Καθημερινά γίνεται όλο και πιο φανερό, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες σχεδιάζουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Η τρέχουσα πολιτική προσέγγιση τους απέναντι στην Ελλάδα, μοιάζει να στηρίζεται σε τρεις ιδέες:
Η πρώτη ιδέα είναι ότι οι πολιτικοί της Ελλάδας συνεχώς αδυνατούν στο να ...
παρουσιάσουν κάποια πρόοδο.
Δεύτερον, υπάρχει η άποψη ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν μπορούν πια να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τα τεράστια ελληνικά ελλείμματα, που επιτρέπουν στην ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει τις παράλογες σπατάλες της.
Η τρίτη ιδέα είναι ότι μια ελληνική έξοδος θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμη. Πράγματι, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αποχωρήσει, αν είναι να επιβιώσει το ευρώ, με τον Βαυαρό υπουργό Οικονομικών Markus Soder να λέει μεγαλόφωνα αυτό που πολλοί λένε κρυφά, ότι δηλαδή «η Ελλάδα θα πρέπει να καταστεί το παράδειγμα για το ότι η ευρωζώνη, αν θέλει, μπορεί να δαγκώσει»!
Μπορεί να είναι δημοφιλείς αυτές οι ιδέες, αλλά είναι λάθος, και η πολιτική στην οποία οδηγούν μπορεί να επιφέρει την γενική οικονομική καταστροφή.
Ας πάρουμε την πρώτη, και ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν πραγματοποιούν προόδους.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, το ελληνικό πρωτογενές έλλειμμα (το κενό δηλαδή μεταξύ δαπανών και εσόδων, μείον τα επιτόκια) έπεσε από 10.6% του ΑΕΠ το 2009, στο 2.4% το 2011, μια πτώση της τάξης του 8,2% του ΑΕΠ.
Για σύγκριση, αναφέρουμε ότι η Βρετανία, που αυτό το διάστημα συζητά έντονα τις επιδράσεις της λιτότητας, είδε το δικό της πρωτογενές έλλειμμα να μειώνεται μόλις κατά 1.8% του ΑΕΠ, στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Το μέγεθος των ελληνικών περικοπών στον δημόσιο τομέα είναι τρομακτικό. Οι μισθοί του δημοσίου περικόπηκαν φέτος κατά 23% σε σχέση με το 2009. Οι κοινωνικές δαπάνες έπεσαν κατά 12%, και οι κεφαλαιουχικές δαπάνες μειώθηκαν κατά 40%.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, η ελληνική οικονομία έχει πολλά ελαττώματα, και η αδυναμία είσπραξης φόρων από πλευράς του κράτους είναι παροιμιώδης.
Η αλήθεια όμως είναι πως οι Έλληνες πολιτικοί επέβαλλαν μια σκληρή λιτότητα τα τελευταία χρόνια, και τόσο αυτοί όσο και ο ελληνικός λαός αξίζουν κάτι καλύτερο από το να τους προσβάλλουν κάθε μέρα οι εφημερίδες τη Ευρώπης.
Ας δούμε την δεύτερη ιδέα, που έχει να κάνει με την χρηματοδότηση από πλευράς των Ευρωπαίων μιας ελληνικής απύθμενης μαύρης τρύπας. Η Ελλάδα συνεχίζει να έχει μεγάλο έλλειμμα, αλλά αργά και σταθερά το πρωτογενές της ισοζύγιο τείνει να μηδενιστεί. Αυτό σημαίνει πως στα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα θα δανείζεται μόνο και μόνο για να πληρώνει τους τόκους των χρεών της. Αυτά τα χρέη οφείλονται στο μεγαλύτερο μέρος τους σε χώρες της ευρωζώνης, οπότε απλά θα γίνεται ανακύκλωση χρημάτων.
Έτσι, αντί να θεωρείται ότι ρίχνεται νερό σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο, μια καλύτερη αναλογία θα ήταν ότι παρέχεται βοήθεια σε τρόφιμα σε μια χώρα που πάσχει από λιμό, και στην συνέχεια να απαιτείται η επανεξαγωγή αυτής της βοήθειας!
Η τρίτη ιδέα, που έχει να κάνει με ένα τείχος ασφαλείας που θα ετοιμαστεί για να προστατέψει την Ισπανία και την Ιταλία σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας, βασίζεται περισσότερο στην ελπίδα παρά στην πραγματικότητα.
Ο τερματισμός της ιδέας ότι η ευρωζώνη είναι μια μη αναστρέψιμη και σταθερή ένωση, είναι πολύ πιθανό να θέσει σε κίνηση μια ολόκληρη αλυσίδα γεγονότων, που δύσκολα θα περιοριστούν και θα συγκρατηθούν.
Όσον αφορά στο ότι η αποπομπή της Ελλάδας θα αποτελέσει παράδειγμα, υπάρχει ειλικρινά κανένας που να μην βλέπει το ίδιο ελληνικό σενάριο να επαναλαμβάνεται στο μέλλον και με την Ιταλία, και με τους Γερμανούς να εξοργίζονται και να απειλούν τους Ιταλούς;
Από την στιγμή που σχεδιάζεται μια διαδρομή εξόδου, όλοι θα περιμένουν πως αυτή θα ξαναχρησιμοποιηθεί, με αποτέλεσμα η αβεβαιότητα να διαλύσει το ευρώ για τα καλά.
Η αλήθεια είναι ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που προβλέπεται να φτάσει το 167% του ΑΕΠ του χρόνου, δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Ότι και να γίνει, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποκλείεται να πάρουν ποτέ πίσω τα χρήματα που δάνεισαν στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια.
Επ’ αυτού, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να αντιδράσουν εποικοδομητικά, ή καταστροφικά.
Μια εποικοδομητική αντίδραση θα ήταν να σβηστεί το ελληνικό χρέος προς τις χώρες της ευρωζώνης, με μεγάλο μέρος του να ανταλλαγεί με ομόλογα, η αποπληρωμή των οποίων θα συνδέονταν με το μελλοντικό ΑΕΠ της χώρας. Αν το χρέος της καταστεί βιώσιμο, και αν απομακρυνθεί ο φόβος της εξόδου της από το ευρώ, η Ελλάδα θα μπορέσει να δει την οικονομία της να αναπτύσσεται και πάλι, ελεύθερη από την λιτότητα και την αβεβαιότητα που της έχουν προκαλέσει μια ύφεση, στην διάρκεια της οποίας το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά 15%.
Η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας μπορεί να διευκολυνθεί με ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης, που θα της δίνει κίνητρα για μεταρρυθμίσεις. Αν δεν υπάρχει η απειλή της εξόδου, αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν μια πιθανότητα επιτυχίας, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που υπάρχει σήμερα, μέσα σε μια χαοτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην Ελλάδα.
Όπως φαίνεται, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί υποστηρίζουν την καταστροφική πορεία. Μέσα στο πείσμα τους να δουν το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος να εξοφλείται, κινούνται προς μια κατεύθυνση (την έξοδο της Ελλάδας) η οποία θα τους οδηγήσει στο να εισπράξουν πολύ λιγότερα από όσα θα εισέπρατταν αν αναδιάρθρωναν το ελληνικό χρέος, και κρατούσαν την Ελλάδα στο ευρώ.
Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο, για να επιτραπεί σε κάποιους να ακολουθήσουν μια πολιτική στρατηγική η οποία είναι βασισμένη στην πικρία, και στις παρεξηγήσεις.
