Οπως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, έτσι και τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή για όλους. Αυτές τις ημέρες δεν βγαίνουν όλοι στα μαγαζιά. Πολλά παιδιά δεν περιμένουν κανέναν Αϊ-Βασίλη να τους φέρει κάτι. Πολλές οικογένειες δεν...
θα στολίσουν δέντρο, ούτε θα καθήσουν σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι με γαλοπούλα και μελομακάρονα. Είναι απίστευτα πολλοί όσοι δεν θα «κάνουν Χριστούγεννα» φέτος.
Κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν απλώς να ψευτοπεράσουν. Εκτός από τους μεγάλους εμπορικούς δρόμους των πόλεων, υπάρχουν και οι αγορές για όσους προσπαθούν να πάρουν μέρος στην εορταστική ψευδαίσθηση με τα ελάχιστα που διαθέτουν. Παπούτσια με λίγα ευρώ, κατεψυγμένα τρόφιμα, ρούχα που θα ξεβάψουν στο πρώτο πλύσιμο, δώρα ιμιτασιόν και αξεσουάρ - μαϊμού. Σε πολλά σπίτια θα κάνουν «ρεβεγιόν» με ένα κοτόπουλο, θα ξεγελάσουν τα παιδιά τους με ένα παιχνίδι από τη λαϊκή αγορά και θα διασκεδάσουν με την υποκουλτούρα της τηλεόρασης.
Αλλοι δεν έχουν τρόπο να ψωνίσουν ούτε από εκεί. Στα ορεινά χωριά της Ηπείρου, στα νησιά της άγονης γραμμής, στα προάστια της Αθήνας, στις φτωχογειτονιές των πόλεων, υπάρχουν νησίδες απόλυτης ανέχειας. Ομάδες μεταναστών σέρνονται στο περιθώριο και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια τους υπάρχουν άνθρωποι. Και στα συσσίτια των δήμων και της Εκκλησίας περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ, θα καθήσουν στην ουρά για ένα πιάτο.
Τι νόημα έχουν αυτές οι επισημάνσεις; Είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας μπορεί να έχει την ανάγκη μας αυτές τις ημέρες. Δεν θέλει ποτέ περισσότερα από όσα μπορούμε να δώσουμε. Ενα μικρό παιχνίδι για τα παιδιά, μια διακριτική οικονομική ενίσχυση για ψώνια, ένα πακέτο με τα είδη των ημερών και μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο.
Ισως να είναι αρκετό μόνο να του χτυπήσουμε την πόρτα. Δεν κοστίζει να βοηθήσει κάποιος την ηλικιωμένη κυρία του διπλανού διαμερίσματος. Να βρει μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικο του ισογείου. Να επισκεφτεί έναν ξεχασμένο συγγενή σ' ένα γηροκομείο. Να προσφέρει τη φιλοξενία του στις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον. Να θυμηθεί όσους έμειναν πίσω σε κάποιο παγωμένο χωριό.
Ολα αυτά δεν συνιστούν φιλανθρωπία και δεν τα κάνει κάποιος για να δείξει έλεος. Αποτελούν ενδείξεις ότι η κρίση δεν πέρασε εντός μας. Και θα κρατήσουν ζωντανή την πεποίθηση ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα. Ας δώσουμε ό,τι μπορούσε αυτές τις ημέρες. Αλλωστε όπως έλεγε ο ιρλανδός συγγραφέας Κλάιβ Λιούις: «Τίποτε που δεν έχεις δώσει σε κάποιον δεν είναι πραγματικά δικό σου».
Aναρτήθηκε από: ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΛΑΓΙΟΝ
