Η κρίση ευνοεί τις «δουλίτσες». Δεν υπάρχουν δουλειές, υπάρχουν «δουλίτσες». Και μπροστά στην απόγνωση, με μόνους φίλους τα γόνατα στα οποία έχεις πέσει, σου συμβαίνουν διάφορα. Ας πούμε, προθυμοποιείσαι να... δουλέψεις τσάμπα, στην αρχή.
“Δεν πειράζει”, λες, “αρκεί να μη χαθώ από την πιάτσα, να καταφέρω να συντηρηθώ όχι ως σώμα, αλλά ως όνομα”. Καλώς. Ακούς του κόσμου τις ηλιθιότητες, τις απατεωνιές, τις λαμογιές και πάλι “δεν πειράζει”, λες. “Θ’ αντέξω, αλλάζουν οι εποχές και το επάγγελμα, αλλάζουν τα δεδομένα, ξεσκαρτάρεται (;) η αγορά και το γύρισμα της λεπίδας του μίξερ μπορεί να πολτοποιήσει τους ανάξιους, ίσως και τους ικανούς, όχι όμως τους ανθεκτικούς και τους προσαρμοστικούς”.
Είσαι τόσο πολύ στα γόνατα, μήνες, ίσως και χρόνια, που στο ενδεχόμενο μιας δουλίτσας έστω και με 300 ευρώ, πετάς τη σκούφια σου, καλύπτεις αποστάσεις που με τη λογική να το πάρεις τα 300 δεν φτάνουν ούτε για οδοιπορικά, είσαι έτοιμος να αντέξεις τα πάντα. Και κάπου εκεί, ενώ έχεις αποδεχθεί τη μαύρη εργασία, την απλήρωτη εργασία, την καθόλου εργασία, την εργασία με (υποχρεωτικώς) χορηγό, τσαφ!
Νέα δεδομένα! Δειλά – δειλά, με τη δειλία σκουληκαντέρας, σκάνε ανύποπτα αγγελίες που ζητούν “δημοσιογράφους με… κεφάλαιο”! Πλαφόν τα 1000 ευρώ. Τα οποία, όπως (σου) εξηγούν, σου επιστρέφονται όταν το περιοδικό, το site, το εφημεριδάκι τοίχου κάνει… απόσβεση, αλλά εσύ σε κάθε περίπτωση θεωρείσαι “συνεργάτης”.
Αυτή η… σπουδαία ιδέα, έπεσε στο τραπέζι πριν από λίγο καιρό, από πρώην εργαζόμενους, πρώην σοβαρού μέσου και απευθύνθηκε σε παιδιά που πρόλαβαν να δουν στα χέρια τους μισθούς χαμηλότερους των 500 ευρώ. Μετά, όμως, η ιδέα εξαπλώθηκε. Δεν είναι δα και λίγοι οι αετονύχηδες στα media που σκέφτηκαν ότι το πυραμιδικό σύστημα μπορεί να «βολεύει» και εδώ.
Ας έχουν το νου τους οι δημοσιογράφοι. Ενεργοί, απολυμένοι, χρόνια άνεργοι… Κι όσο κι αν «δαγκώνει» η απόγνωση, στη γωνία υπάρχουν, πιο «δαγκωνιάρηδες», με “κορυφαία” sites που προσφέρουν προοπτικές μόνιμης απασχόλησης….
