... με «Ψηλά τις καρδιές» ! ...
Μια από τις δυνατές της γης, η ηγεμόνας της Ευρώπης, αυτή που αποφασίζει πόσο φτωχή θα γίνω εγώ και τα παιδιά μου και πόσο πλούσια η αντίστοιχη εργαζομένη γυναίκα και μητέρα στην Αυστρία, στην Αλσατία, στις εργατικές γειτονίες του Μόναχο, έρχεται! Για αυτή -την...
κορυφή ενός παγόβουνου με χιλιάδες μορφές της σε κλωνοποίηση- είμαστε νούμερα σε χαρτιά, μηδενικά σε ποσά, συν και πλην σε μπακαλόχαρτα, όπου το χρήμα αδιαφορεί για την ίδια την ύπαρξη και που η κήρυξη του μίσους των φτωχών για άλλους φτωχούς έχει την σοφή ρητορεία του προτεσταντικού καπιταλισμού.
Όσοι ασχολούνται με την πολιτική –όχι εγώ!- ως υψηλή ή εντελώς λούμπεν τέχνη, θα ξέρουν να αναλύσουν τι σημαίνει αυτή η επίσκεψη, τι σηματοδοτεί για τη χώρα και το έθνος και τι για την οικονομία μας, την χρεοκοπία μας, την φτώχεια μας και την κακομοιριά μας. Θα το αναλύσουν και εδώ και στην Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα πουνε πως μας θέλει στην Ένωση, εμάς τους «τεμπέληδες», συφοριασμένους Έλληνες, πως επιβραβεύει ή όχι τον Σαμαρά και πραγματικά έχει συγκινηθεί, απ τις θυσίες του καημένου του ελληνικού λαού, αλλά τι να σου κάνει; Τα νούμερα είναι αμείλικτα! Και εμείς; Αυτό ο ελληνικός λαός που για άλλη μια φορά, χωρίς να το επιλέξει, του τάζουν γάμους με λαμπρό ευρωπαίο Αχιλλέα, για να προσφέρει το λαιμό του ως Ιφιγένεια, στους Αχαιούς και στις μεγάλες τους ιδέες;
Εμείς, θα πάμε να βραχνιάσουμε από συνθήματα και αλήθεια, η έντρομοι θα καθίσουμε σπίτι γιατί η παρουσία μας σε μια πορεία θα γίνει οπλοστάσιο για ακροδεξιούς, η για κουκουλοφόρους, ή για το παρακράτος που νυν και αει μεγαλουργεί! Θα πάμε, γιατί φτάνει πια, να γιουχάρουμε την εξουσία, με σιχασιά, αδιαφορώντας για ωραίες λέξεις, σπασμένες μέσες και κατεβασμένα βρακιά, με γνώση πως πια περιφρούρηση δεν υπάρχει και κινδυνεύουμε να καεί κόσμος, περιουσίες, σινεμά, θέατρα, αυτοκίνητα απ τους επαγγελματίες που βγάζουν την κουκούλα μόλις τελειώσει το 8ωαρο, γιατί η υπηρεσία δεν δίνει υπερωρίες;
Κάποιοι ψέλλισαν πως πρέπει να κάνουμε ότι είχε συμβεί το πρωί της 27ης Απριλίου 1941, όταν οι πρώτοι Γερμανοί Ναζί, μπήκαν στην Αθήνα, ακολουθούμενοι από θωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης και πεζικό. Οι κάτοικοι της Αθήνας περίμεναν τους δήμιους τους, τους κατακτητές, τους μαύρους σφαγιαστές της ανθρωπότητας, με τα νούμερα και τα μηδενικά σε ποσά να τους δικαιώνουν, να μπουν στην σπουδαία τους πόλη πολλές μέρες. Κλεισμένοι στα σπίτια. Με τα παράθυρά τους κλειστά. Τα πατζούρια σφραγισμένα. Τις κουρτίνες τραβηγμένες. Τις πόρτες κλειδωμένες. Οι Γερμανοί – Ναζί καταλάμβαναν μια πόλη φάντασμα. Μια έρημη γη. Δεν κλείστηκαν οι παππούδες μας μέσα στα σπίτια από φόβο, δεν αυτοκτόνησε η γιαγιά του κ. Σαμαρά και ο τότε πρωθυπουργός της, από τρόμο. Ήταν η απαξία, η περιφρόνα για του κατακτητές και η ελευθερία που οδηγούσε στο να υποτιμήσεις τον κατακτητή, αγνοώντας τον.
Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο εξέπεμπε: «Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι. Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια. Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές! Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μη τον ακούτε. Ο πόλεμος συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων». Και μετά; «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού τη τρομερή». Και σιωπή. Οι Γερμανοί είχαν μπει στο ραδιοφωνικό σταθμό, έχοντας επίγνωση, καθηγητές αυτοί της Προπαγάνδας, για τη δύναμη των ΜΜΕ, πριν κατευθυνθούν στην Ακρόπολη να υψώσουν τον αγγυλωτό σταυρό. Και εκεί, ο εύζωνας που εκτελούσε χρέη σκοπού -λέει- ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, υπέστελλε την Ελληνική σημαία και αρνούμενος να την παραδώσει στους εισβολείς τυλίχτηκε με αυτή και πήδηξε από τον βράχο!
Τότε το ραδιόφωνο έκανε την δουλειά που όφειλε. Το χθεσινό βράδυ, του Σαββάτου, τρείς μέρες, πριν η άχρωμη ξανθιά κατακτητής με τα σακάκια, η εισβολέας με τη νεκροφιλία του ισχυρού μάρκου, φτάσει με την Λουφτχάνσα, αντί την Λουφτχάβε, πρώτη θέση στο γερμανικό έδαφος του Ελευθέριος Βενιζέλος, η ελληνική τηλεόραση παρουσίαζε, σαν από μάγια, μια Ελλάδα, να ανασαίνει. Όλες οι ειδήσεις ήταν καλές! Η ΤΟΥΪ λέει αυξάνεται ο τουρισμός, ανάρπαστη είναι η χώρα! Οι τράπεζες που ενώνονται είναι λόγος για πάρτι! Η Γερμανίδα που έρχεται μας φέρνει αγάπη, χαρά, ευεξία, ευτυχία, αρμονία και την χάρη της! Θα μας δώσει λεφτά! Τι καλά! Τι καλά! Πως σώπασαν τα ουρλιαχτά απόγνωσης ξαφνικά! Πως τα ΜΜΕ δεν κάνουν τη δουλειά τους, αλλά γίνονται νανικοί Εφιάλτες, προδίδοντας τις ζωές, με εντυπώσεις, ψεύδη και ποταπή αληθοφάνεια. Υπηρέτες, σπαζομέσηδες, γλείφτες συμφερόντων, όπως οι δοσίλογοι, οι πραγματικοί Δήμου Σταρένιοι, Αρτεμηδες Μάτσες όχι ως τιμημένοι και σπουδαίοι ηθοποιοί αλλά ως φορεμένοι ρόλοι.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν πρέπει να βγούμε να ουρλιάζουμε συνθήματα στους δρόμους, με αντισυστημική επίγνωση, ή πρέπει όλοι να κλειστούμε σπίτια με τα πατζούρια ερμητικά κλειστά και τις κουρτίνες τραβηγμένες. Ισως αισθανθεί η υπέρτατη, αλλαζωνική, φιλάνθρωπη εξουσία της Ευρώπης την περιφρόνια, την απαξία, την οργή σε μια υποδοχή με 4.000.000 απουσίες.
