Ο δικός μας Ντανίλο.
<<Δεύτερη φορά που δεν θα γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια σου...
Δεύτερη φορά που δεν μπορώ να έρθω να σου φέρω τούρτα και να σε αγκαλιάσω...
Δεύτερη φορά που αναρωτιέμαι για ποιον λόγο να σου πω τελικά το Χρόνια πολλά αφού δεν είσαι εδώ...
Ενάμισης χρόνος μπαμπά... κι εγώ έχω μείνει σε εκείνο το απόγευμα...
Τόσα πολλά που δεν μπορώ να σου πω ενώ θέλω..
Ήθελα να σου πω κάτι σήμερα, μέρες έχω που το ξέρω... θα χαιρόσουν τόσο όσο κανένας..
Αυτή η ξεχωριστή μέρα κάθε χρόνο κατάντησε ένα βάσανο.. με μια μόνιμη μελαγχολία και μια μεγάλη στεναχώρια...
Αν είσαι καλά εκεί πάω πάσο..
Μπαμπά μου λείπεις απίστευτα>>!!
Μαργαρίτα Μερενδόνη
Ά ρε Ντανίλο, πόσα βράδια περάσαμε μαζί τότε, στις εποχές των ΠΙΑΝΟ ΜΠΑΡ.
Τότε σε γνώρισα ρε φίλε κι ήταν σαν χθες...
Και ξέρεις πριν μας αφήσεις, εκεί στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΖΑΛΙΚΑ, όταν με είδες, εσύ, φρέσκος φρέσκος, είχες χάσει και κιλά και μου έλεγες πόσο καλά ήσουν.
Κι όμως μας άφησες για να παίζεις τις μουσικές σου στις γειτονιές των Αγγέλων...
Αιωνία σου η μνήμη.
Ker@ilidis