Του Χόλιγουντ αστέρες, του Αιγαίου μετανάστες...
Στο χρηματιστήριο των ελληνικών νησιών, οι κάθε λογής διασημότητες συνθέτουν το πλέον κωμικοτραγικό του μέγεθος. Επειδή, ενώ συμπεριφέρονται ως στοιχειώδη σωματίδια ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως αξεσουάρ, από τους μεσάζοντες και τους επιτήδειους χρησιμοποιούνται ως...
Οίκοι Αξιολόγησης. Γαλαζοαίματοι, επιχειρηματίες, μοντέλα, πρωταθλητές και ηθοποιοί του Χόλιγουντ, με την παρουσία τους και μόνον συμμετέχουν στη διαμόρφωση τιμών και αξιών, μάλιστα σε βαθμό αποφασιστικό. Η κλίμακα κυμαίνεται αναλόγως, από την επίσκεψη με σκάφος για μεσημβρινή βουτιά ως τις τρεις ή τέσσερις διανυκτερεύσεις, σε ξενοδοχεία πέντε ή σε εξοχικά επτά αστέρων. Κάτι μονιμότερο, για παράδειγμα η αγορά ακινήτου, ισοδυναμεί με δημοψήφισμα και παροχή εμπιστοσύνης επ’ αόριστον. Υψηλότερη απόδοση σημειώνεται στις επενδύσεις όταν πρόκειται για ζεύγος, παντρεμένων κατά προτίμηση, αν και ο κίνδυνος των μεταπτώσεων παραμονεύει πλην σπανίως εξαιρέσεων. Δενίρος, Τραβόλτας, Αντζολίδου.
Εδώ, λοιπόν, η τάδε και ο πρώην της πιο πέρα, οι άλλοι παρακάτω και όλοι μαζί απέναντι, αρκούν ελάχιστοι για τον ηλεκτρισμό του πλήθους και των αφανών που έλκονται ως έντομα. Οι τουρίστες και οι επισκέπτες είν’ εδώ, σαν τις παραλίες, τα ξωκλήσια, τις κακές συνήθειες και το αεράκι του πελάγους. Ειν’ εδώ και ο καύσωνας του Ιουλίου, ο άνεμος καυτός της πόλης, βαρύς σαν το παλτό και τη σκέψη των ιθαγενών. Τι συμβαίνει και δεν είναι χαμογελαστοί, γιατί δεν φορούν την καλή τους διάθεση; Τα μνημεία είναι το αξιοθέατον του πράγματος αλλ΄ οι άνθρωποι το αξιοπερίεργον. Μας κοιτάζουν οι αλλοδαποί και εμείς το ανταποδίδουμε, αναζητώντας την προέλευσή τους. Δεν αναγράφεται η Συνθήκη Σέγκεν στην ενδυμασία, στα γυαλιά ηλίου και στα είδη μπάνιου. Ούτε στων ιθαγενών τα πρόσωπα καθρεφτίζεται επακριβώς η εσωτερική τους τρικυμία. Κυμαινόμενες αγοραπωλησίες, εύθραυστες διαθέσεις.
Πως μας βλέπουν, τι αναγνωρίζουν, τι να καταλάβουν. Στους τόπους των καλοκαιρινών συναντήσεων, λιγότεροι αυτοί, λιγότεροι κι εμείς. Όλο και λιγότεροι παραθεριστές, για όλο και μικρότερο διάστημα. Αφού ψηφίζουμε υπέρ του ευρώ, κρατούμε και ομπρέλες ηλίου. Καλό το κλιματιστικό αλλ’ οι ανεμιστήρες δεν κοστίζουν τόσο, άσε που δεν κινδυνεύεις και ίδιο.
Στις ειδήσεις, οι αφίξεις των σελέμπριτις, στις ειδικές αίθουσες οι έχοντες ανάγκη προστασίας. Εκεί έξω το λιοπύρι, παραλίες κοντινές ταλαιπωρίας, μείνε ακίνητος στο σπίτι, μην καταναλώνεις, μην κάνεις στρες, τούνελ είναι θα περάσει με τα χρόνια κι η ζωή μαζί, ζήσε και άσε τους άλλους να κάνουν μακροβούτια στα νησιά που ήθελες να επισκεφθείς. Να, δες τι ωραίες περιγραφές προσφέρουν τα δωρεάν περιοδικά και τα άλλα περιοδικά δωρεάν.
Ξεφτίλα του εγχώριου life-style, καλλιτέχνες ή βιοτέχνες, αναγνωρισμένοι των γραμμάτων και πολιτισμένοι των τεχνών σ’ αποκλειστική συνεργασία με μαγείρους κι αστρολόγους, μας κρατούν το χέρι τρυφερά για να μετακινηθούμε νοερά και να νιώσουμε οι τυχεροί, σαν όλους αυτούς, ντόπιοι στα νησιά της αρεσκείας ή της κατοικίας τους. Εντάξει, το ελληνικό καλοκαίρι μπορεί να ανήκει στους ξένους, γενικώς, και στις διασημότητες, ειδικώς, όμως υπάρχουν και οι δικοί μας επώνυμοι, πρόθυμοι να γίνουν ξεναγοί στην Αμοργό και στην Λευκάδα, Τήνο, Χίο, Κύθηρα ή Σαμοθράκη, για λογαριασμό μας εννοείται. Αναμνήσεις περισπούδαστες, διάχυτος ναρκισσισμός, φλύαρες κοινοτοπίες και καλά κρυμμένα μυστικά, όταν κάθε επαγγελματικός οδηγός και χάρτης σε πληροφορεί λεπτομερώς και μ΄ αξιοπιστία.
Ναι, με τόσους ανέργους κι ανασφάλιστους, με τόση αγωνία, το επώνυμον και γούστο έχει. Μεταξύ γκλαμουριάς, ματαιοδοξίας και προσωπικής ευαισθησίας, ξεμακραίνουν κι οι αγαπημένοι προορισμοί, γίνονται κι αυτοί μεταλλαγμένοι μύθοι για μαζάνθρωπους, γι΄ αυτιστικούς και για ψώνια «καλλιεργημένα» που δύσκολα βολεύονται με κύματα, βράχους και έναστρο ουρανό.
Τουλάχιστον, οι φιλέλληνες του Χόλιγουντ κι οι ανέμελες του υπόλοιπου πλανήτη, γνωρίζουν τι αναζητούν στα ελληνικά νησιά και τι ποσό διαθέτουν για να τ΄ αποκτήσουν. Ελάχιστοι, ίσως, εναπομείναντες ρομαντικοί, πρωτο-αφιχθέντες την ασπρόμαυρη δεκαετία του ’60 θυμούνται αμυδρά την θρυλική μορφή εκείνων που θυσιάστηκαν στο βωμό της τουριστικής ανάπτυξης. Ζορμπά τον έλεγαν ή Ζορμπάς; Κάτι τέτοιο. Άφαντος. Πουθενά. Να χορεύει ακόμα, να πεθαίνει ανήμπορος και ξεχασμένος σε γηροκομείο, να έγινε σύμβολο ενός κόσμου που έδωσε την ψυχή του στο παζάρι; Τίποτα. Ούτε πολυτεχνίτης, ούτε ερημοσπίτης. Μ’ όλα όσα τον αιφνιδίασαν μισόν αιώνα τώρα, προτίμησε να γίνει λαθρομετανάστης στο νησί που αγάπησε.
