Παράλληλα, ο 16χρονος Σαμαράς δεν ήθελε να
δείξει τη στενοχώρια του στη μητέρα του, Ευτυχία, για να μην καταλάβει ότι πιέζεται και στενοχωριέται αλλά και γιατί εκείνη είχε να φροντίσει τη μικρή του αδελφή που δεν είχε συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής. Αλλά ο Γιώργος Σαμαράς ήταν πλασμένος για τα δύσκολα. Κι έτσι ήταν από μικρός, από τότε που έπαιζε μανιωδώς τένις, το οποίο λάτρευε. Χέρι και ρακέτα ήταν ένα, σύμφωνα με τον «Ελεύθερο Τύπο».
Έτσι έφτιαξε την ψυχραιμία του, την οποία διατηρεί σε δύσκολες στιγμές. Όπως σε αυτή του πιο αγχώδους πέναλντι στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ελλάδας που μας οδήγησε στους 16 του Μουντιάλ, στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού.
Ο Γιώργος Σαμαράς πριν καν μεταναστεύσει στην Ολλανδία είχε λατρέψει το ποδόσφαιρο. Και υπεύθυνος γι' αυτό ήταν ο πατέρας του, ποδοσφαιριστής στον ΟΦΗ, τον Παναθηναϊκό και στην Εθνική. Ωστόσο, όταν πια κατάλαβε τι γίνεται στα ελληνικά γήπεδα, αποθαρρυμένος από τις συνθήκες, τη νοοτροπία και τη βία, πήρε την απόφαση ότι δεν τον χωράει ο τόπος. Έτσι βρέθηκε στην Ολλανδία και την Χέρενφεν, όντας αποφασισμένος να πετύχει, όσα εμπόδια κι αν υπάρξουν, όση... βροχή και να πέσει!
Έπειτα από 4 χρόνια, 88 παιχνίδια και 25 γκολ στο ολλανδικό πρωτάθλημα, ήταν πια περιζήτητος μόλις στα 21 του χρόνια. Τον Ιανουάριο του 2006 η Μάντσεστερ Σίτι δαπάνησε 9 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει «το μεγαλύτερο ταλέντο στην ηλικία του», όπως είπαν τότε οι άνθρωποι της ομάδας. Όλα έμοιαζαν μαγικά αλλά δεν ήταν, ούτε εξελίχτηκαν έτσι.
Η πίεση ήταν τεράστια, η κριτική πολύ έντονη όπως και η αμφισβήτηση, παρά τα 6 γκολ σε 15 παιχνίδια, ξεκίνημα εξαιρετικό. Κι όταν πια κατάλαβε ότι το κλίμα δεν τον σηκώνει, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Όχι Εσπανιόλ, Μπόλτον, Τσάρλτον που τον ζητούσαν επίμονα, αλλά Σέλτικ, γιατί κάτι τον τράβηξε εκεί στη Γλασκόβη. Αποτέλεσμα; Τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, ένα σούπερ καπ, 171 παιχνίδια πρωταθλήματος, 248 συνολικά, 74 γκολ, ήρωας της εξέδρας και λατρεμένος του κόσμου!
Ήταν η Γη της επαγγελίας γι' αυτόν. Και στο τελευταίο του παιχνίδι πριν από λίγες εβδομάδες, όταν πια ανακοινώθηκε ότι δεν θα συνεχίσει, ο κόσμος έκλαιγε στις εξέδρες, αφού για τους περισσότερους ήταν ένα σύμβολο!
