Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
www.konstandaras.gr
Αγαπητέ μου Λάκη
Την ώρα που ο ταλαντούχος και αγαπητός σε όλους μας Λάκης Λαζόπουλος κατεξευτέλιζε από τηλεοράσεως– με χιούμορ και σατιρική διάθεση όπως πάντα- το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τα κόμματα, το Κοινοβούλιο, τους θεσμούς και προς χάριν της σάτιρας, της τηλεθέασης και της επαγγελματικής του καταξίωσης συντελούσε ουσιαστικά με μαεστρία στην ολοκλήρωση της αποδόμησης του Κράτους, μ έπιασε ένα παράπονο. Γι αυτό και του έγραψα μια πολύ σύντομη επιστολή:
«Αγαπητέ μου Λάκη,
Διασκέδασα κι εγώ, όπως πάντα , με την εκπομπή σου. Είσαι ταλαντούχος και εμπνευσμένος καλλιτέχνη, με ενδιαφέρον για τα προβλήματα του τόπου και του λαού του, ιδίως του κομματιού που υποφέρει, διώκεται, κακοπληροφορείται και υφίσταται ηθική, κοινωνική και οικονομική κακομεταχείριση.
Σήμερα, όσο κι αν η σάτιρα δεν έχει όρια, το παράκανες. Όχι γιατί σατίρισες την απόδραση Παλαιοκώστα και τις συμπεριφορές υπευθύνων και ανευθύνων, όχι γιατί καυτηρίασες τις ενέργειες ή την έλλειψη ενεργειών, όχι γιατί εύστοχα επισήμανες για μιαν ακόμη φορά τις αδυναμίες και τις «τρύπες» του συστήματος. Αλλά γιατί διέγραψες μαζικά , με χιούμορ ομολογουμένως αλλά και αυταρέσκεια, τους πάντες και τα πάντα. Κι επειδή ήξερες ότι υπάρχει ο ισχυρός αντίλογος του «όλοι δεν είναι ίδιοι, όλοι δεν είναι για πέταμα, υπάρχουν πολλοί που διαφέρουν και ξεχωρίζουν», φρόντισες να το γελοιοποιήσεις κι αυτό.
Μ΄ έπιασε το παράπονο γιατί χρησιμοποιείς τη «δεσπόζουσα θέση» που σούδωσε ο ίδιος μας ο λαός διότι σ αγάπησε ,για να τους ρίξεις όλους σ΄ ένα σακί και να τους πετάξεις στο Φάληρο, όπως οι παπούδες και οι προπαπούδες μας τα ανεπιθύμητα γατάκια. Εκμεταλλευόμενος το μεγάλο τηλεοπτικό σου κοινό, είπες απλώς τα δικά σου χωρίς αντίλογο. Μου φάνηκε ότι το έκανες με κακία. Και μου φάνηκε παράξενο που ένας άνθρωπος- που όπως λέει πέρασε πολλά δύσκολα χρόνια και επιβίωσε με προσπάθεια- διαγράφει χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αντίλογο, χωρίς δεύτερη σκέψη όλους αυτούς που πέρασαν από τις ίδιες μυλόπετρες μ αυτόν και βγήκαν κι αυτοί παλληκάρια.
Όσο κι αν το λοιδωρείς και το εξαφανίζεις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ πέταμα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Και – ταπεινή μου γνώμη- η σάτιρα δεν γίνεται χαιδεύοντας μόνο τα αυτιά των τσαντισμένων, αδικημένων και δικαίως διαμαρτυρομένων.
Ζητώ δικαιοσύνη. Ή –τουλάχιστον- ίσες αποστάσεις».
