Τελικά η μόνη στιγμή που με έκανε να ΛΥΓΙΣΩ
ήταν αυτή που ανέβηκα στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο (αυτό που υποσχέθηκα στον πατέρα και προπονητή μου και την οικογένεια μου κάτι που δεν πρόλαβαν να το εκπληρώσουν οι ίδιοι στην αθλητική τους πορεία)
Πέρασαν από μπροστά μου όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές που πέρασα,που περάσαμε σαν οικογένεια για να κυματίζει η ελληνική σημαία στα πέρατα του κόσμου !!
Κάποιοι ανθρώποι είναι γεννημένοι για κάποιο σκοπό...
Ο δικός μου σκοπός είναι να αγωνίζομαι με το γαλανόλευκο εθνόσημο στο στήθος και κάθε μέρα που περνάει να ζω και να αναπνέω για ένα και μοναδικό σκοπό ..χωρίς κάποια ανταμοιβή !!
Για την στιγμή της υπέρτατης νίκης
Αυτής που για να νικήσει ένας Έλληνας πρέπει να δίνει μάχη με την ψυχή του
ώστε να ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος και να κυλάνε
δάκρυα χαράς από όλους τους Έλληνες άνα τον κόσμο.
Στις 10 Νοεμβρίου του 2018 η Ελλάδα και το Ελληνικό καράτε έγραψε ιστορία με χρυσά γράμματα....
Γράψαμε ιστορία πατέρα , μητέρα , αδερφούλα...
Ο δρόμος ήταν δύσκολος , δύσβατος , γεμάτος εμπόδια ..μόνο εμείς ξέρουμε τι περάσαμε
και πόσο μεγάλη πλήξη υποστήκαμε στην πορεία
οικονομική , ψυχολογική , ηθική....
Τα ξεπεράσαμε ΟΛΑ και ήμαστε οι μεγάλοι Νικητές !!
Νικητές στην ζωή !!
Γιατί το να νικάς έναν τίτλο είναι κάτι σημαντικό .. αλλά το «πως» νικάς είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ζωή !!
Μετά από τόσες σφαλιάρες που φάγαμε μέχρι και πριν κάτι μήνες από την ζωή , μετά από αμφισβήτηση, από μετανάστευση , από ψυχοσωματική καθημερινή κούραση και χωρίς καμία υποστήριξη είτε οικονομική είτε ηθική....
Τα καταφέραμε !!
Εδω και 3 μηνες χάρη στην Ελληνική Ολυμπιακή επιτροπή και τον χορηγό μου έχουμε στήριξη , έχουμε όλες τις ευνοϊκές συνθήκες και πλέον κατακτήσαμε τον κόσμο.
Το μόνο που μένει είναι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και θα συνεχίζω να δίνω την μάχη μου μέχρι να το καταφέρω...
και να εκλπηρώσω τον σκοπό μου στην ζωή !!
Αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες...
Δεν είναι τυχαία τα λόγια του εθνικού ύμνου μας !!
«Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.»
Για την Ελλάδα μας...
Για τους Έλληνες...
ΕΛΕΝΑ ΧΑΤΖΗΛΙΑΔΟΥ
ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ
ΕΚ ΠΙΕΡΙΑΣ ΟΡΜΩΜΕΝΗ (Συγνώμη Έλενα, τα "δανείστηκα" από το Φου Μπου τα λόγια σου, γιατί νομίζω πως πρέπει να τα διαβάσουν κι οι φίλοι μου)
