«Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, όταν ξαφνικά έχασα τη δουλειά μου. Ήμουν ξενοδοχοϋπάλληλος στην Αθήνα, έπαιρνα έναν αρκετά ικανοποιητικό μισθό , ο οποίος μου εξασφάλιζε και ένα ταξίδι ετησίως στο εξωτερικό, προκειμένου να βλέπω τα παιδιά μου που ζουν εκεί. Πλέον δε μπορώ να κάνω τίποτα, ζω στον ξενώνα του ΚΥΑΔΑ τους τελευταίους εφτά μήνες και μιλάω με τα παιδιά μου σπάνια, μέσω διαδικτύου, όποτε έχω αυτή τη δυνατότητα. Για να μην τρελαθώ, προσπαθώ όσο μπορώ να γεμίζω τον χρόνο μου με δραστηριότητες. Για να μην σκέφτομαι τί συνέβη ξαφνικά, από την μία στιγμή στην άλλη. Συμμετέχω στη θεατρική ομάδα που δημιουργήσαμε στον ΚΥΑΔΑ και εργάζομαι εθελοντικά συμμετέχοντας καθημερινά στη διανομή του φαγητού σε άπορους και άστεγους».
Ο Λάμπρος στέλνει το δικό του μήνυμα στην πολιτική ηγεσία. «Καταστράφηκαν οι ζωές μας, τόσο απλά και εύκολα. Στην ηλικία που είμαι αδυνατώ να βρω δουλειά, όλες οι πόρτες στην αγορά εργασίας είναι κλειστές για μένα. Κανείς από τους πολιτικούς δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για εμάς. Μιλάνε συνεχώς για ανάπτυξη και πολιτισμό. Πως είναι δυνατόν να ζεις σ' αυτήν τη χώρα, να βλέπεις γύρω σου τόση φρίκη και να παριστάνεις τον πολιτισμένο;».
