KATA ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ

Εντονες αντιδράσεις προκαλεί η δημοσκοπική εκτόξευση των Οικολόγων Πρασίνων, οι οποίοι, σύμφωνα με τα γκάλοπ, κερδίζουν ψήφους από όλους τους πολιτικούς χώρους. Σε πρώτη φάση, οι εναντίον τους επιθέσεις εκδηλώνονται από τα τρία μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα, τα οποία βλέπουν την ψήφο διαμαρτυρίας να τα παρακάμπτει.

Η κριτική στους Πράσινους εστιάζει σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που καταγράφουν τις μεγαλύτερες απώλειες προς τους Πράσινους, περιορίζονται προς το παρόν στο να παρακολουθούν. Η πρώτη που σήμανε τα τύμπανα του πολέμου εναντίον των Πρασίνων ήταν η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα, η οποία τους χαρακτήρισε «κόμμα-ανάχωμα του κεφαλαίου» και χθες επανέλαβε ότι πρέπει να τιμωρηθούν τα κόμματα που στήριξαν την Ε.Ε., όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Πράσινοι. Τις τελευταίες 48 ώρες, πάντως, ακολούθησαν γενικευμένα πυρά τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όμως από τον ΛΑΟΣ, που έθεσαν στο στόχαστρο τις θέσεις των Πρασίνων για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου των Οικολόγων Πρασίνων κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος ενεπλάκη σε σκληρή αντιπαράθεση με προσωπικές αιχμές με το βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Κώστα Αϊβαλιώτη τη Δευτέρα το βράδυ, στο Alter, γύρω από τις θέσεις του κόμματος στα εξωτερικά θέματα. Χθες βρέθηκε αντιμέτωπος από τη συχνότητα του City 99,5 με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ, Δημήτρη Παπαδημούλη, o οποίος επέκρινε τη στάση των Ευρωπαίων Πρασίνων υπέρ της αμερικανικής επέμβασης στο Κόσοβο. Ο κ. Τρεμόπουλος απάντησε ότι οι Πράσινοι ήταν αντίθετοι, ότι αυτό τον τόνο τον έδωσε ο Γιόσκα Φίσερ και ότι «το να μιλάει κανείς μετά από δέκα χρόνια για εκείνη τη στάση του δεν μπορεί παρά να προκαλεί την απάντηση για το τι έκανε η Αριστερά ως εξουσία την εποχή των Γκουλάγκ».

Η πραγματικότητα είναι ότι οι θέσεις των Πρασίνων σε ορισμένα ζητήματα που άπτονται των διεθνών σχέσεων της χώρας δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πλειοψηφικές. Οπως, π.χ., η θέση για το Σκοπιανό, με απόφαση Συνεδρίου των Πρασίνων το 2007: «Για την εκκρεμότητα με το όνομα της ΠΓΔΜ, αναγνωρίζουμε ότι η ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία έχει πολυεθνική ιστορία αιώνων, ότι καμιά εθνότητα δεν είναι “πιο Μακεδόνες” από τις υπόλοιπες, αλλά και ότι κάθε χώρα έχει η ίδια τον τελικό λόγο για το όνομά της και τις περιφέρειές της».