Το δάκρυ του κεριού...
(Του ΘΕΟΧΑΡΗ ΜΠΙΚΗΡΟΠΟΥΛΟΥ)
η ψυχή μας, σαλεύει,
από τους βοριάδες, τους νοτιάδες και τους ζέφυρους.
Και από την ίδια μας τη λαχανιασμένη ανάσα τρομαγμένη.
Τρέμει η ψυχή μας, μη σβήσει η φλόγα της πατρίδας,
η πνοή,
στο κεράκι του χρόνου.
Σα φως ανάστασης,
στα χέρια ετοιμοθάνατων που προσπαθούν να γαντζωθούν στη ζωή,
κλέβοντας μέλλον από το μουχλιασμένο παρόν.
Στη φλόγα της καρδιάς μας με χέρια πολλά, ενωμένα,
όλοι μαζί να περιφράξουμε τους αέρηδες,
βιαστικά τους δρόμους να διαβούμε,
να σώσουμε τη φλόγα,
να προκάμουμε να ανάψουμε το καντήλι της ανάστασης,
στο λαδάκι της πατρίδας και της φυλής.