Η περίοδος που διανύουμε είναι αναμφισβήτητα μια περίοδος πολιτικής αλλά και κοινωνικής αστάθειας.

Η έννοια της δημοκρατίας καταλύεται σε οποιοδήποτε βαθμό ενώ υποβαθμίζονται εώς και εξαφανίζονται αξίες της ζωής.

Παρακολουθούμε μια παράσταση, υποκρισία στο θέατρο των 300 παραλόγων, εκλεγμένων από τον λαό, ηθοποιών εκτελώντας το καθήκον τους. Μια παράσταση που μοιάζει και συσχετίζεται άμεσα με την ζωή και το μέλλον μας. Παραμένοντας στη δραματική τέχνη, ίσως και να παρακολουθούμε μια παράσταση με μαριονέτες. Ίσως όμως και να βρισκόμαστε στο θέατρο Σκιών, να βλέπουμε δηλαδή καραγκιόζηδες.

Κοινό στοιχείο των προαναφερθέντων είναι η υποκρισία. Πότε θα δοθεί η τελευταία παράσταση ; Ως πότε θα τους χειροκροτούμε; Παρακολουθώντας τα πολιτικά δρώμενα και τους "ξύλινους" λόγους των εκπροσώπων μας το μόνο πόρισμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι όλοι εκεί μέσα λένε από το μικρότερο εώς το μεγαλύτερο ψέμα. Όλοι εκεί μέσα προτάσσουν το προσωπικό και ψηφοθηρικό συμφέρον τους πάνω από το εθνικό και το λαϊκό. Και όμως συνεχίζουν να είναι οι βουλευτές...
που "εκφράζουν" τη λαϊκή βούληση και αποφασίζουν ερήμην του ελληνικού λαού για τον ελληνικό λαό.

Πώς είναι εκπρόσωποί μας εφόσον :

- δεν χαίρουν κοινωνικής αποδοχής

- δεν εκφράζουν το λαό και το ευρύτερο εκλογικό σώμα

- δεν αναγνωρίζουν το "καλό" της χώρας

- μόνος σκοπός τους είναι η οικονομική μεγέθυνση

- δεν είναι "έλληνες" (νομίζω πως αντιλαμβάνεστε το μήνυμα που θέλω να περάσω).

Και εδώ θα θέσω το ερώτημα, ειλικρινά πιστεύετε ότι αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα και κατ'επέκταση και τους Έλληνες ; Σας ευχαριστώ πολύ που τους ψηφίσατε γιατί εγώ ακόμα δεν έχω δικαίωμα ψήφου και απλά είμαι αναγκασμένη να υποστώ όλες τις συνέπειες των αποφάσεων που έχουν παρθεί χωρίς εμένα για εμένα μέσω αθέμιτων μέσων και ασχολίαστων κριτηρίων.

Επιστρέφω στη θέσης του Έλληνα ως θεατή. Εδώ και χρόνια δεν έχουμε σκεφτεί να αφήσουμε τον συνένοχο καναπέ μας και να βγούμε αν όχι στους δρόμους να φωνάξουμε, να πάμε στις κάλπες και να ψηφίσουμε όχι αυτόν που μας βόλεψε το δημόσιο αλλά αυτόν που εκφράζει την ιδεολογία μας. Επιπλέον, έχουμε κριθεί ανίκανοι στο να ξεχωρίσουμε ποιοι επιζητούν τα οφέλη της εξουσίας και ποιοι επιζητούν το όφελος του λαού και της χώρας. Η κρίση στο αξιακό σύστημα και η πνευματική παγκοσμιοποίηση είναι άλλοι δύο υπολογίσιμοι παράγοντες αυτής της κατάστασης. Αξιοπρέπεια. Σεβασμός. Κατανόηση. Δημοκρατία. Αξίες που εάν δεν συνυπάρχουν συνεπάγεται η σημερινή κατάσταση.

Λυπάμαι, προηγούμενες γενιές, που μου κληροδοτείτε μια τέτοια διαλυμένη χώρα και ένα ακόμα πιο διαλυμένο έθνος. Αλλά επίσης υπόσχομαι. Υπόσχομαι την μέγιστη ανατροπή σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Διατρανώνω υπεύθυνα και με το χέρι στην καρδιά, όταν θα έρθει η ώρα να πάρω εγώ κάποιες αποφάσεις θα σκεφτώ και τον διπλανό μου. Το δικαίωμα της σκέψης το έχω ακόμα και το χρησιμοποιώ στο έπακρο για να ονειρεύομαι, για να ελπίζω και για να κάνω μικρές αποδράσεις από τον δικό σας κόσμο σε έναν κόσμο δικό μου. Είμαι 15 χρονών αλλά έχω ψιλιαστεί τι "παίζεται" και θα προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό.

Κλείνοντας, Παραθέτω αποσπάσματα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος"

"έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές"
[...]
"Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος."

[...]
"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές"

Υ.Γ: Δεν φοβάμαι την επωνυμία, αλλά την ανωνυμία. Εάν κάποιος βρίσκει με τη σειρά του παράλογα αυτά που λέω, έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνήσει. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει το δικαίωμα της έκφρασης(ακόμα).