Μας άφησες ρε φίλε - κι όμως, όχι....
ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ ΡΕ ΝΤΑΝΙΛΟ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΣΕ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ.
Εσένα και τις μελωδίες σου.
Μας αφήνεις πίσω μνήμες μιας άλλης, πιο καθαρής εποχής.
Της εποχής των ΠΙΑΝΟ ΜΠΑΡ.
Τότε που αγαπούσαμε. Τότε που ερωτευόμασταν. Τότε που ζούσαμε.
Θυμάμαι σαν τώρα, στο ΠΙΑΝΟ ΜΠΑΡ (σόρυ δεν θυμάμαι τ' όνομα του) εκεί πίσω από τον Προσκοπισμό.
Σε ένα αναπαλαιωμένο σπίτι...
Να ζούμε μυστικισμό. Εσύ ο μύστης κι εμείς στην προσπάθεια να καταλάβουμε τι ζούσαμε. Τότε...
Αν έπεφτε κάτω βελόνα θα ακουγόταν.
Τότε που ήσουν στα πολύ δυνατά σου ρε φίλε.
Περιμέναμε τον Ιταλό που ήρθε στην Ελλάδα, να μας τραγουδήσει τον ...έρωτα, την ζωή, την αγάπη...
Και ήρθες και έμεινες ρε φίλε...
Κι ύστερα, πέρασαν τα χρόνια.
Άφησες πίσω την σφραγίδα σου στον πολιτισμό του τόπου μας.
Άφησες πίσω και δυο πολύ καλά παιδιά.
Τον ΑΠΟΣΤΟΛΟ και την ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ...
Δυο διαμάντια - τα διαμάντια σου.
Apostolos & Margherita Merandoni του Danilo Merendoni παιδιά...
Σε είδα λίγο πριν φύγεις στο καφενείο του Ζαλίκα μπροστά.
Πω πω - ρε φίλε.
Ήσουν γεμάτος ζωή. Μου έλεγες πως έχασες κιλά και ζωντάνεψες. Πως ήσουν απίστευτα καλά εξ αυτού. Πως έδενες τα κορδόνια σου με άνεση και παινευόσουν. Γιατί κι εγώ ζορίζομαι.
Κι άλλα όμορφα.
Κι εγώ;;;
Δεν περίμενα ρε φίλε να φύγεις τόσο γρήγορα...
Όχι ρε γ@μώτο μου...
ΌΧΙ... ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ;;;
ΝΤΑΝΙΛΟ τώρα σου γράφω, γιατί τώρα είναι καλύτερα... Νιώθω καλύτερα...
ΙΤΑΛΕ ΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ - ΤΩΝ ΠΙΑΝΟ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕΣ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;;;
Δημήτριος Π. Κεραηλίδης
Συγγραφέας - Δημοσιογράφος
