Πως αυτή η μεγάλη (τότε) πόλις, η πόλη μου, θα ήταν η αρχή του παραμυθιού που θα ζούσα.
Στη ζωή που άρχιζε.
Και πάντα την ήθελα καλύτερη.
Με καλύτερη πλατεία, που την λέγαμε, πλατεία Ελευθερίας, δίχως το άγαλμα τότε...
Με καλύτερους δρόμους, που τότε λίγοι μόνον είχαν άσφαλτο και οι άλλοι χαλίκι.
Με καλύτερα σπίτια, γιγαντιαία στα μάτια ενός παιδιού, που μόνον ήξερε κάτι καλύβια του χωριού του κι όχι τις τετράγωνες ψηλές πολυκατοικίες....
Με καλύτερο πολιτισμό, μουσικές, στολίδια ή δενδρολούλουδα.
Τότε η πόλις Αικατερίνη, ήταν για μένα όμορφη πόλις που την ήθελα πάντα ονειρεμένη πόλη.
Κι ύστερα; Τι περίμενα ύστερα που άρχισα να μαθαίνω;
Περίμενα βέβαια καλύτερο Δήμαρχο απ' τον Χαραλαμπίδη... Κι ύστερα καλύτερο απ' τον Τερζόπουλο. Κι ύστερα; Καλύτερο απ' τον Αμοιρίδη. Κι ύστερα καλύτερο απ' τον Χιονίδη. Κι ύστερα καλύτερο απ' τον Κουκοδήμο.
Τώρα;;; Ο Γιάννης Ντούμος μου έταξε πόλη. Να κάνει πόλη την Κατερίνη.
Όμως να τώρα....
Τότε η πλατεία ήταν καλύτερη. Τότε οι δρόμοι εν τέλει ήσαν καλύτεροι. Τότε τα σπίτια, οι πλατείες, οι γειτονιές μας ήσαν καλύτερες. Τα πάντα τότε ήταν καλύτερα.
Και κατέληξα.
Τότε η πόλις Αικατερίνη ήταν ονειρεμένη πόλις....
Τώρα είπα και φώναξα ή ...κραύγασα στον εαυτό μου: πάψε βρε Κεραηλίδη να ελπίζεις να ζήσεις σε μια ονειρεμένη πόλη. Μάθε να ζεις στην πραγματική Κατερίνη.
Μια Κατερίνη, που εν τέλει μπορεί να μην είναι η ονειρεμένη πόλη που έψαχνα, όμως είναι η δική μου Ονειρεμένη Κατερίνη....
Τι δεν καταλαβαίνεις;;;
Δημήτριος Παν. Κεραηλίδης
Συγγραφέας - Εκπαιδευτικός
