Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Με την ευκαιρία της μαύρης επετείου της Μάχης της Πύδνας Απάντηση στο Νίκο Σπυρίδη σε δημοσίευμά του στην «Η» | |
Η πρωτοβουλία μας να γίνει σήμερα εκδήλωση ΜΝΗΜΗΣ των 25.000 πεσόντων στη μάχη της Πύδνας, στις 23 Ιουνίου του 168 π.Χ., μάχη που έγινε αμέσως μετά τον Λεύκο ποταμό (Πέλεκα), ανατολικά του, καθώς οι δυνάμεις του Ρωμαίου Υπάτου Αιμίλιου Παύλου ήταν στρατοπεδευμένες μεταξύ του Αίσωνα (Μαυρονέρι) και του Λεύκου (και λέγεται «μάχη της Πύδνας», γιατί η πόλη αυτή είναι σημείο αναφοράς ως η μεγαλύτερη και ισχυρότερη τότε πόλη της Μακεδονίας, με το λιμάνι της κυριολεκτικά πύλη εισαγωγής προϊόντων της Ασίας και της Αφρικής προς την Ευρώπη), βρήκε πολλούς να την εγκρίνουν και μερικούς να την αντιμετωπίσουν με περίσκεψη (όπως ο Νίκος Σπυρίδης, με χθεσινό δημοσίευμά του στον Τύπο), με το σκεπτικό «ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ». ΟΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ Μια πρώτη προσέγγιση του όλου θέματος είναι ότι με τα δημοσιεύματα των δυο επώνυμων ανδρών στον ημερήσιο Τύπο μας είναι θετικότατη κίνηση και ωφελιμότατη για τους συμπολίτες –αναγνώστες των εφημερίδων μας. Ξεδίπλωσαν και άλλες πτυχές της μάχης, όλες ολόσωστες ιστορικά. Ας είναι όμως σίγουροι ότι ελάχιστοι γνωρίζουν ακόμη και βασικά πράματα για τη μάχη αυτή και τους πρωταγωνιστές της, μια μάχη ΠΡΩΤΗ ως παράδειγμα αποφυγής, ανάμεσα σε όλες τις μάχες του Κόσμου, όπως την έχουν χαρακτηρίσει επώνυμοι ιστορικοί και ερευνητές, εντός και εκτός της Ελλάδος, αλλά σίγουρα μιας μάχης καταλυτικής στη διαδρομή των αιώνων, που «έφερε τα πάνω κάτω» στις τότε παγκόσμιες εξελίξεις, και άνοιξε το δρόμο για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (και ύστερα τη Βυζαντινή και την Οθωμανική) που πιθανότατα δε θα υπήρχαν, αν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Περσέας, μια πολύ αμφιλεγόμενη από τους ιστορικούς της αρχαιότητας (Ποσειδώνιο, Τίτο Λίβιο, Πλούταρχο κ.α.) προσωπικότητα, όπως πολύ σωστά παρατηρούν και επιβεβαιώνουν με τα δημοσιεύματά τους την υπόθεση κ. Νίκος Κουκουτάτσιος και Νίκος Σπυρίδης, που από διαφορετική σκοπιά προσεγγίζουν το θέμα. «ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΝΗΜΕΣ» Όλες οι «μνήμες», αγαπητέ κ. Σπυρίδη, δεν έχουν το ίδιο βάρος. Υπάρχουν πράγματι «ορόσημα» στους λαούς, που θεσπίστηκαν αναντίρρητα, με ποικίλες σκοπιμότητες ή και με ωμή παραχάραξη των γεγονότων ή και με ιστορική μυωπία και αλληθωρισμό. Παράδειγμα (για τον αγαπητό Δήμαρχο) η επέτειος της έναρξης του εμφυλίου πολέμου στο Λιτόχωρο, στις 31 Μαρτίου 1945, με την επίθεση των κομμουνιστών στο αστυνομικό τμήμα Λιτοχώρου, εκτίμηση εντελώς ανιστόρητη, αφού είχαν προηγηθεί συγκρούσεις παρόμοιες στη Δράμα. Η μαύρη επέτειος της «Μάχης της Πύδνας» ανασύρει από την αφάνεια ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, πράγματι θλιβερό για