Ά ΡΕ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ...ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ....

Oι υπεύθυνοι της εξαθλίωσης στην  Ελλάδα και....
......η "γενιά του Πολυτεχνείου"
 
  Η γενιά που αυτοθαυμάστηκε και αυτοδοξάστηκε όσο καμιά άλλη
ίσως τους τελευταίους δύο αιώνες στη χώρα μας, αλλά και ταυτόχρονα
αυτοαναιρέθηκε όσο καμία, είναι ακριβώς αυτή, η "γενιά του Πολυτεχνείου".
  Έδωσε πλείστες όσες υποσχέσεις, ανήγγειλε τη δημιουργία ενός νέου κράτους
και μιας νέας κοινωνίας, επαγγέλθηκε μία οιωνεί πολιτιστική επανάσταση
και απέτυχε παντού παταγωδώς.
   Η γενιά της "Αλλαγής", που άλλαξε τα πάντα προς το χειρότερο.... γιατί
έτσι θα μείνει δυστυχώς στην Ιστορία.
  Συγκροτήθηκε κατά βάση από επιστήμονες που εξελίχθηκαν είτε σε τεχνοκράτες
είτε σε επαγγελματίες πολιτικούς.
  Αναδείχθηκαν μέσα από μία περίοδο με ιδιαίτερα οξεία πολιτική αντιπαλότητα
και έντονες κοινωνικές αναζητήσεις αλλά συνάμα και εξαιρετικά σημαντική
και παραγωγική ανάπτυξη.
   Η μετεμφυλιακή περίοδος δηλ. χονδρικά η εικοσπενταετία 1950-1975
δημιούργησε κρίσιμα πολιτικά αδιέξοδα, τόσο πριν όσο και μετά το 1967,
αλλά τουλάχιστον δημιούργησε πρωτογενή και δευτερογενή ανάπτυξη διόλου
ευκαταφρόνητη για μία χώρα που ως το 1949 είχε φτάσει σε οριακό σημείο.
   Ανέλαβαν λοιπόν οι εκπρόσωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου να σηκώσουν
στους ώμους τους μια πολιτικά δοκιμασμένη χώρα αλλά οικονομικά εύρωστη
που επιπλέον διέθετε εντυπωσιακη πολιτιστική ομοιογένεια.
  Πάνω στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία παρ΄όλη την ιστορική της
θολούρα συγκρότησε ένα εκπληκτικής διείσδυσης και μακράς διάρκειας πολιτικό
υπόβαθρο, εδραιώθηκε όλη η πορεία της μεταπολίτευσης.
  Αρκεί να σημειωθεί ότι η πολύ μεγαλύτερη σε κλίμακα και προβολή εξέγερση
του γαλλικού Μάη του ΄68, σε καμία περίπτωση δεν πέτυχε να επιβάλλει μια
πολιτική τάξη στη γαλλική κοινωνία. Δηλ. ενώ ο ελληνικός Νοέμβρης του ΄73
δεν πέτυχε τον αντικειμενικό του σκοπό, την κατάρρευση του δικτατορικού
καθεστώτος, πέτυχε ωστόσο να γίνει άμεσα αναγνωρίσιμο σύμβολο και με
εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα να συνθέσει τη νομιμοποιητική βάση σχεδόν
κάθε πολιτικής και πολιτιστικής επιλογής των κυβερνήσεων από το 1974 και μετά.
   Πάνω στο μύθο του Πολυτεχνείου αναδείχθηκαν και καθιερώθηκαν άνθρωποι με
πρώτιστο μέλημα την προσωπική τους ανέλιξη και επιτυχία.
   Το κράτος θεωρήθηκε ιδίως μετά το 1981 λάφυρο και η πολιτική μηχανισμός
προσωπικής και επαγγελματικής αναγνώρισης. Μέσα απ΄αυτό το μονοπάτι κάθε θεσμός
της δημοκρατίας όπως το κοινοβούλιο κι ο συνδικαλισμός, κάθε πυλώνας της πολιτείας
όπως η διοίκηση και η τοπική αυτιδιοίκηση, ακόμα και κάθε έκφραση του πολιτισμού,
όπως η ακαδημαϊκή παιδεία και η τέχνη βρέθηκαν αιχμάλωτοι του κόμματος -κράτους.
   Χρησιμοποιήθηκαν από τον προσωπικό τυχοδιωκτισμό και τον πολιτικό αριβισμό
όλες οι λειτουργίες, οι αξίες και τα ερείσματα της κοινωνίας.
  Παράλληλα ο κρατικός μηχανισμός θεωρήθηκε και μετατράπηκε σε όχημα εύκολου και
γρήγορου πλουτισμού, τόσο αυτών που επέβαιναν στο όχημα όσο και αυτών που
κατάφερναν να συνάψουν οποιαδήποτε σχέση με τη λειτουργία του.
