Εμένα ναι...
Έ ρε εποχές...
Τότε που τα θρανία μου ήταν με ξύλο και άρωμα ...βερνίκι!!!
Τότε που στους τοίχους είχε για πόστερ νότες και για φώτα, απλά παράθυρα!
Άρωμα Σχολείου.... Έ ρε εποχές!!!
Μια φορά κι έναν καιρό στο σχολείο μου του τότε, που δεν είχε υπολογιστές, μα είχε λογισμούς αγάπης...
Αγάπη για μάθημα, για παιχνίδι, για φιλίες, για ζωή...
Τώρα; Κινητά. Τάμπλετ. Πι Σι. Έξυπνα κινητά.
Και μη χειρότερα...
Βέβαια οι εποχές αλλάζουν. Κι άνθρωποι επίσης...
Καλή ζωή αδέρφια μου.
Εγώ όμως γουστάρω τις θύμισες του τότε.
ker@ilidis
