Ανάμεσα στις ειδήσεις που έρχονται σωρηδόν από τη Μεγαλόνησο και εν μέσω εγχώριων, πολιτικών μαχαιρωμάτων, εμφανίστηκε δειλά-δειλά κι εκείνη που έλεγε ότι «μια εξέταση εντοπίζει τον καρκίνο»…
Το να εντοπιστεί ο καρκίνος, πολλά χρόνια προτού εκδηλωθεί, αυξάνει κατά 95% τις πιθανότητες του πάσχοντος να τον νικήσει. Η εξέταση αυτή αφορά τρεις μορφές της νόσου: εκείνες του προστάτη, του μαστού και των ωοθηκών.
Οι διαγνωστικές εξετάσεις μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα, ενώ δεν θα κοστίζουν πάνω από,περίπου, 20 ευρώ.
Έμεινα άναυδος, εκεί, στο
γραφείο μου, να κοιτώ αυτή την είδηση που είχε εμφανιστεί στην οθόνη του
υπολογιστή μου. Δεν χρήζεις μάστερ στην Ιατρική για να μπορέσεις να αντιληφθείς ότι πρόκειται για την πιο σημαντική ανακάλυψη στην Ιστορία της πρόληψης του καρκίνου.Στο μυαλό μου άρχισαν να κόβουν σουλάτσα στενοί συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες, που έφυγαν «από την παλιο-αρρώστια», από τον -«χτύπα ξύλο»- καρκίνο. Άνθρωποι που τους ήξερα ή που είχα, απλώς, έναν χαιρετισμό.
Άνθρωποι που είναι ψυχές, πια, γύρω μας, που τότε τους έβλεπα να λιώνουν και να χάνονται από τον καρκίνο, ο ένας πίσω από τον άλλο.
Άνθρωποι που ήταν δικοί μου και δικοί σου, που έσβησαν «χάνοντας τη ζωή από την επάρατο νόσο», σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ που είναι πολύ λίγο για να εκφράσει τον πόνο, την οδύνη όσων έμειναν πίσω.
Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί που λείπουν για πάντα, αν και είναι συνεχώς δίπλα μας, στο άκουσμα της είδησης δια στόματος ειδικών -από 200 επιστημονικά κέντρα, σε όλο τον κόσμο- χαμογέλασαν, χάρηκαν, αγαλλίασε η ψυχούλα τους.
Άλλωστε, ήταν η πιο χαρμόσυνη είδηση, εδώ και πάρα πολύ καιρό – χρόνια, μη σου πω. Ήταν και είναι η πιο αισιόδοξη είδηση ετούτης της Άνοιξης, που δυσκολεύεται να «ανθίσει».
Κι όλα αυτά ακριβώς την ίδια ώρα που ένας ταλαίπωρος γεράκος, σε μια ουρά ατελεύτητη, έξω από ένα υποκατάστημα τράπεζας, περίμενε να πάρει τη σύνταξή του και έλεγε μέσα από τα δόντια του, πνίγοντας την οργή του: «Ώρες περιμένουμε, για να πάρουμε τα τρίμματα της σύνταξης που μας δίνουν. Τον καρκίνο θα βγάλουμε, στο τέλος»…
του Σπύρου Σεραφείμ για το Protagon.gr
Άνθρωποι που είναι ψυχές, πια, γύρω μας, που τότε τους έβλεπα να λιώνουν και να χάνονται από τον καρκίνο, ο ένας πίσω από τον άλλο.
Άνθρωποι που ήταν δικοί μου και δικοί σου, που έσβησαν «χάνοντας τη ζωή από την επάρατο νόσο», σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ που είναι πολύ λίγο για να εκφράσει τον πόνο, την οδύνη όσων έμειναν πίσω.
Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί που λείπουν για πάντα, αν και είναι συνεχώς δίπλα μας, στο άκουσμα της είδησης δια στόματος ειδικών -από 200 επιστημονικά κέντρα, σε όλο τον κόσμο- χαμογέλασαν, χάρηκαν, αγαλλίασε η ψυχούλα τους.
Άλλωστε, ήταν η πιο χαρμόσυνη είδηση, εδώ και πάρα πολύ καιρό – χρόνια, μη σου πω. Ήταν και είναι η πιο αισιόδοξη είδηση ετούτης της Άνοιξης, που δυσκολεύεται να «ανθίσει».
Κι όλα αυτά ακριβώς την ίδια ώρα που ένας ταλαίπωρος γεράκος, σε μια ουρά ατελεύτητη, έξω από ένα υποκατάστημα τράπεζας, περίμενε να πάρει τη σύνταξή του και έλεγε μέσα από τα δόντια του, πνίγοντας την οργή του: «Ώρες περιμένουμε, για να πάρουμε τα τρίμματα της σύνταξης που μας δίνουν. Τον καρκίνο θα βγάλουμε, στο τέλος»…
του Σπύρου Σεραφείμ για το Protagon.gr
Πηγή: Καλά Νέα
