Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

ΣΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΤΟ ΣΠΙΤΙ....


Ερώτηση 11 βουλευτών της Ν.Δ. kai του Κ. ΚΟΥΚΟΔΗΜΟΥ

Προς την Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων:

Θέμα: Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού και εξεταζόμενο μάθημα των απολυτήριων εξετάσεων της Γ΄ Λυκείου με θέμα «Στου Κεμάλ το σπίτι»



Η 19η Μαίου με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων έχει ανακηρυχθεί ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Την ίδια ημέρα το Υπουργείο Παιδείας επέλεξε να εξετασθούν οι μαθητές σε κείμενο υπό τον τίτλο «Στου Κεμάλ το σπίτι» στο μάθημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας θεωρητικής κατεύθυνσης.
Η απόφαση του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου να απαλείψει από τον τίτλο του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας τον όρο Εθνική, αφήνει τελικά την Παιδεία βορά στις ορέξεις αδίστακτων επιδρομέων της ιστορικής μνήμης.
Είναι έντονα διαφαινόμενη η προσπάθεια να εξωραϊστεί η εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, υπευθύνου της σφαγής των Ποντίων αλλά και των Αρμενίων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν ακατανόητοι σκοποί που κάποιοι βλακωδώς θέλουν να ισχυρίζονται ότι αποτελούν τμήμα της πολιτικής για την ελληνοτουρκική προσέγγιση και τον κατευνασμό δήθεν παθών.
Ως το σημείο όμως να προκαλείται το πατριωτικό αίσθημα την ίδια ακριβώς ημέρα που θα έπρεπε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη να αποδίδουμε φόρο τιμής στα μαρτυρικά θύματα της τουρκικής θηριωδίας, αποτελεί ύβρη και δικαίως δημιουργείται οργή και αγανάκτηση.
Πρέπει να διευκρινιστεί πως η παρούσα ερώτηση δεν αμφισβητεί το συγγραφικό έργο του Γιώργου Ιωάννου, ούτε βέβαια αμφισβητείται το περιεχόμενο του συγκεκριμένου βιβλίου παρά μόνο η πραγματική πρόθεση του Υπουργείου το οποίο χρησιμοποιεί αποσπασματικά τον τίτλο του βιβλίου για το θέμα των εξετάσεων ανήμερα των εκδηλώσεων μνήμης της σφαγής των Ποντίων. Αυτός ο ατυχής συμβολισμός δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα του βιβλίου.


Κατόπιν τούτων ερωτάται η αρμόδια Υπουργός:



  1. Εάν υπάρχει σκοπιμότητα επιλογής του συγκεκριμένου θέματος τη συγκεκριμένη ημέρα που είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

  2. Αντιλαμβάνεται, έστω και εκ των υστέρων, χωρίς βέβαια να απαλλάσσεται από ευθύνες, το πρόβλημα;

  3. Εάν αναγνωρίζει το λάθος, νιώθει την ανάγκη να δώσει ειλικρινείς εξηγήσεις και να αποδώσει ευθύνες;