   Έτσι λοιπόν η θέση στην οποία έχουμε βρεθεί σήμερα με χιλιαπολαπλασιασμό του
εξωτερικού χρέους από το 1974 δεν φαίνεται παράδοξη.
   Το κυριότερο "επίτευγμα" της γενιάς που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 20-25
χρόνια και συνεχίζει και σήμερα να ορίζει τις τύχες του Ελληνικού λαού είναι η χωρίς
προηγούμενο πνευματική και ηθική αφαίμαξη των Ελλήνων.
    Μπορεί τα ποσοστά της επιμόρφωσης να ανέβηκαν αλλά η ουσία της παιδείας των
Ελλήνων καταβαραθρώθηκε.
    Αυτό που μας μένει είναι να κρατήσουμε ζωντανό και ακμαίο ένα άλλο κεφάλαιο,
τον ελληνικό πολιτισμό, την Ελληνικότητα μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
    Ένα σημάδι της παρακμής μας είναι ότι τα παιδιά μας έχουν σταματήσει να
μεγαλώνουν ελληνοκεντρικά. Πλήρης αφελληνισμός της παιδείας και του σκέπτεσθαι.
Αυτή η παιδεία έφτασε τα παιδιά μας στο σοβαρό έλλειμα γλωσσικής, ιστορικής και
πολιτιστικής παιδείας.
  Ως συνέπεια ήρθε το μεγάλο παθητικό στην εθνική αυτοσυνείδηση. Γίναμε ένας λαός
-ιδίως οι νεώτεροι- χωρίς πολιτιστική και εθνική ρίζα, ή μάλλον χωρίς σύνδεση με τη ρίζα του.
  Κάθε σχέση με την ελληνικότητα με την κρυστάλλινη διαύγεια του πολιτιστικπού μας πεπραγμένου,
ποινικοποιήθηκε συνδεόμενη με μελανές πρακτικές μιας εποχής ακραίου φανατισμού και
εθνικού διχασμού. Όποιος μιλούσε για ελληνικό πολιτισμό, ελληνική γλώσσα, ελληνική ιστορία,
ελληνική παράδοση αυτιδίκαια επέσυρε, ακόμα και σήμερα επισύρει το χαρακτηρισμό
του φασίστα, του ακροδεξιού και άλλλους τίτλους που με μεγάλη ευκολία χρησιμοποιούνται
από τους επαγγελματίες προοδευτικούς και δημοκράτες.
    Φτάνει πια αυτή η φοβία μήπως χαρακτηριστούμε φασίστες. Πρέπει πλέον να εκτιμήσουμε
τη μοναδικότητά μας, τον πολιτισμό μας, την παράδοσή μας.
    Άν τα χάσουμε όλα αυτά τότε κινδυνεόυμε να απορροφηθούμε και να γίνουμε μια ασήμαντη
ευρωπαϊκή επαρχία με υποεπαρχίες (βλέπε Καλλικράτης) που θα ακολουθεί τα χαρακτηριστικά
των άλλων, τα οποία δεν μας ταιριάζουν κιόλας.
    Έχουμε χρέος να κοιτάξουμε την Ιστορία μας για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση,
να διαβάσουμε τους αρχαίους συγγραφείς, να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε.
Δεν νομίζω ότι αυτό είναι φασιστικό ή σωβινιστικό. Είναι νομίζω αναγκαίο.
    Αυτά πέτυχε η "γενιά του Πολυτεχνείου".
Να μεταλλάξει το αναγκαίο και φυσικό σε φασιστικό και σωβινιστικό.
Να κάνει τα αυτονόητα, απαγορευμένα.
Να μας κάνει "των Ευρωπαίων περίγελο και των αρχαίων παλιάτσους" όπως έγραψε κάποτε
ο ποιητής.
    Τώρα βέβαια που η γύμνια αυτής της γενιάς αποκαλύφθηκε  ψάχνει τον ένοχο οπουδήποτε
μακριά της.
    Κάποιος άλλος πρέπει να φταίει για τη δική της ανεπάρκεια.
Πότε-πότε όμως η καμήλα πρέπει να σταματά να κοιτά τις άλλες καμπούρες και να γυρίζει να
δει τη δική της. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
    Φτάνει πια αυτή η ανευθυνότητα.
Ξέρουμε πλέον ποιοί είναι οι υπεύθυνοι.
Εμείς λοιπόν η γενιά των σημερινών 40ρηδων 45ρηδων στον τοίχο που γράφτηκε το σύνθημα
  "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" συμπληρώνουμε
"ΟΠΟΙΟΣ ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΥΤΕ ΑΣΦΑΛΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ"