Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Αν νομίζετε ότι “νοικοκυρεύοντας” τη Βουλή, λύνουμε το πρόβλημα...

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα



Με τον “γλυκό” τίτλο “ Προτάσεις για νοικοκύρεμα”, δέχτηκα από μιαν ομάδα ανθρώπων που ανησυχούν και νοιάζονται για την κατάσταση στη χώρα μας και για το μέλλον της κοινωνίας μας, μια σειρά από σκέψεις και προτάσεις που μόλις τις διαβάσεις, σου δημιουργείται αρχικά ένα αίσθημα εκπλήρωσης που οδηγεί σε κάποια ρύθμιση, αν όμως το καλοεξετάσεις, ρωτήσεις, ερευνήσεις, θα διαπιστώσεις ότι τα “όμορφα λόγια, όμορφα καίγονται”.



Γιατί δεν αρκεί να στοχοποιήσεις μια ομάδα ανθρώπων, ένα κλάδο σημαντικό μέσω του οποίου έχουν δημιουργηθεί πολλά προβλήματα, ένα θεσμό που δεν λειτουργεί καλά και θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα για να λύσεις ένα ευρύτερο και σημαντικότερο πρόβλημα.



Το να “ζορίσεις” και να “περιορίσεις” και να “βάλεις στη γωνιά” κάποιους ανθρώπους πολλοί των οποίων είναι ένοχοι για πράξεις ή παραλείψεις, δείχνει να έχει βάση και αποπνέει έναν “αέρα” δικαιοσύνης, η αποτελεσματικότητα ωστόσο του ελέγχου αμφισβητείται και είναι βέβαιο ότι μαζύ με κάποιες δεκάδες “ξερών”, καις και μερικές εκατοντάδες “χλωρών”.





Δεν μπορώ να έχω καμία σοβαρή αντίρρηση στην πρώτη πρόταση που ζητεί την κατάργηση χρηματοδότησης των κομμάτων. Υπό την προυπόθεση ότι αναγνωρίζουμε πως τα κόμματα έχουν έξοδα, από κάπου πρέπει να τα βρουν και είναι πολλαπλά καλύτερο να τα παίρνουν ανοιχτά και επίσημα και να ελέγχονται σοβαρά για τυχόν υπερβάσεις και καταχρήσεις από του να τα αφήσεις ελεύθερα να μετατραπούν σε Ανώνυμες Εταιρείες , σαν εμπορικές επιχειρήσεις όπου όλα θα γίνονται “στο σκοτάδι”



Δεν έχω επίσης καμία αντίρρηση στη δεύτερη πρόταση για μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 υπό την προυπόθεση ότι αυτοί οι 200 θα είναι ελεύθεροι να κάνουν τη νομοθετική και ελεγκτική δουλειά τους χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς την απαραίτητη μετατροπή τους σε απλούς χειροκροτητές, με δημοκρατικές διαδικασίες στην άσκηση των καθηκόντων τους και αξιολογική επιλογή τους.



Συμφωνώ επίσης στο να κατοχυρώνεται δικαίωμα συνταξιοδότησης βουλευτών σε περισσότερο χρόνο αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψη μας ότι εάν αυτός ο χρόνος γίνει 16 χρόνια , αυτό αφορά σε τουλάχιστον 6 – και όχι 4- τετραετίες δεδομένου ότι ο μέσος όρος θητείας δεν ξεπερνά τα 2,5 χρόνια . Κάτι που σημαίνει ότι ούτε το 1% δεν θα παίρνει ποτέ σύνταξη γιατί ποιος βουλευτής μπορεί να εκλέγεται συνεχώς επί 6 θητείες;





Απολύτως συμφωνώ στην τέταρτη πρόταση του να έχει κάποιος δικαίωμα εκλογής μόνο αν έχει ένσημα τουλάχιστον δεκαετίας αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω στο να γίνουν “άμισθες” οι συμμετοχές σε Επιτροπές γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε στην κατάργηση του εργατικού δικαιώματος στην πληρωμή υπερωριών



Η έβδομη πρόταση για εφαρμογή του “Πόθεν Έσχες” αυτοαναφλέγεται διότι ισχύει. Όσον αφορά τα πολυτελή αυτοκίνητα ή γραφεία, εάν θα θέλαμε βουλευτές που να ΜΗΝ έχουν γραφείο θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε γιατί όσον αφορά στα αυτοκίνητα, συμφωνώ αν και θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι βουλευτές πληρώνουν μόνοι τους και τα καύσιμα και τη συντήρηση.



Οι υπόλοιπες προτάσεις είναι απλώς ευχολόγια και χρειάζονται και προσεκτικότερη διατύπωση και περισσότερη μελέτη. Και απ' ότι ξέρω, αυτό έχει αρχίσει και θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε που το πάει ο κ. Πετσάλνικος και ο κ. Παπανδρέου.



Αλλά συμπερασματικά, θεωρώ ότι όλες αυτές οι προτάσεις γι' αυτό το θέμα είναι ζητήματα καθαρά επικοινωνιακά όσο και συμβολικά. Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε τα γραφεία, ούτε τα αυτοκίνητα των βουλευτών αλλά η συμπεριφορά τους , η απόδοσή τους, η καθαρότητά τους και η αποτελεσματικότητά τους. Ας λύσουμε πρώτα αυτά τα θεσμικά και μετά, κόβουμε γραφεία, υπολογιστές και αυτοκίνητα. Αλλά μετά, ας μην παραπονιόμαστε όταν το βουλευτή μας δεν μπορούμε ούτε να τον βρούμε, ούτε να τον δούμε, ούτε να του μεταφέρουμε το αίτημά μας. Πλην φυσικά εξαιρέσεων. Οι οποίες υπάρχουν , ακόμη και τώρα.