Μπορεί ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών να αισθάνεται μοναξιά;
Παρατηρώντας στο νηπιαγωγείο παιδιά με επιθετική συμπεριφορά, παιδιά κλεισμένα στον εαυτό τους, παιδιά που ένιωθα ότι κάτι τους απασχολεί, σκέφτηκα, δουλεύοντας με τα παιδιά τη θεματική ενότητα «Ο εαυτός μου», να επιμείνω αρκετά στα συναισθήματα και τους φόβους των παιδιών αναζητώντας τρόπους έκφρασης και ψάχνοντας τις λέξις για να μπορέσουν να πουν πώς νιώθουν.
Η αλήθεια είναι πως συχνά στη διάρκεια αυτής της θεματικής ενότητας πάγωσα, αισθάνθηκα αμήχανα, διαπιστώνοντας πόση μοναξιά μπορεί να βιώσει ένα παιδί μέσα στο ίδιο του το σπίτι...
Υπάρχουν παιδιά που πιστεύουν ότι οι γονείς τους δεν τα αγαπάνε, που κλείνουν τα αυτιά τους ή κρύβονται στο σπίτι για να μην ακούνε τους καυγάδες των γονιών, τις βρισιές που ανταλλάσσουν, που φοβούνται περισσότερο από όλα μη μείνουν μόνα και σιωπούν.
Το τραγικό είναι ότι τα παιδιά αυτά είναι μόνα καθημερινά, γιατί οι γονείς τους είναι απασχολημένοι με το να πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Υπάρχουν επίσης παιδιά που περνούν τις ώρες τους στο σπίτι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης επιλέγοντας τα ίδια τι θα δουν, ενώ οι γονείς για μιας ακόμη φορά είναι παρόντες-απόντες που πάντα έχουν να κάνουν κάτι άλλο.
Και τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν ακούγοντας άλλες φωνές, ξένες και όχι των δικών τους ανθρώπων, βλέποντας εικόνες που δεν μπορούν να επεξεργαστούν και γίνονται βίαια, νευρικά, επιθετικά.
Μα υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τα παιδιά μας; Οι υποχρεώσεις, οι δουλειές υπάρχουν πάντα, όμως θα πρέπει να αποφασίσουμε οι γονείς να ασχοληθούμε με τα πιο σημαντικά, τα παιδιά μας! Να τα καθησυχάσουμε με την αγκαλιά μας, να τα ανακουφίσουμε με α χάδια μας, να κουβεντιάσουμε, να τους πούμε πόσο τα αγαπάμε. Το παιδί έχει ανάγκη να ακούει ότι το αγαπάμε, ότι είναι το κέντρο τους κόσμου μας. Κι ας μην ερμηνεύουμε όπως μας βολεύει την αγάπη. Αγαπώ το παιδί μου δε σημαίνει το αφήνω, αλλά του μαθαίνω να ξέρει τι θέλει, μοιράζομαι τo χρόνο μου μαζί του, έχουμε κοινές δραστηριότητες, είμαστε μαζί και όχι στο ίδιο σπίτι, αλλά ο καθένας μόνος του. Μέσα από αυτό το πρόγραμμα τα παιδιά ζωγράφισαν τους φόβους τους, τις ανησυχίες τους και χάρισαν τη ζωγραφιά τους στους γονείς τους προσπαθώντας να επικοινωνήσουν μαζί τους. Κάποιοι γονείς πήραν το μήνυμα, κάποιοι όχι. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά διαπίστωσα ότι υπάρχουν γονείς που αρνούνται να καταλάβουν, αυτό που με πολλούς τρόπους τα παιδιά τους φωνάζουν και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βιώνουν τη μοναξιά από αυτήν την τρυφερή ηλικία.
http://psgg.gr
