Τελικά είναι θέμα κοινής λογικής η διαπίστωση πως η τοποθέτηση του βιομηχανικού αυτού απόβλητου στο αμμορυχείο θα υποβαθμίσει την ευρύτερη περιοχή και αυτό δεν πρέπει να γίνει.

Γράφει ο Προκόπης Κωφός
Χημικός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ

Η χημική σύσταση του βιομηχανικού απόβλητου της TOSOH, που περιλαμβάνει μια σειρά βαρέα μέταλλα πολλά από τα οποία ιδιαίτερα τοξικά, καθώς και η μεταφορά τους στο νερό σε υπολογίσιμες συγκεντρώσεις όταν το απόβλητο έρχεται σε επαφή με το νερό σε διάφορες συνθήκες τεκμηριώνουν απόλυτα το χαρακτηρισμό «δυνητικά επικίνδυνο» και «μη αδρανές», ανεξαρτήτως νεότερων ερευνών που έχουν γίνει. Επομένως ο χαρακτηρισμός «μη επικίνδυνο» επί της ουσίας δεν ευσταθεί και φυσικά σχετίζεται με επίσημα επιτρεπτά όρια, νομοθεσίες και κανονισμούς που έχουν θεσπιστεί για να συμβιβαστούν τα επιστημονικά δεδομένα με τα συμφέροντα ώστε να νομιμοποιείται η μεταφορά των αποβλήτων σε διάφορες περιοχές και οι εταιρίες να κάνουν τελικά τη δουλειά τους και να λύνουν το πρόβλημά τους». Άραγε γιατί αντί να το λέμε «μη επικίνδυνο» δεν το λέμε «ακίνδυνο»; Μήπως παίζουμε με τις λέξεις;

Ο όρος «μη τοξικά» δεν έχει μεγάλη αξία στην περίπτωσή μας γιατί με μια έννοια όλα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τοξικά ή ως μη τοξικά. Για παράδειγμα αν ένας άνθρωπος στα όρια της αφυδάτωσης πιεί θαλασσινό νερό, το νάτριο που είναι απαραίτητο, και μάλιστα με σημαντική παρουσία, για την λειτουργία του οργανισμού θα τον σκοτώσει αφού θα τον αφυδατώσει ακόμα περισσότερο. Το νάτριο λειτουργεί τοξικά στο συγκεκριμένο παράδειγμα παρόλο που κανείς δεν θα τολμούσε να το χαρακτηρίσει τοξικό. Αφού λοιπόν το νάτριο μπορεί να λειτουργήσει έστω κάτω από ακραίες συνθήκες ως τοξικό, πώς είναι δυνατόν ένα βιομηχανικό απόβλητο που περιέχει βαρέα μέταλλα να χαρακτηρίζεται ως «μη τοξικό»;

    Για τις διάφορες αξιοποιήσεις και εφαρμογές του βιομηχανικού απόβλητου χαίρομαι ιδιαίτερα, εξάλλου και η δική μου η δουλειά αυτό το σκοπό είχε, να αξιοποιηθεί! Το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω εδώ είναι πως η διατύπωσή μου δεν ήταν «η ιδέα της αξιοποίησης του συγκεκριμένου απόβλητου εγκαταλείφτηκε», αλλά «αυτή η ιδέα της αξιοποίησης του συγκεκριμένου απόβλητου εγκαταλείφτηκε».

    Τελικά είναι θέμα κοινής λογικής η διαπίστωση πως η τοποθέτηση του βιομηχανικού αυτού απόβλητου στο αμμορυχείο θα υποβαθμίσει την ευρύτερη περιοχή και αυτό δεν πρέπει να γίνει. Υπάρχουν άγονες και απομακρυσμένες περιοχές που μπορούν να βρεθούν για να αποτεθούν τα απόβλητα, έστω με μεγαλύτερο κόστος, χωρίς να θιγεί κανένας, αλλά να τοποθετηθούν δίπλα στο Λιτόχωρο, κοντά στη θάλασσα, κοντά σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, κοντά σε ποτάμι έστω και μικρό αλλά γνωστό από τον Όμηρο, κοντά στον Όλυμπο, σε ένα μέρος όπου η διαπερατότητα των πετρωμάτων είναι μέγιστη είναι παράλογο και άδικο, όχι μόνο για την περιοχή και τους κατοίκους της, αλλά και γι αυτούς που θέλουν να το τοποθετήσουν.

    Η όλη επιχειρηματολογία μου περιλαμβάνεται στο πρώτο μου κείμενο στο οποίο παραπέμπω για μια ακόμα φορά.

Προκόπης Κωφός

Χημικός

Τμήμα Χημείας ΑΠΘ