Ανάμεσα στα υπόλοιπα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα του τραπεζοκτόνου νόμου, τα οποία μπορείτε να δείτε με αρκετές λεπτομέρειες στο διαδίκτυο, υπάρχει μια λεπτομερής αναφορά στον τρόπο που
επελέγη τελικά για την επικείμενη χρεοκοπία των τραπεζών. Μάλιστα το όλο σχέδιο δείχνει να είναι εμπνευσμένο από την επιτυχή πώληση της Ολυμπιακής επί κυβερνήσεως Ν.Δ.
Ας εξετάσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Υποθέστε ότι
έχουμε να κάνουμε με την Fesibank, μια θηριώδη τράπεζα του ιδιωτικού τομέα, με τεράστιο ενεργητικό και ανάλογες καταθέσεις αλλά και θηριώδεις ζημιές που συσσωρεύτηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Αφού διαγνωσθεί οριστικά η κεφαλαιακή της ανεπάρκεια από την ΤΤΕ, πάντα με τη βοήθεια της Blackrock και αφού εξαντληθούν οι διαθέσιμοι μηχανισμοί στήριξης, η αμαρτωλή τράπεζα θα μεταβιβάζει τα υγιή στοιχεία του ενεργητικού της (συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων αλλά και των ήδη κουρεμένων ομολόγων), σε μια νέα τράπεζα. Στην Fesibank θα παραμείνουν όλα τα βάρη, (κόκκινα δάνεια, ζημιές, χρέη, πλεονάζον προχωπικό κ.λπ) και θα τίθεται σε εκκαθάριση. Η νέα τράπεζα θα είναι απόλυτα υγιής και θα στηρίζεται σε κρατικά κεφάλαια από το ΤΧΣ. Έπειτα από δύο χρόνια, το κράτος θα εκπλειστηριάζει το ποσοστό του, προσδοκώντας και ένα σεβαστό ποσοστό κέρδους.
Αν και στο νομοσχέδιο υπάρχουν αρκετά θετικά στοιχεία, όπως η επιτέλους ουσιαστική διασφάλιση των καταθέσεων, μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και αυτό γιατί ουσιαστικά εξοντώνει με συνοπτικές διαδικασίες ένα άλλοτε κραταιό σύστημα, που υπήρξε ο βασικός πυλώνας της εθνικής μας οικονομίας, ενώ αφήνει σεβαστές υπόνοιες για δυσάρεστα επακόλουθα (haircut, ανεξέλεγκτη χρεοκοπία).
Η δυσωδία μιας επικείμενης άτακτης χρεοκοπίας αναδύεται ιδιαίτερα έντονη μέσα από το νομοσχέδιο αυτό, καθώς ήταν φανερό ότι το σημαντικότερο βαρίδιο έναντι μιας γενναίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ήταν ο ξαφνικός θάνατος που αυτή θα επέφερε στις εγχώριες τράπεζες (κάτι το οποίο απεδείχθη περίτρανα κατά τη διάρκεια του roll over). Με το νόμο αυτό, θα μπορούσε η κυβέρνηση να περικόψει έως και 70 – 80% το χρέος της και ταυτόχρονα να εξυγιάνει τις τράπεζες αλλά και να διασφαλίσει τις καταθέσεις. (Τώρα αν αυτό κοστίσει στη χώρα την έξοδο από την ευρωζώνη, δεν μπορούμε να σας απαντήσουμε) Η βίαιη διακοπή του τροϊκανού ελέγχου, αλλά και η απόγνωση του κ. Πρωθυπουργού για μια ύστατη ‘’ηρωική’’ πράξη ενόψει ΔΕΘ, ίσως να σχετίζονται με τα παραπάνω.
Το νομοσχέδιο αυτό τέλος, αποτελεί την κυνική ομολογία της κυβέρνησης για την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής, όπως αυτή εκφράστηκε με οδυνηρό τρόπο μέσω δύο υπουργών και αλλεπάλληλων γκαφών, με βασικό της άξονα την αλόγιστη και παράλογη ενίσχυση ενός κλινικά νεκρού κλάδου της οικονομίας, χωρίς καμία αναπτυξιακή διασφάλιση.
Κακοφωνίξ
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr
