Παλιά το κάναμε σαν παιχνίδι: «Αν μάθαινες ότι έχεις μπροστά σου μόνον έναν μήνα ζωή, τι θα ήθελες να κάνεις στο διάστημα που σου απομένει;». Τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε. Φέτος ήταν κάπως σαν κυριολεξία. Με πάνω από δύο χρόνια οικονομική ανασφάλεια, γενικευμένη βία, ηθική, θεσμική και πολιτική έκπτωση, συν δυο εκλογικές αναμετρήσεις, πολύ θέλει ο άνθρωπος να...
αισθανθεί μακαρίτης; Αντ' αυτού, φέτος το καλοκαίρι διάλεξα τη μακαριότητα. Μια ψυχική κατάσταση που ευνοείται συνήθως από την απελπισία και από το αίσθημα του αναπόφευκτου.
Σ' αυτές τις διακοπές - δεν ντρέπομαι να το πω - άφησα όλα τα βιβλία που πήρα μαζί μου αδιάβαστα ή σχεδόν αδιάβαστα. Εκεί που παλιά δεν σήκωνα κεφάλι, παρά μόνο για να αλλάξω πλευρό στην ξαπλώστρα ή για να παραγγείλω άλλον έναν γύρο καππαροσαλάτα με τσίπουρο, αυτή τη φορά από το ένα αυτί μού έμπαιναν κι από το άλλο μού έβγαιναν.
Ας με συγχωρέσουν ο Πίτερ Κάρεϊ και το παρ' ολίγον Μπούκερ του, ο περίτεχνος καινούργιος Τζέφρυ Ευγενίδης, η κομψή μπαναλιτέ της Αν Ενράιτ και δυο-τρία άλλα που ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Μέχρι και την κυρία της διπλανής ομπρέλας κοίταζα με συμπάθεια, με το ένα της χέρι να θηλάζει το μωρό της και με τ' άλλο να κρατάει τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Εδώ που φτάσαμε, γιατί όχι; Ολα για μένα σφάλασιν και πάσιν άνω κάτω, για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραμάτων.
Κάρφωνα με τις ώρες το βλέμμα στη θάλασσα και ήταν σαν να την αποχαιρετούσα. Αφού μιλάς για χωρισμό, ας χωριστούμε απόψε. Με περιέργεια ορεσίβιου κοίταζα αν κουνιούνται οι βάρκες και σπανίως θυμόμουν να βάλω αντηλιακό στην πλάτη μου, μέχρι που ήρθε κι έγινε σαγρέ από τη φωτοαλλεργία. Παλιά, σε τέτοιες καταστάσεις, πλακωνόμουν αμέσως στις κορτιζονούχες αλοιφές και δεν το 'χα σε τίποτα να σηκώσω από τη σιέστα του τον αγροτικό γιατρό. Φέτος το πήρα για καλό και περίμενα καρτερικά πότε, αχ πότε, θα βγάλω λέπια και θα μεταμορφωθώ επιτέλους σε γοργόνα, τουτέστιν ο εφιάλτης μου από την ανάποδη. Οχι όμως η μικρή γοργόνα του Ντίσνεϊ, η ετοιματζίδικη, αλλά η άλλη, η πραγματική, αυτή του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Για μας τουλάχιστον, τα κορίτσια του λόγου, είχε μεγάλη διαφορά η μία γοργόνα από την άλλη. Για έναν επίγειο έρωτα, για μια ένταξη στον κόσμο των «κανονικών» με αμφίβολα πάντως αποτελέσματα, πόσες και πόσες από μας δεν θυσίασαν την ευκίνητη ψαρίσια ουρά τους και την αντικατέστησαν με ένα ζευγάρι εκνευριστικά ψηλοτάκουνα;
Προσωπικά αισθάνομαι ακόμη ψάρι κι ας καμώνομαι ότι κρατάω τον βηματισμό, ένα στο αριστερό - δύο στο δεξί. Στην πραγματικότητα κολυμπάω και αναπνέω ακόμη με βράγχια. Αισθάνομαι το κάψιμο του ατμοσφαιρικού αέρα μέσα μου και ονειρεύομαι πάντα ένα σφηνάκι διαλυμένου οξυγόνου ον δι ροκς. Το κότσι από τις γόβες στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου είναι σημάδι προδοσίας.
Τι θα κάνατε εάν σας έλεγαν αύριο-μεθαύριο η Ανγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ ότι δεν τρέχει τίποτα κι ότι όλα αυτά που περάσαμε τα τελευταία δυόμισι χρόνια οφείλονται σε ένα λάθος του μικροβιολογικού εργαστηρίου; Εγώ πάντως θα περπατούσα ξυπόλητη πάνω στα κύματα και θα διάβαζα από την αρχή τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα.
