Και δυο σκηνές από ένα εκπληκτικό φιλμ...
Δυο σκηνές από την ταινία «Σώμα με Σώμα» που είδα πριν λίγες μέρες και με συγκλόνισαν. Στην πρώτη, η Μαριόν Κοτιγιάρ με τα τεχνητά πόδια βγαίνει από το τζιπ. Ο φίλος της ετοιμάζεται να...
χάσει στον αγώνα μποξ από ένα δύσκολο αντίπαλο. Βλέπει τα μεταλλικά πόδια της και την ίδια να στέκεται με το μπαστούνι όρθια δίπλα του. Στην θέα τον ποδιών της παίρνει δύναμη και γυρίζει τον αγώνα. Νικάει.
Στην δεύτερη σκηνή ο θαμώνας ενός κλαμπ την φλερτάρει χωρίς να έχει αντιληφθεί την αναπηρία της. Εκείνη, αν και της αρέσει το φλερτ δεν ενδίδει και ετοιμάζεται να φύγει. Τότε αυτός βλέπει τα τεχνητά μέλη και της ζητάει συγγνώμη. Εκείνη με το μπαστούνι της του σπάει τα μούτρα. Οι θαμώνες του κλαμπ προσπαθούν να την κρατήσουν και εκείνη συνεχίζει να τον κοπανάει με το μπαστούνι στο πρόσωπο.
Κανένας με αναπηρία δεν θέλει να τον λυπούνται. Θέλει να αισθάνεται ισότιμος με τον αρτιμελή διπλανό του. Αν κάποιος θέλει να πάρει μάθημα δύναμης (όπως ο φίλος της Κοτιγιάρ) από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να το πάρει με κλειστό στόμα(Δεν της το λέει ποτέ ότι είναι υπεύθυνη για τη νίκη του. Οι θεατές του φιλμ το αντιλαμβάνονται από την φευγαλέα κίνηση της κάμερας).
Θυμήθηκα τις σκηνές σήμερα, όταν διάβασα για την βράβευση των Παραολυμπιονικών του Λονδίνου στην ελληνική Βουλή.
Λόγια, λόγια, λόγια. «Παίρνουμε δύναμη από εσάς, Δίνετε δύναμη ελπίδας για όσους δοκιμάζονται, να μετονομαστούν σε Υπερολυμπιακοί, μπλα,μπλα,μπλα». Και οι άνθρωποι να μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν στην προετοιμασία τους και τα λόγια των τριάντα βουλευτών (τι τριάντα τι τριακόσιοι ένα μηδενικό η διαφορά , με 270 «μπλα,μπλα» λιγότερα) να ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη για το έργο των αθλητών. Και μετά όλα θα ξεχαστούν και οι άνθρωποι θα βρεθούν στον αφιλόξενο κόσμο για όσους διαφέρουν, να ψάχνουν το «νούμερο» που τους έφαγε τη θέση παρκινγκ και χώρο για να κινηθούν με τα καροτσάκια. Όμως δεν πειράζει θα τους απονεμηθεί ο τίτλος «Αγωνιστές της ζωής» και θα καθαρίσει η Πολιτεία για ακόμα μια φορά.
Όλα τώρα πια είναι δύσκολα για όλους. Μα πάντα ήταν πιο δύσκολα για αυτούς που διαφέρουν από το μέσο όρο. Πάντα «ο μέσος όρος» ήταν εχθρικός απέναντι σε αυτόν που διαφέρει. Και είναι τα χρόνια που ότι διαφέρει το πολεμάμε λυσσαλέα. Σαν σάκο του μποξ που ξεσπάμε πάνω του. Δεν χρειάζονται λύπη αυτοί που διαφέρουν ούτε βραβεύσεις. Ισοτιμία θέλουν και αυτό θα γίνει όταν ενδιαφερθεί η Πολιτεία πραγματικά για αυτούς. Μέχρι τότε ας ακούσουμε «τα λόγια, τα μεγάλα, τα ωραία».
Υ.Γ
Το ότι έχει άποψη για το θέμα και κόμμα που έχει τον «Καιάδα» βουλευτή; Τι να πει πια κανείς...
Aναρτήθηκε από: ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΛΑΓΙΟΝ
