«Έχουμε φτάσει πια στο σημείο όπου οι πολιτικές που υιοθετούνται για την επίλυση της κρίσης στην ευρωζώνη προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά από οτιδήποτε προκάλεσε πρόβλημα εξ' αρχής.
Αυτό είναι κατά το χειρότερο τρόπο προφανές στην περίπτωση της... Ελλάδας και όλο και περισσότερο στην περίπτωση της Ισπανίας».
Αυτό ακριβώς αναφέρει ο Wolfgang Münchau των Financial Times σε χθεσινό του άρθρο αναφορικά με τη συνεχιζόμενη λιτότητα στην Ελλάδα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις εκτιμήσεις της Τρόικας, η ύφεση για το 2013 θα είναι περίπου στο 5% και όχι στο 3,8% που είχε αρχικώς εκτιμηθεί από την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό από μόνο του καθιστά την όποια προσπάθεια για επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος μάλλον αδύνατη.
Γιατί η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται τόσο γρήγορα;
Μπορεί όντως η παγκόσμια συγκυρία να είναι αρνητική, όμως στην περίπτωση της Ελλάδας η οικονομία συρρικνώνεται με δραματικούς ρυθμούς, της τάξεως του 5% ετησίως.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη δραματική προσπάθεια που καταβάλλεται για την επίτευξη της μείωσης του ελλείμματος.
Αν οι ονομαστικοί στόχοι χαθούν, τότε εφαρμόζεται ακόμα περισσότερη λιτότητα, που με τη σειρά της προκαλεί νέα μείωση του ΑΕΠ που συνοδεύεται με νέα απόκλιση από τους στόχους.
Με λίγα λόγια, η Τρόικα απαιτεί νέα μέτρα που η εφαρμογή τους θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στην ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια στο λόγο χρέους προς ΑΕΠ.
Η Ισπανία θα γίνει η επόμενη «Ελλάδα»;
Η Ισπανία αρχίζει να έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Η κυβέρνηση κάνει λόγο για ύφεση 0,5% το 2013, ενώ είναι βέβαιο πως με τα νέα μέτρα λιτότητας που υιοθετήθηκαν για τη μείωση του ελλείμματος η ύφεση θα είναι πολύ μεγαλύτερη, κάτι που θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε νέα μέτρα λιτότητας για να καλυφθεί το κενό που θα δημιουργήσει η ύφεση κοκ.
Αυτό που σε κάνει να απορείς είναι πως το ΔΝΤ επιμένει σε αυτό το φαύλο κύκλο, όταν - στις τελευταίες προβλέψεις του για την παγκόσμια οικονομία - έκανε λόγο για συγκεκριμένα διαρθρωτικά μέτρα και νομισματικές πολιτικές που θα πρέπει να συνοδεύουν τη δημοσιονομική προσαρμογή.
Ποια είναι όμως αυτά τα διαρθρωτικά μέτρα;
Στην Ισπανία έχουν ανακοινωθεί ένα σωρό διαρθρωτικά μέτρα που δεν έχουν καμία σχέση με την κρίση. Η μεταρρύθμιση στον τραπεζικό κλάδο που έχει τεράστια σημασία δεν προχωράει για καθαρά πολιτικούς λόγους.
Ο υπουργός οικονομικών Luis de Guindos είχε δηλώσει ότι καμία τράπεζα δεν πρόκειται να κλείσει στην Ισπανία, παρόλο που είναι γνωστό ότι ο τραπεζικός κλάδος στη χώρα είναι εντελώς αφερέγγυος.
Και παρόλο που η ΕΚΤ παρέχει απεριόριστη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα και σύντομα μπορεί να υποστηρίξει και το Ισπανικό χρέος, δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για αποτελεσματικές νομισματικές πολιτικές, καθώς οι συνθήκες δανεισμού του Ισπανικού δημόσιου και ιδιωτικού τομέα γίνονται ολοένα και χειρότερες.
Κανένα δηλαδή από τα κριτήρια του ΔΝΤ δεν ισχύει στην περίπτωση της Ισπανίας και γι’ αυτό αναμένεται η Ισπανία να ακολουθήσει το δρόμο της Ελλάδας.
Οι Ευρωπαίοι υπήρξαν ίσως αισιόδοξοι ότι μία μελλοντική ανάκαμψη θα βελτίωνε τα πράγματα, αλλά δεν φαίνεται να είχαν λάβει σοβαρά υπόψη το ότι οι ίδιες πολιτικές λιτότητας ακολουθήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή, κάνοντας τις συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες για Ελλάδα και Ισπανία.
Οι πολιτικές αυτές δεν βοηθούν την Ελλάδα και την Ισπανία να μείνουν στην Ευρωζώνη. «Αυτό δεν είναι πρόβλεψη ότι αυτές οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να αποχωρήσουν. Είναι απλώς μία δήλωση για τις συγκεκριμένες ακολουθούμενες πολιτικές» καταλήγει ο συντάκτης των Financial Times.
