Ακούω τελευταία ένα απίστευτο επικοινωνιακό επιχείρημα για το λόγο της προσφυγής μας στο ΔΝΤ.
Αυτό το επιχείρημα ακούγεται όλο και πιο συχνά. Στο πάρτυ λέει συμμετείχαμε όλοι, άρα πρέπει όλοι να πληρώσουμε το λογαριασμό.
Λοιπόν ας υποθέσουμε ότι οι καλεσμένοι ήταν 1000.
Οι 100 πήραν τα λεφτά από τους 900 για να μπούν μέσα και μετά να φωνάξουν και τους υπόλοιπους.
Οι 30 έκατσαν μπροστά- μπροστά, πρώτο τραπέζι πίστα.
Οι υπόλοιποι 70 στριμώχτηκαν στο bar.
Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος από τους 70 έβγαινε έξω και έλεγε στους 900:" Παιδιά σε λίγο θα μπείτε και σείς, δώστε όμως κανά φράγκο και όλα θα τα κανονίσουμε."
Με τέτοιου είδους τεχνάσματα, υποσχέσεις και ενίοτε με απειλές οι 100 είχαν σε διαρκή αφαίμαξη τους 900.
Όταν οι 900 αγρίευαν έβαζαν κανέναν μέσα για ένα ποτό στα όρθια, να δει τι ωραία που είναι, να το μεταφέρει και στους υπόλοιπους για να κάνουν λίγη υπομονή ακόμη.
Τα χρόνια πέρασαν, οι 100 πέρασαν υπέροχα. Οι 900 ζούσαν με την προσμονή. Οι 30 αγχώθηκαν γιατί ο λογαριασμός ήταν πολύ μεγάλος.
Μπουκάλια, σφηνάκια, λουλούδια και όλα τα παρελκόμενα.
Είπαν στους 70 να βγούν για μία ακόμη φορά έξω να μαζέψουν λεφτά. "Δεν θα μας δώσουν πάλι, άσε που μπορεί και να μας πλακώσουν" αντέτειναν.
Και τότε οι 30 μεγάλοι αφού συννενοήθηκαν με το μαγαζί αποφάσισαν να στείλουν τους μπράβους, να πάρουν από τους πολλούς ό,τι έχουν και δεν έχουν.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΚΑΛΑ ΚΥΡΙΟΙ
ΤΥΦΛΑ ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΕΙΣΤΕ.
