Τμήμα Χημείας του ΑΠΘ
Κανείς από τους ψηφοφόρους των εκλογών του 2009 δεν θα
μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε και τι θα ακολουθούσε. Ως
κυρίαρχος λαός εξέφρασαν τη βούλησή τους ψηφίζοντας για καλύτερες
μέρες, για μια έστω μικρή αύξηση των αποδοχών, για μια ανάπτυξη που θα
έβαζε κάποιο τέλος στη μείωση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος και
για ένα νοικοκύρεμα του κράτους που θα έβαζε τα θεμέλια να γίνει μια
καινούρια αρχή. Όμως, δεν είχε καμιά σημασία τι ψήφισε ο λαός. Έγιναν
εντελώς διαφορετικά από αυτά που ψήφισε!
Συγκεκριμένα:
- Έφεραν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
- Υπέγραψαν μνημόνια για το χρέος.
- Υπέγραψαν δανειακές συμβάσεις εγκληματικές, μετατρέποντας το σύνολο
σχεδόν του χρέους τους κράτους από χρέος προς ιδιώτες, σε χρέος προς
κράτη με βάση το αγγλικό δίκαιο που διασφαλίζει πλήρως τους δανειστές
γιατί σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής μπορούν να πάρουν σε αντάλλαγμα
δημόσια περιουσία.
- Μείωσαν σημαντικά τους μισθούς και τις συντάξεις.
- Ανέτρεψαν τις εργασιακές σχέσεις και μεγάλες κατακτήσεις των
εργαζομένων του εικοστού αιώνα.
- Μείωσαν τις κοινωνικές παροχές σε υγεία και παιδεία.
- Συρρικνώνουν το δημόσιο τομέα.
- Αντί για καλύτερες μέρες έφεραν χειρότερες και για πολλούς
τρισχειρότερες και έπεται η συνέχεια!
- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία έλεγαν πως δεν θα συνεργαστούν, αλλά
συνεργάστηκαν και μάλιστα για να προωθήσουν από κοινού, γιατί η
πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ στο κοινοβούλιο δεν επαρκούσε, τη μεγάλη
βαρβαρότητα της νέας δανειακής σύμβασης.
Στο όνομα ποιου τα έκαναν όλα αυτά; Γιατί δεν ρωτήθηκε ο
«κυρίαρχος λαός» πριν γίνουν;
Όλα αυτά αποκαλύπτουν μια μεγάλη αλήθεια. Πως η κυριαρχία του
λαού που κατοχυρώνει υποτίθεται το σύνταγμα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η
δημοκρατία που έχουμε είναι ψευδεπίγραφη γιατί δεν κυβερνάει ο λαός.
Άλλα ψηφίζει ο λαός και άλλα γίνονται. Αυτά που προωθούνται από τις
κυβερνήσεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη θέληση της πλειοψηφίας. Και
στο παρελθόν πάντα τα ίδια συνέβαιναν, όχι βέβαια μ’ αυτόν τον
απροκάλυπτο τρόπο γιατί πάντα υπήρχε η φροντίδα να τηρούνται τα
προσχήματα. Στις εκλογές του 1981 για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ είχε
πλειοψηφήσει στη Βουλή με εντολή του λαού να φύγουμε από την ΕΟΚ και
από το ΝΑΤΟ, αυτό περιλάμβανε το πρόγραμμά του. Γιατί δεν φύγαμε;
Γιατί έγραψαν τα παλιά τους τα παπούτσια τη βούληση του λαού;
Και τώρα εκλογές έχουμε και αυτή η παρωδία της «γιορτής της
δημοκρατίας» θα επαναληφθεί για μια ακόμα φορά. Αυτή τη φορά όμως με
τη μέθοδο του εκβιασμού, με το πιστόλι στον κρόταφο, ή δέχεστε αυτά
που θέλουμε να κάνουμε ή δεν θα σας δώσουμε μισθούς και συντάξεις. Η
πολιτική που θα ασκηθεί από τα αστικά κόμματα είναι εντελώς
προδιαγεγραμμένη, είναι αυτή της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου.
Είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς πως δεν θα γίνουν αυτά και να πάει να
τους ψηφίσει; Είναι δυνατόν να παραβλέψει κανείς όλα αυτά που έγιναν
ερήμην του τα δυόμισι τελευταία χρόνια; Δεν είναι φανερό πως θέλουν να
συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ
των μονοπωλίων και αυτό που χρειάζονται είναι η ψήφος μας για να λένε
πως αυτά ψήφισε ο λαός και αυτά κάνουν; Όποιος τους ψηφίσει δεν θα
έχει καμιά δικαιολογία για αυτά που θα ξεκινήσουν άμεσα, μετά από ένα
μήνα, από τον Ιούνιο κιόλας, οπότε ανάμεσα στα άλλα θα δρομολογηθούν
και οι απολύσεις στο δημόσιο και οι «απολύσεις πανεπιστημιακών
δασκάλων». Τότε θα μας λένε με περίσσιο θράσος πως αυτά ψηφίσαμε και
αυτά γίνονται! Είδαμε τι έκαναν μετά τις εκλογές του 2009 χωρίς να μας
ρωτήσουν! Δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε τι θα κάνουν όταν θα μπορούν
να επικαλεστούν και την έγκρισή μας!
Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
Από αυτές τις εκλογές αυτό που πρέπει να προκύψει είναι η
ενίσχυση της προοπτικής να ανατραπεί η πολιτική τους από τον
οργανωμένο λαό στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, εκεί όπου ζει,
κινείται και εργάζεται ο καθένας και να έρθει πιο κοντά η δυνατότητα
να πάρει ο ίδιος ο λαός την εξουσία στα χέρια του.
δημοσιεύτηκε στο "διάλογο του
ΔΕΠ" του ΑΠΘ στις 25 Απριλίου 2012.
