Υπάρχουν κάποιες στιγμές, όπου μοναδική διέξοδος είναι ο τοίχος. Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, τα μάτια κοκκινίζουν, σφίγγεις τις γροθιές και το μόνο το οποίο είσαι ικανός να κάνεις είναι να πάρεις φόρα και να αναμετρηθείς μαζί του.
Είναι φορές που όλα σε ενοχλούν. Σου είναι δύσκολο να σκεφτείς, αδύναμος, δεν μπορείς να επικαλεστείς ούτε την προσωπική σου εκτόνωση, παντελώς ανίκανος ακόμη και να...
βάλεις δυο-τρεις λέξεις στη σειρά.Αγνοείς τα βασικά, όλος σου ο κόσμος μετατρέπεται σε μία ανορθόγραφη απειλή και διακυβεύεται, ταυτόχρονα με το παρόν, ολόκληρη η ύπαρξη και η γενιά σου.
Πριν πάρεις φόρα, επιχειρείς μια τελευταία προσπάθεια να βάλεις τάξη στο προσωπικό σου χάος. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι σε ενόχλησε περισσότερο. Η μηχανή σου που προφανώς "την άρπαξε" από την παρατεταμένη κακοκαιρία, παρεξηγήθηκε που ξαφνικά κατεβαίνοντας τη Βασ. Σοφίας τη μετέτρεψες σε υποβρύχιο και σταμάτησε να λειτουργεί ή ο κυνισμός του Αναπληρωτή; Σε ενόχλησε η υπερβολική ειλικρίνεια του Σαχινίδη ή η βεβαιότητά σου ότι αυτές τις δηλώσεις -πέρα από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις- δεν θα παίξουν πουθενά; Σε ενόχλησε ότι αυτές οι δηλώσεις δεν θα παίξουν πουθενά ή ότι χιλιάδες παρόμοιες δηλώσεις, εκατομμύρια πραγματικότητες που είναι "εκτός πλαισίου" δεν θα γίνουν ποτέ ειδήσεις; Σε ενόχλησε ότι αυτές οι πραγματικότητες δεν θα γίνουν ειδήσεις ή μήπως σε ενοχλεί ένα εγκατεστημένο σύστημα που όπως έλεγε ο Πιερ Μπουρντιέ, διαχρονικά επιλέγει, αναδεικνύει το ασήμαντο για να επικαλύψει την ουσία; Σε ενοχλεί τελικά που επικαλύπτεται η ουσία ή ότι αυτό το ανούσιο πολλές φορές σου απαλύνει τα νεύρα και σε χαλαρώνει;
Κάποιες φορές με τη μορφή του πλούσιου στήθους της Σάσας Μπάστα, τα ψώνια της Μενεγάκη, τα τακούνια της Μπήλιως, την προσμονή Μελισσανίδη. Κάποιες άλλες με μία συλλήβδην μούντζα, μία φωτιά σε ένα κάδο ή ένα κτίριο, ένα σακί φθηνές πατάτες, ένα εισιτήριο που ποτέ δεν χτυπήθηκε, το βενζινάδικο με τη χαμηλότερη τιμή. Και κάποιες άλλες με την φαντασίωση της οριστικής απομάκρυνσης από όλο αυτό το άθλιο και το μίζερο.
Σήμερα (χρόνος στον οποίο εκνευρισμός μετουσιώνεται σε λέξεις) η μέρα ξεκίνησε με μία φοβερή κυνική παραδοχή. Ο υπουργός δήλωσε ότι "Οτιδήποτε θα χάσουν οι Τράπεζες αυτή τη στιγμή από το PSI, θα το καταβάλλει ο Έλληνας φορολογούμενος". Αυτή είναι μία κορυφαία δήλωση και είμαι σίγουρος ότι δεν θα παίξει σε κανένα δελτίο. Όπως δεν θα παίξει και η έρευνα του Emmanuel Saez, καθηγητή στο Berkeley, ο οποίος διαπίστωσε ότι το 2010 το 1% των Αμερικανών κέρδισε το 93% του παραγόμενου πλούτου. Την ίδια χρονιά, την πρώτη χρονιά της πλήρους ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας, το εισόδημα του "τυχερού" 1% του αμερικανικού πληθυσμού αύξησε τα εισοδήματά του κατά 11,6% και το υπόλοιπο 99% μόλις κατά 0,2%.
Την ίδια ώρα κανείς δεν θα μας πει για την έρευνα που θέλει τους φτωχούς και "αδύναμους" μαθητές των ΗΠΑ να ολοκληρώνουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 3% ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των "αδύναμων" μεν, πλούσιων δε, εκτοξεύεται στο 30%. Ποσοστό μεγαλύτερο και από αυτό, των διανοιών μεν, φτωχών δε, που τελικά καταφέρνουν να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους σπουδάζοντας σε ένα πανεπιστήμιο!
Κανείς δεν θα ασχοληθεί με το Σαχινίδη και τις τράπεζες και τους φορολογούμενους που θα πληρώσουν τις ζημιές από το PSI. Κανείς δεν θα ασχοληθεί με το γιατρό που δεν γράφει τα φάρμακα στον καρκινοπαθή, με τον 35αρη που επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του, τους "μισθωτούς" ανασφάλιστους σκλάβους, τη σταδιακή μετατροπή της κοινωνίας μας σε πολιτισμένη και ανταγωνιστικά δυτική του 1%. Κανείς δεν θα ασχοληθεί με τη μετατροπή της σε φεουδαρχία, όπου ο υπέρτατος άρχων θα μπορεί να βιαιοπραγεί ξεπαρθενεύοντας καθημερινά τη ζωή μας. Κανείς δεν θα ασχοληθεί με την παρατημένη μηχανή-υποβρύχιο σε κάποιο πεζοδρόμιο. Κανείς δεν θα ασχοληθεί με τον τοίχο μου.Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί για μία έστω φορά, οι νόμοι της φυσικής να ανατραπούν και η σύγκρουση να οδηγήσει στην απέναντι πλευρά.
