Ένωση συγγραφέων Κατερίνης.
Μήπως έφτασε η ώρα;
Πόσοι άραγε είμαστε στην Κατερίνη αυτοί που γράφουμε; Πόσοι αυτοί που θα θέλανε να γράψουνε; Δε θα έπρεπε ίσως να μαζευτούμε επιτέλους και να ιδρύσουμε μια ένωση συγγραφέων στην πόλη μας; Τελευταία ακούγεται ολοένα και περισσότερο αλλά δυστυχώς διακρίνω από πολλούς μια αναβλητικότητα η οποία δε βοηθάει σε τίποτα.Παίρνω το λόγο εγώ λοιπόν ως νεώτερος όλων για να προτείνω επίσημα την ίδρυση της Ένωσης αυτής.Παίρνω το λόγο μη έχοντας προβληματισμούς για το ποιος θα προεδρεύσει της ένωσης και για το ποιος θα έχει λόγο ύπαρξης σε αυτήν. Ας είναι όποιος πραγματικά αγαπάει αυτό που κάνει κι έχει την διάθεση να βοηθήσει.Μια ένωση λογοτεχνών πιστεύω θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε όλους όσους γράφουν ασχέτως αν έχουν εκδόσει τα έργα τους. Ας μη γελιόμαστε. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να θεωρηθεί συγγραφέας και ποιος πραγματικά μπορεί να τον κρίνει; Το να ακούω μέσα στην ίδια μου την πόλη για ελίτ λογοτεχνών αν μη τι άλλο γελοίο μου φαντάζει.Η διάδοση, καλλιέργεια και ανάπτυξη της Λογοτεχνίας, Ιστορίας και Λαογραφίας του τόπου μας θα είναι κύριο μέλημα της ένωσης καθώς και η ανάπτυξη μεταξύ των μελών δεσμών αλληλεγγύης, φιλίας και συναδέλφωσης.Η υποβοήθηση και η προβολή του έργου των μελών η οποία θα γίνεται με την οργάνωση ποικίλων πνευματικών εκδηλώσεων,με τη δημιουργία Λέσχης ανάγνωσης καθώς και με διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης για τους μαθητές των σχολείων της πόλης.Το προτείνω λοιπόν πετώντας το μπαλάκι στους πιο παλιούς από μένα για μα δραστηριοποιηθούν και να το πράξουν. Στα καφενεία πολλά λέγονται επίσημα και πολλά ανεπίσημα και πολλοί είναι αυτοί που λένε πως θα επωμιστούν την ευθύνη της ίδρυσης ενός τέτοιου συλλόγου μα στη συνέχεια δεν ξέρω γιατί δεν το κάνουν. Ίσως οι έως τώρα συγγραφείς της πόλης μας έχουν ως μοναδικό τους στόχο την προσωπική τους - τελευταία - δόξα, ή το πώς θα πουλήσουν κάποια από τα βιβλία τους στη νομαρχία ή στους φορείς της πόλης, ίσως πάλι διότι άλλοι συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες και άνθρωποι όλων των τεχνών και των γραμμάτων αποφασίζουν να πολιτευτούν, ίσως απλά και μόνο ίσως διότι για όλα όσα απλά υπόσχονται βρίσκουν πάντα ένα χαζορομαντικό σαν εμένα να τους πιστεύει.Tώρα θα αναρωτηθείτε εγώ γιατί ενδιαφέρομαι τόσο; Δίοτι στην πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια (που δόξα το Θεό προχώρησε) 8 μήνες πριν, κανείς δεν ήρθε να με συμβουλέψει, να με βοηθήσει, να μου πει 5 πράγματα χρήσιμα. Αυτό εγώ δε θέλω να γίνει σε άλλους νέους που έχουν το μεράκι να γράφουν. Μόνοι οι δημοσιογράφοι με βοήθησαν μα και αυτοί πέρα βέβαια από τη δωρεάν πρωώθηση που μου έκαναν δε μπορούσαν να κάνουν περισσότερα. Ονόματα όσων μπορούσαν να βοηθήσουν και δεν το έκαναν δε χρειάζεται να πούμε , θα ειπωθούν όλα με τη σειρά τους. Ίσως γι αυτό δεν πάμε μπροστά σαν πόλη. Όχι σαν δήμος μα σαν δημότες. Θα παρακαλέσω λοιπόν προσωπικά τον κύριο Καρατζόγλου και κάθε άλλο υπεύθυνο του πολιτιστικού οργανισμού να μας μαζέψει με δική του πρωτοβουλία διότι όπως φάνηκε από μόνοι μας είμαστε ανίκανοι αργανωτικά. Κόσμος υπάρχει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάτι, όλοι μαζί, που θα βοηθήσει την πόλη, τη νεολαία της πόλης και τα νέα μυαλά που έρχονται από πίσω δίνοντας τους τη δυνατότητα έκφρασης μακριά από παλιομοδίτικες απόψεις περί δήθεν πνευματικής ελίτ. Καλό είναι να είναι ανοιχτό σε όλους όσους γράφουν από μαθητές έως παππούδες έστω κι αν γράφουν και σε χαρτοπετσέτα... Ας μην υπάρχει βιβλίο δεν πειράζει. Η έκδοση ενός βιβλίου, όταν αυτό έχει γίνει σε λίγα αντίτυπα και με έξοδα δικά μας, στα στενά μάλιστα πλαίσια μιας επαρχιακής πόλης, αντιστοιχεί σε ένα πακέτο χαρτοπετσέτες με όμορφα στιχάκια. Για αυτό και αν μπορεί να θεωρηθεί συγγραφέας κάποιος που είχε 1.000 ευρώ για το βιβλιοπωλείο - εκδότη, άλλο τόσο μπορεί να θεωρηθεί λογοτέχνης και ο μαθητής Λυκείου που έγραψε ένα συγκινητικό γράμμα στην κοπέλα του που μόλις τον χώρισε ή στον φίλο του που έπεσε θύμα τροχαίου. Κατά των κλειστών λόμπι των δήθεν κουλτουριάρηδων λοιπόν και αναμένουμε νέα....
Με εκτίμηση
Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης
