«Οι γυναίκες είναι μυστήρια τρένα», έλεγαν κάποιοι «παλιοί» και τελικά δεν είχαν άδικο. Τα αγόρια, μεγαλώνουν παλεύοντας με το μυστήριο, ξεχνώντας όμως τον πληθυντικό. Γιατί οι γυναίκες δεν είναι ένα «τρένο», αλλά πολλά. Εδώ έγκειται και το μυστήριο. Δεν υπάρχει Γυναίκα, αλλά γυναίκες. Μάλιστα καθεμιά τους κρύβει περισσότερες από μία γυναίκες. Το είδωλο κάθε μιας είναι σαν ένας θρυμματισμένος καθρέφτης. Κάθε κομμάτι και διαφορετική πτυχή, μα κανένα κομμάτι δεν περικλείει το συνολικό είδωλο. Ούτε μπορεί να προκύψει μια ενιαία εικόνα από την απλή ένωση των θρυμμάτων. Είναι σαν το Άλεφ του Μπόρχες ή το Βιβλίο της Άμμου που κάθε φορά που το ανοίγεις, συναντάς και μια νέα σελίδα, δίχως όμως να μπορείς να επιστρέψεις σε κάποια προηγούμενη. «Μυστήρια τρένα», πράγματι, τουλάχιστον στο βλέμμα ενός άνδρα που στέκεται απλοϊκά αμήχανος μπροστά τους και τις παρατηρεί να στέκονται ή να περνούν.
Πέρα λοιπόν από τις πολυμορφίες που γεννά η ιστορικά και πολιτισμικά συγκεκριμένη ύπαρξή τους, υπάρχει μια βαθύτερη, σχεδόν φυσική πολυπλοκότητα που αδυνατούμε να τη γνωρίσουμε πλήρως. Ακόμη όμως κι αν είναι αδύνατο να εξηγήσει κανείς αυτή την πολυπλοκότητα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει για αυτή. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς…
Στέλα Λέτσιου
