Ο μοναχός αφοσιώνεται και μιμείται τον Χριστό .Χριστοκεντρική η όλη πορεία του και εκούσια η υπακοή κι η απομάκρυνση από πάθη και επιθυμίες. Ακόμη κι ο υποτακτικός δεν είναι είλωτας αλλά μαθητής του θελήματος του Θεού. Η Θεογνωσία ακολουθεί την αυτογνωσία κι ο άνθρωπος γνωρίζει στη συνέχεια την αλήθεια εμπειρικά και βιωματικά .Κατά συνέπεια ο συνειδητός χριστιανός είτε λαϊκός είτε μοναχός απελευθερώνεται από τα πάθη του ,ταπεινούται ,εισέρχεται στο ταμείο της καρδιάς του και προσεύχεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ευεργέτης από τον αδιαλείπτως προσευχόμενο.
