να προσβάλλει τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, λες και είναι μία από τα ίδια.
Ε, λοιπόν, δεν είναι. Και αφού δεν του το έμαθαν στο σπίτι του όσο ήταν μικρός, ανάγκασε τον Ολάντ να του το δείξει με περιφρονητικό τρόπο.
Πιο χαρακτηριστική όμως ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε. Η οποία, αντί να εκφράσει λύπη για ένα ατυχές περιστατικό, επανήλθε στις μπαρούφες περί πολιτικού και εκδοτικού συστήματος που ψάχνει για «επαίτες» και για «ικέτες».
Πάλι, δηλαδή, κατέφυγαν στους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς των άλλων για να ξεπεράσουν την ξέρα όπου έπεσαν οι ίδιοι. Παραλείποντας ίσως να σημειώσουν ότι η Ελλάδα μπορεί να μη χρειάζεται ηγέτες «επαίτες» και «ικέτες», αλλά ούτε και πολιτικούς αδιάντροπους και αμετροεπείς.
Γι' αυτό, λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι το περιστατικό «Ολαντ-ρέου» δεν ήταν τελικά παρά μια παρεξήγηση. Παρεξήγηση ύφους αλλά και μέτρου.
Διότι και η μυλωνού παρεξήγησε τον άντρα της αλλά, τουλάχιστον, τον έβαλε με τους πραματευτάδες. Δεν τον έχρισε Πάπα στην Ευρώπη...
