Συγκλονίζει η ιστορία μιας μητέρας από την Ιαπωνία, η οποία έξι ολόκληρους μήνες μετά το φονικό τσουνάμι ψάχνει ακόμα για την σορό του παιδιού της.
Η κ. Ναόμι Χιρατσούκα έμαθε να οδηγεί εκσκαφέα (μια από τις λίγες γυναίκες στην χώρα) και καθημερινά –ακόμα και τις πιο ζέστες μέρες- δίνει το «παρών» στον χώρο που μέχρι τις 11 Μαρτίου στεγαζόταν το σχολείο της 12χρονης κόρης της, το οποίο βούλιαξε μέσα στην λάσπη παρασύροντας 108 παιδιά.
74 από αυτά έχασαν την ζωή τους μαζί με δέκα καθηγητές τους, όμως μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί περίπου 70 πτώματα. Το σώμα της κόρης της αγνοείται ακόμα και 37χρονη καθηγήτρια Αγγλικών δίνει μάχη κάθε μέρα για τον εντοπισμό της.
«Δεν ήταν αρκετό να ψάχνω με τα χέρια και να παρακολουθώ τις έρευνες της αστυνομίας, έτσι πήρα αυτή την άδεια επειδή ήταν κάτι συγκεκριμένο το οποίο μπορούσα να κάνω», εξηγεί σε συνέντευξή της στους «Times».
«Ποιος γονιός θα μπορούσε να ησυχάσει όταν έχει αφήσει το πτώμα του παιδιού του κάτω από τα συντρίμμια ή έρμαιο των κυμάτων;», αναρωτιέται.
Αρκετοί γονείς θυμάτων φτάνουν καθημερινά στο σημείο, που κάποτε βρισκόταν το σχολείο των παιδιών τους και ψάχνουν για ένα σημάδι ελπίδας…
Η κ. Ναόμι Χιρατσούκα έμαθε να οδηγεί εκσκαφέα (μια από τις λίγες γυναίκες στην χώρα) και καθημερινά –ακόμα και τις πιο ζέστες μέρες- δίνει το «παρών» στον χώρο που μέχρι τις 11 Μαρτίου στεγαζόταν το σχολείο της 12χρονης κόρης της, το οποίο βούλιαξε μέσα στην λάσπη παρασύροντας 108 παιδιά.
74 από αυτά έχασαν την ζωή τους μαζί με δέκα καθηγητές τους, όμως μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί περίπου 70 πτώματα. Το σώμα της κόρης της αγνοείται ακόμα και 37χρονη καθηγήτρια Αγγλικών δίνει μάχη κάθε μέρα για τον εντοπισμό της.
«Δεν ήταν αρκετό να ψάχνω με τα χέρια και να παρακολουθώ τις έρευνες της αστυνομίας, έτσι πήρα αυτή την άδεια επειδή ήταν κάτι συγκεκριμένο το οποίο μπορούσα να κάνω», εξηγεί σε συνέντευξή της στους «Times».
«Ποιος γονιός θα μπορούσε να ησυχάσει όταν έχει αφήσει το πτώμα του παιδιού του κάτω από τα συντρίμμια ή έρμαιο των κυμάτων;», αναρωτιέται.
Αρκετοί γονείς θυμάτων φτάνουν καθημερινά στο σημείο, που κάποτε βρισκόταν το σχολείο των παιδιών τους και ψάχνουν για ένα σημάδι ελπίδας…