Μια κραυγή που έκανε τους άλλους να φρυάξουν. Από τους τοκογλύφους και τα εδώ εγκάθετα παχύδερμά τους, μέχρι τους τραπεζίτες, τους θεσμικούς αναλυτές, τους ψιττακούς δημοσιογράφους των. Και ανέθεσαν στο πρωθυπουργεύον ανδρείκελο να μας κουνήσει το δάκτυλο, απειλώντας μας με παύση πληρωμής μισθών και με πρόσθετα μέτρα τιμωρίας μας.
Μας ανήγγειλε χθές το ευτραφές δουλικό ότι όποιο μέτρο δεν αποδίδει, πάραυτα θα συμπληρώνεται με κάποιο άλλο, πιο επαχθές, πιο βάρβαρο. Και ήδη προσέτρεξε να συμπληρώσει τα μέτρα της περασμένης εβδομάδας με νέα, πιο "αποτελεσματικά", όπως αυτό του μαστιγώματος όποιου δεν καταναλώνει.
Έχει κανείς αμφιβολία για ποιόν δουλεύει ο κ. Μπένυ και η κυβέρνησή του ; Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν δεν είχε τις πλάτες των ισχυρών εντολέων του και τις ανάλογες απολαβές, δεν θα είχε καν τα κότσια να εμφανίζεται θρασύτατος στις οθόνες μας, στη Βουλή, μπροστά ακόμα και στον καθρέφτη του ;
Χέρι που δεν πληρώνει, θα κόβεται, ξεστόμισε πριν λίγο καιρό. Και έκτοτε, η φύση φρόντισε να τον προικίσει και με τα ανάλογα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Τον είδατε χθές στη συνέντευξη: Σκαιός, βλοσυρός, σχεδόν παραμορφωμένος για τις ανάγκες μιας γκροτέσκο σκηνοθεσίας ενός έργου με ζοφερό τέλος.
Το τρομώδες ύφος του κυρίου Βενιζέλου δεν είχε να κάνει με την (επικαλούμενη) αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων. Είχε να κάνει με τον Φόβο του(ς) μπροστά στη γενίκευση μιας μαζικής άρνησης πληρωμών στα αφεντικά του. Διότι ξέρει τους αριθμούς, γνωρίζει την αλήθεια. Διότι ξέρει - και πρέπει όλοι να ξέρουμε - ότι τα έσοδα τους κράτους αρκούν να καλύψουν όλες του τις δαπάνες, εκτός αυτές των αναγκών των τοκογλύφων και της λειτουργίας ενός παρακράτους που έχει στηθεί.
Και όπως, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου οι Άγγλοι αποικιοκράτες άρπαζαν ένα μεγάλο μέρος της σοδειάς ρυζιού της Ινδίας ή οι Γερμανοί κατακτητές λεηλατούσαν τη σοδειά της σταφίδας στη Δυτική Πελοπόννησο (με την καθοδήγηση διάσημου πριν το θάνατό του μεγαλοεπιχειρηματία μας), έτσι και σήμερα οι νέοι κατακτητές απλώνουν το χέρι τους στα ταμεία της χώρας, εκτονώνουν τις ορέξεις τους στις τσέπες μας και στη ζωή μας.
Και όπως, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου οι Άγγλοι αποικιοκράτες άρπαζαν ένα μεγάλο μέρος της σοδειάς ρυζιού της Ινδίας ή οι Γερμανοί κατακτητές λεηλατούσαν τη σοδειά της σταφίδας στη Δυτική Πελοπόννησο (με την καθοδήγηση διάσημου πριν το θάνατό του μεγαλοεπιχειρηματία μας), έτσι και σήμερα οι νέοι κατακτητές απλώνουν το χέρι τους στα ταμεία της χώρας, εκτονώνουν τις ορέξεις τους στις τσέπες μας και στη ζωή μας.
Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό οι δαπάνες μισθοδοσίας και συντάξεων-επιδομάτων αγγίζουν τα 20 δίς, ενώ τα έσοδα τους κράτους προϋπολογίσθηκαν στα 54 δίς (θα αγγίξουν όμως τα 50 δίς). Μένουν άλλα 30 δίς για την κάλυψη των υπολοίπων δαπανών τους κράτους. Το έλειμμα που επικαλούνται κάθε χρόνο δεν είναι παρά οι απαιτήσεις των τοκογλύφων και οι δαπάνες συντήρησης του παρακράτους (Μ.Κ.Ο, αμοιβές εξαγοραστέων δημοσιογράφων, αμοιβές εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων βουλευτών, αμοιβές και χορηγείες σε υψηλούς προστάτες, χορηγείες σε άπορους βιομήχανους και τραπεζίτες και κάτι τι για τους πρωταγωνιστές αυτής της βαρβαρότητας).
Πώς άραγε χθές για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε η αρραγής ενότητα της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή ; Δεν πάει ο νούς σας σε τίποτα πονηρό ; Είναι τα αργύρια ; Είναι ο φόβος μπροστά σε έναν εκβιασμό ; Εϊναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ; Είναι ο φόβος ενός οριστικού και αμετάκλητου εξοστρακισμού των από την κοινωνία, που αργά ή γρήγορα θα έλθει ; Οι 154 και οι επίδοξοι που καραδοκούν να πάρουν τη θέση τους, οι άλλοι οι δορυφόροι της κυβερνητικής πλειοψηφίας έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει κάθε φορά. Το φόβο !
