Αντιγράφουμε ένα άρθρο από το antinews για τον Αβραμόπουλο
Ένα ιδιαίτερα αιχμηρό άρθρο φιλοξενεί το site www.antinews.gr για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο: "Ο κηπουρός που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός". Το συγκεκριμένο site δεν κρύβει τα φιλικά αισθήματα του προς τον υποψήφιος αρχηγό της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά. Δείχνει μια συνέπεια απέναντι στον Μεσσήνιο πολιτικό. Γι' αυτό και αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα το συγκεκριμένο άρθρο για τον Αβραμόπουλος. Εμείς, απλά το αναδημοσιεύουμε. Ελλάδα, 2000 και κάτι. Ο Δημήτρης περιμένει μπροστά στο μεγάλο θρόνο. Με το ατσαλάκωτο κοστούμι του , την εντυπωσιακή γραβάτα, τους καλούς τρόπους. Την αδιαμφισβήτητη διπλωματική και ισορροπιστική δεινότητα. Ένας πραγματικός ζογκλέρ με επιδόσεις μεταμοντέρνου Σολομώντα. Όταν δηλαδή παρουσιάζονται μπροστά του δυο μητέρες να διεκδικούν το ίδιο μωρό, αυτός ούτε το κόβει στην μέση, ούτε το χαρίζει στην μία. Προχωρεί αμέσως στην κλωνοποίησή του και προσφέρει από ένα μωρό στην κάθε μία. Όλοι και όλες φεύγουν τρισευτυχισμένοι από την αίθουσα του θρόνου.
«Αποφάσισα να γίνω διπλωμάτης όταν ήμουν 16 χρονών. Μας πήγαιναν για εκκλησιασμό στην Μητρόπολη και έβλεπα τους πρέσβεις να κάθονται στη σειρά λαμπεροί, μαζί με τους υπουργούς. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα σκηνικό στο οποίο ήθελα να υπάρξω» δήλωσε κάποτε στο «Ελεύθερο Τύπο» (6/2/94).
Έγινε δηλαδή διπλωμάτης επειδή του άρεσαν τα ωραία κουστούμια και τα παράσημα. Κόκκινα χαλιά, λιμουζίνες υπερπολυτελείας, μπάντες να παιανίζουν, αξιοσέβαστοι πρωθυπουργοί να στέκουν και να του σφίγγουν το χέρι. Αυτός ήταν ο μοναδικός κόσμος στον οποίο ήθελε να ζήσει. Φρόντισε λοιπόν να γίνει απαραίτητος σε ανθρώπους κύρους και εξουσίας, τους μοναδικούς που εκτιμούσε. Τελικά τους έγινε και συμπαθής, κυρίως επειδή είχε δυο χαρίσματα που τους βόλευαν ιδιαίτερα: Όταν συμφωνούσε μαζί τους, το έκανε με έναν πολύ ευλαβικό τρόπο, ενώ όταν διαφωνούσε υποκλινόταν με έναν πολύ κομψό τρόπο.
Έγινε έτσι ο μοναδικός Έλληνας διπλωμάτης που υπηρέτησε κατά σειρά δυο αλληλομισούμενους πρωθυπουργούς. Στο γραφείο του Κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Εξωτερικών, πριν το 1981. Στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το 1981. Και έπειτα, μετά το «βρώμικο 89», πάλι κοντά στον πρώτο, που τον έκανε μάλιστα και διευθυντή του διπλωματικού γραφεί του, προκαλώντας τον φθόνο συναδέλφων του. Αλλά τι ήξεραν αυτοί; Απλώς δεν είχαν όραμα.
Οι πρωθυπουργοί άλλαξαν, αλλά ο Δημήτρης έμεινε εκεί, πιστός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και κυρίως του εαυτού του. Κάποτε μάλιστα σκέφτηκε να γίνει και βουλευτής. Και τα κατάφερε, όταν η Αγία Οικογένεια αναζητούσε απεγνωσμένα κάποιον το 1993για να περιορίσει την επιρροή του Έβερτ στην Α΄ Αθηνών. Δυστυχώς όμως κάποιοι γραφειοκράτες χωρίς όραμα τον έβγαλαν έξω από τη Βουλή, επειδή δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δεν απογοητεύτηκε όμως. Και όταν έφτασαν οι δημοτικές εκλογές του 1995 απαρνήθηκε τον Μητσοτάκη και σε αντάλλαγμα πήρε το χρίσμα από τον Έβερτ. «Δεν πειράζει» είπε τότε από μέσα της η «μπουλντόζα» που ήθελε να τον ξεφορτωθεί. «Καλός είναι για κηπουρός». Να φροντίζει τα δέντρα και το πράσινο της Αθήνας, να καθαρίζει τα παρτέρια κλπ.
Στρογγυλοκάθισε λοιπόν ο Δημήτρης στο μικρό θρόνο της πόλης και κοίταξε περιφρονητικά το θεωρείο, όπου κάποιοι αδικαιολόγητα εργατικοί πρώην συνάδελφοί του τον κοιτούσαν με δέος. Τους είχε κοροϊδέψει όλους. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα δεν ήταν να γίνει ο κηπουρός τους, αλλά ο πρωθυπουργός τους.
(δημοσίευτηκε σε ανύποπτο χρόνο στο "Αντί")
«Αποφάσισα να γίνω διπλωμάτης όταν ήμουν 16 χρονών. Μας πήγαιναν για εκκλησιασμό στην Μητρόπολη και έβλεπα τους πρέσβεις να κάθονται στη σειρά λαμπεροί, μαζί με τους υπουργούς. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα σκηνικό στο οποίο ήθελα να υπάρξω» δήλωσε κάποτε στο «Ελεύθερο Τύπο» (6/2/94).
Έγινε δηλαδή διπλωμάτης επειδή του άρεσαν τα ωραία κουστούμια και τα παράσημα. Κόκκινα χαλιά, λιμουζίνες υπερπολυτελείας, μπάντες να παιανίζουν, αξιοσέβαστοι πρωθυπουργοί να στέκουν και να του σφίγγουν το χέρι. Αυτός ήταν ο μοναδικός κόσμος στον οποίο ήθελε να ζήσει. Φρόντισε λοιπόν να γίνει απαραίτητος σε ανθρώπους κύρους και εξουσίας, τους μοναδικούς που εκτιμούσε. Τελικά τους έγινε και συμπαθής, κυρίως επειδή είχε δυο χαρίσματα που τους βόλευαν ιδιαίτερα: Όταν συμφωνούσε μαζί τους, το έκανε με έναν πολύ ευλαβικό τρόπο, ενώ όταν διαφωνούσε υποκλινόταν με έναν πολύ κομψό τρόπο.
Έγινε έτσι ο μοναδικός Έλληνας διπλωμάτης που υπηρέτησε κατά σειρά δυο αλληλομισούμενους πρωθυπουργούς. Στο γραφείο του Κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Εξωτερικών, πριν το 1981. Στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το 1981. Και έπειτα, μετά το «βρώμικο 89», πάλι κοντά στον πρώτο, που τον έκανε μάλιστα και διευθυντή του διπλωματικού γραφεί του, προκαλώντας τον φθόνο συναδέλφων του. Αλλά τι ήξεραν αυτοί; Απλώς δεν είχαν όραμα.
Οι πρωθυπουργοί άλλαξαν, αλλά ο Δημήτρης έμεινε εκεί, πιστός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και κυρίως του εαυτού του. Κάποτε μάλιστα σκέφτηκε να γίνει και βουλευτής. Και τα κατάφερε, όταν η Αγία Οικογένεια αναζητούσε απεγνωσμένα κάποιον το 1993για να περιορίσει την επιρροή του Έβερτ στην Α΄ Αθηνών. Δυστυχώς όμως κάποιοι γραφειοκράτες χωρίς όραμα τον έβγαλαν έξω από τη Βουλή, επειδή δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δεν απογοητεύτηκε όμως. Και όταν έφτασαν οι δημοτικές εκλογές του 1995 απαρνήθηκε τον Μητσοτάκη και σε αντάλλαγμα πήρε το χρίσμα από τον Έβερτ. «Δεν πειράζει» είπε τότε από μέσα της η «μπουλντόζα» που ήθελε να τον ξεφορτωθεί. «Καλός είναι για κηπουρός». Να φροντίζει τα δέντρα και το πράσινο της Αθήνας, να καθαρίζει τα παρτέρια κλπ.
Στρογγυλοκάθισε λοιπόν ο Δημήτρης στο μικρό θρόνο της πόλης και κοίταξε περιφρονητικά το θεωρείο, όπου κάποιοι αδικαιολόγητα εργατικοί πρώην συνάδελφοί του τον κοιτούσαν με δέος. Τους είχε κοροϊδέψει όλους. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα δεν ήταν να γίνει ο κηπουρός τους, αλλά ο πρωθυπουργός τους.
(δημοσίευτηκε σε ανύποπτο χρόνο στο "Αντί")