τη Μακεδονική αυτοκρατορία και τον ελληνισμό εν γένει. Δεν μπορεί επομένως να εξισωθεί με τις καταστροφές πόλεων της Χαλκιδικής και της Νότιας Ελλάδας από το Φίλιππο Γ’, πατέρα του Μεγαλέξανδρου στο πλαίσιο των συγκρούσεων πόλεων-κρατών. Αυτό είναι συντριβή των Μακεδόνων από αλλόφυλους, όπως τους Ρωμαίους, την ανατέλλουσα τότε δύναμη, που έγινε στη συνέχεια παγκόσμια, από καθαρό λάθος του Περσέα. Και επειδή η ιστορία διδάσκει προπαντός με τα λάθη της, (όσο κι αν δεν γράφεται με …αν), αξίζει να αναδειχθεί ως θέμα αυτοσυνειδησίας και κριτικής της εκάστοτε εξουσίας, που από υπερεκτίμηση της δύναμής της σέρνει το λαό της στην καταστροφή, άλλοτε με πόλεμο δια των όπλων, κι άλλοτε προκαλώντας οικονομικές παρεμβάσεις και φέροντας κατακτητές, ΔΝΤ και ανάδοχους της υποθηκευμένης δημόσιας περιουσίας. ΕΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Για να τονιστεί η ετερότητα και η διαφορετικότητα του θέματος (που ο δήμαρχος Κατερίνης Σάββας Χιονίδης την εντόπισε δεόντως), θα αναφέρω το περιστατικό με το στρατηγό Κίμωνα (πατέρα του Μιλτιάδη, νικητή στο Μαραθώνα) και την αδελφή του Ελπινίκη. Γινόταν στην Αθήνα παρέλαση με στεφανωμένο το στρατηγό Κίμωνα στην εξέδρα και προελαύνοντα το στρατό των Αθηναίων, γιατί είχαν νικήσει μια πόλη έξω από την Αττική. Έμειναν εμβρόντητοι οι Αθηναίοι, όταν είδαν ξαφνικά την Ελπινίκη να ανεβαίνει στο βάθρο, να παίρνει το στεφάνι από το κεφάλι του αδελφού της και να το τσαλαπατά. Κι όταν, επιτιμώντας τον αδελφό της, διότι γιορτάζει τη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Ελλήνων ξεδιάντροπα, ενώ ο Θεμιστοκλής έκανε παρόμοιες εκδηλώσεις γιορτάζοντας τη νίκη των Ελλήνων εναντίον των Περσών, όλοι οι Αθηναίοι την καταχειροκρότησαν για τη …βέβηλη πράξη της. Να λοιπόν, γιατί η προτεινόμενη ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ των πεσόντων στη μάχη της Πύδνας έχει άλλη διάσταση. Συνειδητοποιούμε ποιοι ήμασταν και γιατί χάσαμε. Για το μέγεθος της συντριβής μας και της αφαίμαξης, και τότε του δημόσιου πλούτου των Μακεδόνων είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Ρωμαϊκή Σύγκλητος, όταν είδε τον «θρίαμβο» του Αιμίλιου Παύλου στη Ρώμη τα πλούτη που έφεραν στην πόλη τους οι στρατιώτες, απάλλαξε για 200 χρόνια το ρωμαϊκό λαό από κάθε φόρο!! Παραλληλίζοντας κάπως τα πράγματα με ο,τι γίνεται στις μέρες μας για τα προσθετικά λάθη όλων των μεταχουντικών κυβερνήσεων, καταλαβαίνει κανείς, γιατί ο πιο περήφανος λαός βρίσκεται σ’αυτό το χάλι… ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝΤΕΣ, ΠΡΟΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ Είναι παρήγορο το γεγονός ότι στην αυριανή εκδήλωση στην πλατεία Ελευθερίας, θα παραβρίσκονται πρόξενοι των Βαλκανικών χωρών και ήδη με τηλεγραφήματα προσυπογράφουν την πρόταση τρεις στρατηγοί, που ξέρουν καλά από μαχες. Φρονούμε ότι ο φιλίστορας Στέλιος Παπαθεμελής θα φωτίσει επαρκώς το θέμα. | |