Στην πόλη που αυτή, που η κ. Μέρκελ θα πατήσει τα γερμανικά μεγάλα της πόδια και που η εκλεγμένη εξουσία θα της στρώσει κόκκινα χαλιά και θα της παιανίζει ύμνους, με τις σημαίες να κυματίζουν διπλα διπλα, σε αυτή την μεγάλη Αθήνα της Ελλάδας, ιερή σε κάθε εποχής της, αντέξαμε 7.000 χρόνια. Και παραμένουμε Αθηναίοι και Έλληνες,7.000 χρόνια! Ότι κι αν έγινε, ότι και αν μας βρήκε. 7.000 χρόνια! Και ίσως να μαστε εδώ μ αυτή τη συνείδηση ακόμα πιο παλιά. Ο Πλάτωνας, στον «Τίμαιο», λέει πως οι Αιγύπτιοι ιερείς της Ίσιδος αποκάλυψαν στον Σόλωνα όταν τους είχε επισκεφθεί πως, σύμφωνα με τις γνώσεις τους, υπήρχε πόλη δυνατή και ισχυρή με το όνομα «Αθήνα» πριν από το 9.600 π.Χ. Από τότε, λοιπόν, βλέπουμε Μέρκελ, Γερμανούς Ναζί, λογιών κατακτητές να πέρανε και να ασελγούν πάνω στο τόπο αυτόν. Όμως, εδώ, μένει η χώρα και η πόλη που θα επισκεφθεί η Γερμανίδα, αιώνια, όσο τ όνομα της, εκείνο μιας θεάς, που σημαίνει λέει, ή ανθός, ή εύφορη γη ή θηλασμός!
Να ξερε μόνο, η κύρια Μέρκελ -όσο κι αν δε θέλω να ακουστώ σαν σε σχολείο δασκάλα που εκφωνεί τον πανηγυρικό κάποιας εθνικής μας γιορτής- και να προσέχε πολύ μόλις πατούσε με τις ποδάρες της, αυτά τα χώματα εδώ! Να ξερε πως υπήρξαν πριν, θα υπάρξουν μετά και θα υπάρχουν πάντα. Σε αντίθεση με αυτήν, τα νούμερα η τα μηδενικά της. Και να ξέρε πως σ αυτήν τη πόλη, μια φορά πριν τον καιρό, ήταν βασιλιάς, ο Κέκροπας, μισός άνθρωπος και μισός φίδι και έπρεπε να αποφασίσει ποιος θα ήταν ο προστάτης της πόλης. Δύο θεοί, ο Ποσειδώνας και η Αθηνά θα του έκαναν από ένα δώρο και όποιος έκανε το καλύτερο, αυτός θα γινόταν προστάτης. Πρώτος ο Ποσειδώνας χτύπησε την τρίαινά του στο έδαφος και εμφανίστηκε ένα ρυάκι με γάργαρο νερό να ξεδιψάσει ο κόσμος και ένα πολεμικό λευκό άλογο για να κερδίζει η πόλη μάχες. Μετά η Αθηνά χτύπησε το δόρυ της και εμφανίστηκε μια μικρή, χρυσοπράσινη ελιά, να δίνει σκιά, τροφή σα καρπός και απόσταγμα, πολλές χρήσεις σα καθαριστικό και ομορφιά. Διάλεξε το φίδι και άνθρωπος, βασιλιάς το δέντρο και την ειρήνη τους, για να υπάρξει η Αθήνα εις το όνομα όχι μόνο της θεάς αλλά της ανθρωπότητας.
Εμείς, τον μύθο αυτό το μαθαίνουμε από νήπια. Τον μύθο που έκανε αυτή τη πόλη, τη ψυχή μιας φυλής, να υπάρχει 7000 ιστορικά χρόνια και 11.600 και κάτι ψιλά, μυθολογικά. Ίσως η κυρία Μερκελ, πρέπει να ρωτήσει και να τον μάθει αυτόν τον τόπο, αυτή το μύθο, την Τρίτη. Και ίσως τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία, οι άνθρωποι που θέλουμε να αντιδράσουμε, να μην πρέπει αυτή τη φορά να ουρλιάξουμε το δίκιο μας, την οργή, την περιφρόνηση μας. Αλλά να ακινητοποιήσουμε μια πόλη 4.000.000 ανθρώπων, με κλειστά μαγιά, ερμητικά σφραγισμένα παντζούρια, σιωπή εκκωφαντική, ψυχή ζώσα στους δρόμους, σαν να έρχεται άλλη μια φορά ο κατακτητής και εμείς να μη του παραδίδουμε τη πόλη. Την πόλη της Θεάς…
