Στην Ελλάδα της κρίσης συμβαίνει κάτι το μοναδικό: η μισθοί καταποντίζονται, η ανεργία δοξάζεται, η ύφεση προχωρά ακάθεκτη μα οι τιμές των προϊόντων είτε δεν μειώνονται είτε μειώνονται ελάχιστα, σε βαθμό ανάξιο λόγου, τηρουμένων των μεγεθών και των αναλογιών. Η Αθήνα, η Αθήνα της κρίσης, παραμένει μία από....τις πιο ακριβές (!) πρωτεύουσες τις Ευρώπης, με τις υπόλοιπες όμως να διατηρούν επίπεδα μισθών αντίστοιχα με τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών.
Στο ήδη εκρηκτικό μείγμα προσθέστε την εξοντωτική φορολόγηση των πολιτών-εμπόρων και των πολιτών-καταναλωτών, και καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται: συνταγή καταστροφής.
Θα ήταν σαδιστικό απέναντι στον χειμαζόμενο αναγνώστη να παραθέσω εκτενείς συγκρίσεις των τιμών αγαθών και υπηρεσιών στην Αθήνα και αλλού, π.χ. στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στο Βερολίνο. Θα αρκεστώ στην διαβεβαίωση ότι η εικόνα είναι εξοργιστικά ασύμμετρη, με βασικά ήδη σούπερ-μάρκετ να κοστίζουν υπερπολλαπλάσιο ποσό στα ράφια της Αθήνας εν συγκρίσει με αυτά του Βερολίνου.
Ένα απλό άθροισμα του ελλαδικού μηνιαίου κόστους βασικών αγαθών αναγκαίων για την αξιοπρεπή επιβίωση μιας οικογένειας και η σύγκρισή του με το ύψος του ενός μισθού που μπαίνει στο σπίτι αποκαλύπτει την κατάσταση όπως πραγματικά είναι: μη βιώσιμη. Και δεν την καθιστά μη βιώσιμη η σφοδρότητα της κρίσης ή τα καπρίτσια του κ. Τόμσεν, αλλά ο τρόπος λειτουργίας του κομματικού συστήματος: η εύκολη επιλογή της εξοντωτικής φορολογίας (την οποία εύστοχα ο πολίτης παρομοιάζει με την οθωμανική κυριαρχία ενός κράτους-εχθρού μιλώντας για “χαράτσια”) αντί της ριζικής κατάργησης άκαιρων βραχιόνων του κράτους (“κωδικό-κωδικό”), χωρίς να ενδιαφέρει πρωτίστως το ότι αυτοί οι βραχίονες στεγάζουν θέσεις αυτών των ημιθέων του εγχωρίου κομματισμού, των κομματικά διορισμένων δημοσίων υπαλλήλων. Η διατήρηση μισθών χρυσοκανθάρων για λίγους, μισθών μειωμένων σε σχέση με άλλες σουρεαλιστικές εποχές αλλά ακόμα απολύτως εξοργιστικών. Η απροθυμία ή και ξεκάθαρη άρνηση ολικής σύγκρουσης με τα συμφέροντα της εγχώριας φεουδαρχίας, συμφέροντα που εν τέλει κοστίζουν ασύλληπτα ποσά στο κράτος και στον πολίτη (π.χ. με την εκμηδένιση του ανταγωνισμού).
Αν (αν!) επί παραδείγματι οι τιμές παραμένουν στα ουράνια λόγω της παντοκρατορίας συγκεκριμένων καρτέλ, τότε η ευθύνη εντοπίζεται στην κυβέρνηση που δεν τα βάζει αποτελεσματικά μαζί τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ατολμία είναι πραγματικά -με ανατριχιαστική κυριολεξία- θανατηφόρα (και θα αποδειχθεί το δίχως άλλο πολιτικώς θανατηφόρα…).
Στο ζήτημα των τιμών η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει*. Διότι η “αόρατος χειρ” μας έχει βάλει χέρι κανονικά…
Στο πρόσωπο του κάθε κ. Μέργου αποτυπώνεται η απώλεια επαφής του πολιτικού συστήματος με την πραγματικότητα.
Ώρα να ανακτηθεί αυτή η επαφή…
Σωτήρης Μητραλέξης
ΥΓ: “Μα αυτό δεν είναι φιλελεύθερο!” Γιατί, σάμπως είναι φιλελεύθερη η φοροεκδοροσφαγή; Δεν είναι a la carte οι ιδεολογίες, όπου μας συμφέρει…
“Μα αυτούς τους φόρους τους είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι!” Είμαι σίγουρος πως αυτή είναι μια πληροφορία που ηρεμεί, ειρηνεύει και καλμάρει τους τάλαινες φορολογουμένους…