Φόβος και τρόμος λοιπόν ! Μια εξουσία ταγμένη στο να σπέρνει φόβο στους πολίτες της, μπορεί να πέσει η ίδια θύμα των μεθοδεύσεών της, θύμα των όπλων της. Το πιστόλι και πυροβολεί, αλλά ενίοτε, και μπροστά στον πανικό, εκπυρσοκροτεί.
Όταν λοιπόν εγώ, εσύ, εσείς, όλοι μαζί αρνηθούμε να πληρώσουμε τα χαράτσια τους, αρνηθούμε τη σχέση δουλείας που θέλουν να μας επιβάλλουν, αρνηθούμε την υποστολή της σημαίας της αξιοπρέπειάς μας και της ελευθερίας μας, τότε θα έχει επέλθει το μοιραίο, για αυτούς και όχι για μας.
Μπορεί κανείς να φανταστεί μια στάση πληρωμών όσον αφορά μισθούς και συντάξεις του κράτους έστω και για ένα μήνα ; Ας υποθέσουμε ότι γίνεται και ας φαντασυούμε τη μέρα εκείνη, που δεν θα βρείτε στο λογαριασμό της μισθοδοσίας σας λεφτά. Τι θα πάθετε ; Δεν θα έχετε λίγα λεφτά να αγοράσετε τα αναγκαία του ενός μηνός ; Δεν θα έχετε λεφτά να πληρώσετε τους λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑ.., Κινητής τηλεφωνίας, Ενοικίου, Κοινοχρήστων, Δόσεις δανείων, Τέλη και φόρους, δίδακτρα σχολείων, αγορές φαρμάκων ;
Υπολογίστε τα αναγκαία και θα διαπιστώσετε ότι αυτά που οφείλετε να πληρώσετε για τις ανελαστικές σας και απαραίτητες για την επιβίωσή σας δαπάνες είναι ένα ελάχιστο μέρος των εισοδημάτων σας. Μάλιστα αν υπολογίσουμε ότι και από αυτές τις ανελαστικές δαπάνες σχεδόν το ένα τέταρτο είναι φόροι και δασμοί, το ποσό που σας αφορά άμεσα είναι το ένα δέκατο του μισθού σας. Αυτός εν τέλει, με μια άλλη προσέγγιση, είναι και ο πραγματικός σας μισθός. Μια αναγκαστική λοιπόν εκ μέρους σας στάση πληρωμών και μια αντικαταναλωτική και λυτρωτική διαχείριση είτε των εισοδημάτων σας, είτε των τυχόν αποταμίευσεών σας, είτε τέλος της ενδεχόμενης βοήθειας από έχοντες φίλους και συγγενείς, μπορείτε να επιζήσετε περισσότερο από έναν μήνα.
Να υπολογίσουμε ακόμα ότι μια στάση πληρωμών σας δεν θα έχει συνέπειες μόνο σε αυτούς που περιγράψαμε αλλά σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Μη πληρώνοντας το ενοίκιο, μη καταναλώνοντας πέραν των αναγκαίων, μην πληρώνοντας τα κοινόχρηστα, αποσύροντας αναγκαστικά τις τυχόν καταθέσεις σας από τις τράπεζες, παρασύρετε την οικονομία τους και τους νόμους της σε ένα χάος. Διεθνώς δε, μια τέτοια άρνηση πληρωμών θα έχει πολλαπλές συνέπειες. Αυτό είναι που τους κάνει να τρέμουν ! Το ότι εσείς μπορείτε (και αυτή είναι η δύναμή σας) να επιζήσετε, έχοντας κάνει το πρώτο βήμα στην πορεία μιας νέας απελευθέρωσής σας. Αυτοί που δεν θα επιζήσουν είναι οι ΑΛΛΟΙ, όχι σαν φυσικές υποστάσεις (τούτο το έχουν άλλωστε απαρνηθεί) αλλά σαν θεσμικοί ταγοί μιας βαρβαρότητας.
Το χάος που θέλησαν να μας επιβάλλουν με την επιχειρούμενη θεσμική κατοχύρωση της ασύστολης κερδοφορίας των κεφαλαίων, μπορεί να τους επιστραφεί. Και τότε δεν θα χάσουν μόνο αυτά που μας δάνεισαν, αλλά θα χάσουν μαζί και την εξουσία πάνω στις ζωές μας. Το Δεν Πληρώνω δεν είναι απλά μια οικονομική και πολιτική πρόταση. Δεν είναι μια σπασμωδική αντίδραση ενός κομματιού μιας κοινωνίας που αλλοιθωρίζει ιδεολογικά προς μια κατεύθυνση. Είναι άρνηση του εμπαιγμού, άρνηση ξεπουλήματος της πατρίδας μας. Είναι στάση και επιλογή ζωής, είναι όρος επιβίωσης για τον καθένα μας.
