Ήταν που απο παιδι ο κόσμος δεν μου 'ταν αρκετός και η όραση λίγη ... Ήταν που πάντα κυνηγούσα το "ευ"...και προσπαθούσα να βρω πως θα πιάσω το άπιαστο, να του δώσω υφή πραγματικότητας και ιδιότητες ύλης...
Για να αγγίξω το ανέλπιστο, ειχα τοσο παρατηρήσει τα χρώματα και τις αισθήσεις που μια μέρα μπορουσα πια να συνθέτω εικονα απο ήχο κι απο ήχο μυρωδιά... Μπορουσα να βγάζω απο τα βιβλία τις λέξεις και να τις βάζω στο γαλάζιο να παλέψουν κόντρα στον άνεμο, για δω ποιος θα νικήσει...
Κι οταν απο άμμο, κοχύλια, δάκρυα κι ελπίδες έφτιαχνα παραδείσους, μιά σε εβαζα μέσα για δω αν ταιριαζεις, μιά σε έβγαζα ...για να βιώνω την απουσία σου και να σ'αναζητω πάλι...
Ήταν που ο κόσμος δεν ήταν αρκετός για να καταπολεμήσει τη φθορά...που βάλθηκα να υφάνω ενα παράλληλο σύμπαν...τοσο απόλυτα τέλειο, που εκεί μέσα κλεισμένη, φοβάμαι μηπως και ξεχάσω γιατί σε αγάπησα.....
ΑΝΤΖΥ ΣΤΑΘΑΤΟΥ
Δημοσιογράφος
